พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 310

และพวกคนชั้นล่างพวกนั้นได้เพียงสบตาซึ่งกันและกันครู่หนึ่ง แล้วก็กลับไปในมุมของตน แต่ละคนเหมือนกับเห็ดต้นหนึ่งที่กอดหัวเข่าไว้แน่นแล้วหลบออกไปไกลๆ เพื่อเลี่ยงจากการปะทะต่อสู้นี้ที่จะเกิดขึ้น ศีรษะหดลงไปต่ำๆ

“พวกเจ้า พวกเจ้าทุกคน! พวกเจ้าอย่าลืมนะว่าสัญญาไถ่ตัวของพวกเจ้ายังอยู่ในมือของข้า! เชื่อไหมว่าตอนนี้ข้าจะขายพวกเจ้าทิ้งให้หมดเลย!” ฮูหยินเฉิงเซี่ยงกล่าวด้วยโทสะออกมา

เฟิ่งชิงหัวเอนพิงอยู่ข้างเสา ก้มศีรษะมองดูและเล่นปลายนิ้วของตัวเองอยู่ เอ่ยปากกล่าวออกมาช้าๆ ว่า: “อย่าว่ากระนั้นกระนี้เลย ฮูหยินเฉิงเซี่ยงร้ายกาจมากเลย กุมสัญญาไถ่ตัวของทุกคนเอาไว้ น่าเสียดายนะ ตอนนี้อยู่ในคุก ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้ออกไปเมื่อไหร่ มิเช่นนั้นหากพวกเจ้าไม่เชื่อฟังเช่นนี้ ย่อมต้องมีจุดจบที่น่าสยองมากแน่นอน”

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงฟังคำพูดที่แปลกๆ นี้ของเฟิ่งชิงหัว แต่ก็บอกไม่ถูกว่ามันแปลกตรงไหน เพียงแค่เห็นคนพวกนั้นขยับก็พุ่งเข้าไปทันที แล้วก็เตะอย่างรุนแรงไปยังคนชั้นล่าง 2-3 คนที่อยู่ใกล้ๆ นั้น 2-3 ที

“ไม่ได้เรื่อง ไม่ได้เรื่องทั้งหมดเลย”

ในที่สุดก็มีคนถูกแตะจนรับไม่ได้ และในตอนที่เท้าของฮูหยินเฉิงเซี่ยงมาทางนั้น ก็กอดขาที่สั้นและใหญ่ของนางเอาไว้แน่นเลย และจากนั้นก็ดันออกไปอย่างรุนแรง

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงล้มลงไปนั่งกับพื้น โขลกถูกกระดูกก้นกบเข้าพอดี ได้เพียงรู้สึกว่าความเจ็บปวดได้เสียดแทงขึ้นมาจากตรงนั้น ปวดจนแม้แต่เสียงร้องออกมาก็ยังไม่กล้าร้องเลย

“ท่านแม่!” หนานกงเยว่หลีรีบลุกขึ้นไปประคองร่างขึ้นมา ฮูหยินเฉิงเซี่ยงกลับโบกมือขึ้นติดต่อกัน

นางต้องค่อยๆ คืนสภาพเดิมก่อน ตอนนี้ยังไงก็ไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นมา

ร่างของนางเดิมทีก็อ้วนอยู่แล้ว แม้ว่าหนานกงเยว่หลีอยากจะอุ้มนางขึ้นมาก็ไม่อาจทำได้

คนนั้นที่ผลักนางก็เอามือยันพื้นแล้วลุกขึ้นยืน ส่งเสียง “ถุย” ไปยังฮูหยินเฉิงเซี่ยงทันที: “เข้ามาในกรมคลังแล้วยังกล้าที่จะใช้อำนาจบาตรใหญ่อีก ท่านยังอยากออกไปหรือ? สมคบกับกบฏ ทรยศชาติ ไม่ฆ่าล้างเก้าชั่วโคตรก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ท่านยังคิดว่าจะสามารถถอนตัวออกไปอย่างปกติได้อีก นังคิดจะขายพวกเราทิ้งด้วย ท่านมีชีวิตออกไปให้ได้ก่อนเถอะ!”

“ปกติลงโทษพวกเราตามอำเภอใจก็ช่างเถอะ ตอนนี้ท่านไม่ดูตัวท่านเองบ้างเลยว่สก็ถูกขังอยู่ในคุกใหญ่เหมือนกับพวกเรา จะมีสูงส่งกว่าพวกเราได้งั้นเหรอ?”

คำพูดของคนผู้นั้นเห็นได้ชัดว่าได้จุดประกายความในใจของคนชั้นล่างอื่นๆ เช่นกัน มีคนไม่น้อยที่มีคำพูดที่คับแค้นใจต่อฮูหยินเฉิงเซี่ยง ยิ่งไปกว่านั้นในตอนนี้กำแพงล้มผู้คนผลักดัน คนพวกนั้นพอคิดถึงว่าเป็นเพราะตระกูลเฉิงเซี่ยงทั้งตระกูลทำร้ายให้พวกเขาต้องมีจุดจบในสภาพนี้ หากถูกตัดสินว่ามีความผิดจริง แม้แต่ลูกเมียพ่อแม่ของตนต่างก็ต้องได้รับผลกระทบไปด้วย ความหวาดกลัวในใจก็กลายเป็นอารมณ์โมโหที่พร้อมจะปะทุขึ้นมา

แต่ละคน เรียนแบบท่าทางของคนผู้นั้นก่อนหน้านี้ เดินไปด้านหน้าของฮูหยินเฉิงเซี่ยง สาดคำพูดทิ่มแทงไปยังนางคนละคำพูด

ในตอนนี้ฮูหยินเฉิงเซี่ยงอยากจะด่าคนพวกนี้ว่าไอ้เหี้ย แต่ว่าเนื่องด้วยพลังที่แตกต่างทำให้นางได้เพียงนั่งอยู่อย่างนี้ไม่กล้าพูดอะไรสักคำเลย

คนพวกนั้นกลับไม่ได้สร้างความลำบากให้หนานกงเยว่หลีและเฟิ่งชิงหัว หลังจากด่าว่าจนพอใจแล้วก็กลับไปนั่งลงในตำแหน่งเดิมก่อนหน้ากัน

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงฟื้นตัวลุกขึ้นมาได้ ในใจก็ขุดเอาบรรพบุรุษ 18 โคตรของคนพวกนี้ขึ้นมากล่าวทักทายไปรอบหนึ่ง ยิ่งตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าหลังจากตนเองออกไป สิ่งแรกที่ทำก็คือขายคนพวกนี้ทิ้งให้หมด

เสียงหัวเราะของเฟิ่งชิงหัวขัดจังหวะแนวความคิดของนาง ฮูหยินเฉิงเซี่ยงหันหน้ามาจ้องไปยังเฟิ่งชิงหัว: “เจ้าหัวเราะอะไรของเจ้า หากข้าต้องตาย เจ้าก็หนีไปรอดหรอก ตอนนี้เจ้าเป็นผีของจวนอ๋องเฉินไม่สำเร็จ ทำได้เพียงเป็นผีของจวนเฉิงเซี่ยงสินะ!”