พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว นิยาย บท 5

บทที่ 5 เล่ห์เพทุบาย

“ปะ เป็นไปไม่ได้”

ราศรีมองรพีพงษ์อย่างอึ้งๆ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อ คนไร้ประโยชน์ตอนที่เรียน กลายเป็นประธานในตอนนี้

เดิมทีเธอจะได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เป็นเกียรติสำหรับเธอมาก เธอบอกกับครอบครัวไปแล้ว รอให้ถึงสัปดาห์หน้า เธอเชิญญาติสนิทมาทานข้าวเพื่ออวดความสำเร็จของเธอ

แต่ทั้งหมดนี่มันพังลงต่อหน้าของเธอ ตอนนี้เธอไม่เพียงแต่จะไม่ได้เลื่อนขั้น แต่ยังจะถูกไล่ออกจากงานอีก

“รพีพงษ์ ฉันผิดไปแล้ว ฉันมีตาหามีแววไม่ ไม่ควรจะพูดกับนายอย่างนั้น นายเห็นแก่ที่เราเคยนั่งข้างกัน ปล่อยฉันไปสักครั้งเถอะนะ”ราศรีพูดอ้อนวอน

นรธีร์เหลือบมองเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ ก็ไม่ควรทำตั้งแต่แรก เธอหาเรื่องใส่ตัวเอง รปภ. เอาตัวเธอออกไป”

รปภ. พวกนั้นไม่กล้าปฏิเสธ รีบเข้ามาทันที พวกเขาจับแขนของเธอแล้วพาออกจากห้องโถง

คนที่เหลืออยู่ในห้องโถงมองไปยังรพีพงษ์ด้วยความประหม่า ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

รพีพงษ์เหลือบมองคนพวกนั้น แล้วพูดว่า “เมื่อกี้ใครที่รวมหัวกับราศรีพูดเยาะเย้ยฉัน กลับไปเขียนเรื่องทบทวนตัวเอง ฉันจะหักเงินเดือนครึ่งหนึ่ง”

“อีกเรื่องก็คือ เรื่องที่ฉันเป็นประธานของอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์ห้ามไปพูดกับใครทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นจะไล่ออก เข้าใจหรือยัง”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

คนกลุ่มนั้นพูดตอบ ไม่มีใครกล้าคัดค้านสักคน

พูดจบเขาก็ไม่มีอารมณ์ดูอะไรต่อ เขาพูดสั่งนรธีร์สองสามประโยค จากนั้นก็เดินออกไป

คนกลุ่มนั้นแสดงความเคารพให้เขา เมื่อเห็นเขาขับรถคันเก่าๆ ก็รู้สึกหดหู่ในใจ

“ประธานของพวกเราช่างแตกต่างจริงๆ นี่เป็นสิ่งที่เขากำลังจะบอกกับพวกเราว่าคนที่ประสบความสำเร็จเขาไม่มาสนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ หัดเรียนรู้ไว้ซะบ้าง ได้ยินหรือยัง!” นรธีร์เอ่ยขึ้น

ทุกคนต่างพากันพยักหน้า

ระหว่างทางกลับ อารมณ์ของรพีพงษ์นับว่าไม่เลว กลับไปบอกให้อารียารู้เป็นนัยๆ ให้เธอไปซื้อตึกสำนักงานที่อสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์

จู่ๆ เขาก็เหลือบไปเห็นธายุกรกับชรินทร์ทิพย์ เดินเข้าไปในร้านกาแฟอย่างลับๆ ล่อๆ ท่าทางแบบนั้นเหมือนกับขโมยไม่มีผิด

เขารู้สึกประหลาดใจ การที่สองคนนี้ออกมาพร้อมกัน เก้าในสิบครั้งคือต้องการทำร้ายอารียา เขาอยากรู้ว่าทั้งสองคนจะทำอะไร ดังนั้นเขาจึงหยุดรถลงข้างทาง ปกปิดหน้าตาของตัวเองแล้วเข้าไปในร้านกาแฟ

เขานั่งหันหลังให้ทั้งสองคน โดยนั่งอยู่ตรงโต๊ะที่ไม่ห่างจากพวกเขาสักเท่าไร จากนั้นก็หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาบังหน้าตัวเอง เพื่อไม่ให้โดนจับได้

ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะพูดไม่ค่อยดังเท่าไร แต่ทว่าเขาที่นั่งอยู่ไม่ไกลได้ยินอย่างชัดเจน

“พี่ธายุ เรียกฉันออกมาด่วนขนาดนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” ชรินทร์ทิพย์ถามด้วยความสงสัย

ธายุกรยิ้มอย่างร้ายกาจแล้วพูดว่า “แน่นอนว่าต้องมี อีกทั้งยังเป็นเรื่องดีอีกด้วย เธอจะต้องสนใจมากแน่ๆ”

“หื้ม? เรื่องดีอะไรคะ” ชรินทร์ทิพย์ถามขึ้นอย่างประหลาดใจ

“อารียาขวางหูขวางตาเธอมาตลอดไม่ใช่หรือไง คราวนี้ฉันคิดวิธีดีๆ ที่จะกำจัดมันออกไป มันจะไม่ได้รับความรักจากคุณปู่แน่นอน ไม่แน่มันอาจจะโดนไล่ออกจากตระกูลฉัตรมงคลด้วย” ธายุกรพูดด้วยความตื่นเต้น