พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว นิยาย บท 8

บทที่ 8 ผู้โชคดี

เช้าวันต่อมา หลังจากที่อารียาตื่นนอน เธอแต่งหน้าอ่อนๆ จากนั้นก็เปลี่ยนชุดทำงาน จัดแจงความเรียบร้อยของตัวเองหน้ากระจก

รพีพงษ์มองท่าทีจริงจังของเธอก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นหรอก ผมบอกแล้วไงว่าผมมีเพื่อนที่อสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์ ผมโทรไปบอกเขาแล้ว”

“ถึงนายมีคนรู้จักในนั้น แต่เขาก็คงไม่ขายตึกให้เราในราคาห้าล้านหรอก เรื่องนี้ฉันทำได้เพียงพยายามเจรจากับเขา แต่หวังว่าเมื่อถึงตอนนั้นเขาคงไม่ไล่ฉันออกมาก่อน” ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อรพีพงษ์ แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ยากมาก คนอย่างเขาไม่สามารถทำได้หรอก

รพีพงษ์ก็ไม่ได้ว่าอะไร ช่วยเธอหยิบเสื้อนอกแล้วก็เดินออกไป

ทั้งสองขับรถไปยังอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์

ร้านชานมแห่งหนึ่งที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับตึกสำนักงานอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์

ชรินทร์ทิพย์กับธายุกรนั่งอยู่ตรงที่นั่งติดริมหน้าต่าง ทั้งสองจ้องไปยังหน้าประตูของอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์

“พี่ธายุ พี่ว่าพวกมันจะเจรจาได้แค่ไหน อสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์คงจะไม่ขายตึกในราคาห้าล้านให้อารียาหรอก” ชรินทร์ทิพย์พูดถาม

“แน่นอนอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดหรอกว่าจะเจรจาถึงไหน ขนาดพวกมันสองคนจะเข้าไปข้างในยังลำบากเลย ก่อนหน้านี้คุณปู่ให้ฉันมาเจรจาเรื่องตึก ฝ่ายนั้นได้ยินว่าฉันให้ได้แค่แปดล้าน ก็รีบไล่ฉันออกมาทันที ไม่ต้องพูดถึงอารียาที่มีเงินแค่ห้าล้าน” ธายุกรพูดอย่างมั่นใจ

“ถ้าเกิดฝ่ายนั้นบ้าขายตึกให้มันในราคาห้าล้านล่ะ แล้วเราจะทำยังไงล่ะ” ชรินทร์ทิพย์ถามขึ้นอีกรอบ

ธายุกรหัวเราะร่วนออกมา “โอกาสเป็นไปได้ มันน้อยพอๆ กับการที่รพีพงษ์เป็นประธานของอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์เลยล่ะ เธอไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก พวกมันเจรจาไม่สำเร็จแน่นอน”

“ก็ถูก รพีพงษ์เป็นประธานของอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์ วัวก็ออกลูกเป็นควายแล้ว” ชรินทร์ทิพย์หัวเราะตาม

ไม่นาน รถของรพีพงษ์กับอารียาก็มาถึงหน้าประตูอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์

“ตลกสิ้นดี มันขับรถพังๆ แบบนั้นมา พวกมันไม่แคร์ภาพลักษณ์เลยจริงๆ” ชรินทร์ทิพย์เห็นทั้งสองคนมาถึงก็กุมท้องหัวเราะร่วน

ธายุกรแสยะยิ้มออกมา เขาเตรียมดูเรื่องตลกของพวกมันทั้งคู่แล้ว

หลังจากที่รพีพงษ์จอดรถลง เขาก็ยิ้มให้อารียาแล้วพูดว่า “เข้าไปเถอะ พวกเขาคงจะรอคุณอยู่แล้ว”

“ฉันเข้าไปแบบนี้ พวกเขาจะไล่ฉันออกมาไหม” อารียาพูดขึ้นมา

“วางใจเถอะ ไม่เป็นอย่างนั้นแน่นอน ตอนนี้คุณภาพของพนักงานในอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์ดีมาก ไม่ทำแบบนั้นแน่นอน” รพีพงษ์พูดขึ้น

“ชิ พูดอย่างกับว่าอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์เป็นของนายอย่างไรอย่างนั้น พนักงานของพวกเขาเป็นอย่างไร นายจะไปรู้ได้ยังไง” อารียากลอกตาใส่รพีพงษ์

“จริงๆ แล้ว ผมเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์” รพีพงษ์หัวเราะออกมา

“พอแล้ว อย่ามาพูดอะไรไร้สาระ ถ้าอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์เป็นของนายจริงๆ ก็ดีสิ นายจะได้เลิกฝันกลางวันแบบนี้ ฉันไปละ”

อารียาพูดอะไรไม่ออก หลังจากนั้นเธอก็เดินเข้าไปข้างใน

ชายหนุ่มมองหลังของหญิงสาว เขานึกในใจว่าเขากล้าสาบานว่าที่เขาพูดไปเมื่อกี้คือเรื่องจริงไม่ได้ฝันกลางวัน

หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องโถงของอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์ ขณะนั้นก็มีผู้หญิงเดินเข้ามา เธอถามด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม “สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”