พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 22

ตอนที่ 22พี่น้องร่วมสามี

ใจของจ้าวซินซินอยากหนีออกจากหัวข้อสนทนานี้ให้เร็วที่สุด กลัวว่าจางยวี่โหร่วจะเล่นเรื่องแต่งงานของนางขึ้นมาจริงๆ ถึงตอนนั้นคงดูไม่จืดแน่

“พี่คะ พี่อย่าล้อเล่นอีกเลย ฐานะข้าต่ำต้อย แถมรู้ตัวเองดีกว่ายังโง่อยู่ ใครที่ไหนจะมามองข้ากันล่ะคะ?” นางอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปทางเป่ยจื่อห้าว หวังเหลือเกินว่าเขาจะยอมออกหน้าช่วยนางพูดสักคำ

แต่น่าเสียดาย เป่ยจื่อห้าวไม่ช่วยนาง และไม่คิดจะช่วยด้วย

“เจ้าเป็นถึงน้องสาวของข้าจางยวี่โหร่ว ข้าไม่ยอมให้เจ้าดูถูกตัวเองแบบนี้ แต่ที่พูดมาก็ถูก เจ้าที่ทั้งอ่อนโยนและแสนดีขนาดนี้ หากแต่งออกไปจริงข้าก็ยังไม่วางใจอยู่ดี ไม่แน่ว่าถึงตอนนั้นอาจโดนรังแกก็เป็นได้ ดูท่าแล้วข้าไปไหนคงต้องพาเจ้าไปด้วยถึงจะวางใจได้ล่ะมั้ง”

นางกุมมือของจ้าวซินซิน ทำท่าสนิทสนมกับนางเสียเหลือเกิน

พอเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ ในใจของเป่ยจื่อห้าวกับจ้าวซินซินที่เคยนึกสงสัยนางก็คลายความสงสัยลงไม่น้อย เห็นทีก่อนหน้านี้พวกเขาจะคิดมากเกินไป

เพียงแต่…..ที่นางพูดนี้หมายความว่าอะไรกัน ไปไหนต้องพานางไปด้วยงั้นหรือ? แล้วถ้าแต่งออกไปแล้ว ก็ต้องพาไปด้วยหรือ?

พอมาคิดอย่างละเอียด ดูเหมือนคำพูดนี้ของนางจะมีนัยบางอย่างแฝงไว้

จ้าวซินซินเหมือนจะนึกรู้อะไรขึ้นได้ จึงเอ่ยปากขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “พี่คะ พี่บอกว่าต่อไปจะให้ข้าอยู่ข้างกายพี่อย่างนั้นหรือ? บนโลกนี้มีแต่พี่เท่านั้นที่ดีกับข้าที่สุด ขอเพียงได้อยู่กับพี่ตลอดไป แม้เป็นแค่เด็กรับใช้ ข้าก็เต็มใจค่ะ”

จางยวี่โหร่วยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดอะไรออกมานี่ เจ้าเป็นน้องที่ข้ารัก แล้วจะให้เจ้าไปเป็นเด็กรับใช้ได้ยังไงกัน? หากว่าเราสองคนพี่น้องมีสามีคนเดียวกัน จะไม่ดีกว่าหรอกหรือ?”

คำพูดนี้….แท้จริงแล้วเป็นความใฝ่ฝันของจ้าวซินซินที่อยากให้นางพูดออกมา

ก่อนหน้านี้นางใช้สมองคิดหาวิธีมาตลอดว่าทำยังไงถึงจะทำให้จางยวี่โหร่วเอ่ยปากได้ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เป็นอย่างที่หวัง

เพราะว่าถึงแม้จางยวี่โหร่วจะดีกับนาง มีอะไรก็มักแบ่งให้นางด้วยเสมอ แต่ก็ไม่ได้รวมไปถึงเรื่องความรัก นางทั้งรักทั้งหลงองค์ชายสามมากถึงขนาดนั้น มีหรือที่จะยอมให้มีคนติดตามแต่งงานกับองค์ชายสามไปด้วยอีกคน

จ้าวซินซินสงบจิตสงบใจที่เต้นราวกับบ้าคลั่งลงได้แล้ว ก็แสร้งทำเป็นตื่นตระหนกถึงขีดสุด

“พี่คะ….พี่พูดอะไรน่ะ พี่กับองค์ชายสามต่างหากที่เป็นเนื้อคู่กัน น้องไม่กล้าหรอกค่ะ”

เป่ยจื่อห้าวถึงกับขมวดคิ้ว หันไปมองจางยวี่โหร่วอย่างไม่พอใจ “โหร่วเอ๋อ ในใจข้ามีแต่เจ้าคนเดียว ทำไมเจ้าถึงให้ข้าไปแต่งกับหญิงอื่นเล่า ข้าไม่มีวันตกลงด้วยเด็ดขาด”

จางยวี่โหร่วตอบด้วยสีหน้าอย่างจริงจังว่า “แต่ซินเอ๋อเป็นน้องสาวที่ข้ารัก หากนางต้องไปแต่งกับคนอื่นแล้วโดนรังแกขึ้นมาข้าคงทนไม่ได้ ถึงแม้ข้าจะรักองค์ชายสาม แต่ก็ไม่บังอาจให้ท่านรักข้าแต่เพียงผู้เดียว ยิ่งหลังจากเกิดการแต่งงานผิดตัวที่เกี้ยวเจ้าสาวด้วยแล้ว ชื่อเสียงของข้าก็เสียหาย ในใจจึงรู้สึกผิดมาตลอด ท่านเป็นถึงองค์ชายสาม จะให้มารับคำเยาะเย้ยดูถูกได้ยังไงกัน? ยิ่งกว่านั้นทางวังก็ต้องการทายาทเพื่อสืบเชื้อสาย ข้าไม่อาจเห็นแก่ตัวเองจนทำให้องค์ชายสามเดือดร้อนได้หรอก”

นางใช้เวลารวดเดียวพูดถ้อยคำมากมายออกมา ราวกับว่าเป็นถ้อยคำที่กลั่นออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ทำให้คนที่มองแค่ที่สีหน้าของนางไม่ออกว่านางรู้สึกยังไง

แสดงว่า…..นางคิดเช่นนั้นจริงหรือ?

จ้าวซินซินไม่กล้าพูดอะไรมาก รีบหันไปมองเป่ยจื่อห้าว ถ้าเรื่องนี้เป็นจริงล่ะก็ ถ้าต้องดีใจจนแทบเป็นบ้าแน่ๆ

ขณะที่จ้าวซินซินวางมือลงบนฝ่ามือของเขา ก็รู้สึกเขินอายไปทั้งหน้า สายตาเอาแต่แอบชำเลืองมองเขา แต่เพราะจางยวี่โหร่วอยู่ในที่นี้ด้วย พวกเขาจึงไม่กล้าแสดงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมออกมา เป่ยจื่อห้าวก็รีบหดมือของตัวเองกลับไปอย่างรวดเร็ว

“ท่านพี่คะ ดูสิทิวทัศน์ที่ดีสวยจังเลย”

“นั่นสิ ออกมาเดินเล่นชมวิวแบบนี้ ทำให้จิตใจสบายขึ้นมาก พวกเราควรขอบพระทัยองค์ชายสาม หากไม่เพราะเขาแล้ว คงคาดไม่ถึงว่าที่นี่จะมีทิวทัศน์ที่งดงามราวกับภาพวาดอยู่ด้วย

เป่ยจื้อห้าวรีบทำตัวเป็นผู้ชายอบอุ่น ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นราวกับลมฤดูใบไม้ผลิ

“ข้าเป็นกังวลว่าเจ้าจะอุดอู้อยู่แต่ในห้องจนเบื่อแย่ ก็เลยคิดพาเจ้ามาเดินเล่นที่นี่ เราไปขึ้นเรือกันเถอะ มีเกาะแห่งหนึ่งอยู่ใจกลางทะเลสาบ ได้ยินมาว่าบนเกาะมีสัตว์ประหลาดอยู่ ข้าเองก็ไม่เคยเห็นพวกมัน ไม่แน่ว่าครั้งนี้เราอาจโชคดีได้เจอก็เป็นได้”

ดังนั้น จึงได้พากันขึ้นเรือสำราญออกไป

นี่เป็นเรือที่วิจิตรงดงามอย่างยิ่งลำหนึ่ง เป็นเรือสำราญที่รับเฉพาะแขกที่มาท่องเที่ยวทะเลสาบ เรือนี้ตั้งใจมาจอดรออยู่ที่นี่โดยเฉพาะ นั่นเพราะเป่ยจื่อห้าวได้เตรียมทุกอย่างไว้แล้ว

ที่แท้ก็องค์ชายสามนี่เอง แค่ออกคำสั่งลงไป ก็จะมีคนคอยจัดหาทุกอย่างเตรียมไว้ให้

ตอนนี้จางยวี่โหร่วรู้สึกไม่เข้าใจเลยว่า ตัวเองเมื่อชาติก่อนไปโดนยาอะไรเข้าถึงได้ตาบอดไปหลงใหลคนพรรค์นี้ได้ลง เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ที่ทำเอานางรู้สึกซาบซึ้งใจ นั่นก็เป็นเพราะเขาสั่งให้คนไปทำด้วยไม่ใช่หรือ นางกลับดันหลงเชื่อไปได้ว่าโคมดอกบัวที่อยู่ในสระนั้นเขายอมอดหลับอดนอนหลายคืนทำมันขึ้นด้วยตัวเอง ช่างโง่เง่าอะไรอย่างนี้

กระทั่งพวกเขาขึ้นเรือแล้ว กลับพบว่าบนเรือยังมีคนอีกหนึ่งคน คนผู้นั้นสวมชุดคลุมแขวนกว้างลายปักสีขาวทั้งตัวยืนอยู่ตรงหัวเรือหันหลังให้ รูปร่างผอมเพรียว ดูสูงสง่า ลมเบาๆพัดเอาชายแขนเสื้อเผยอขึ้นมา รูปลักษณ์แบบนั้น ราวกับภาพของเซียนในภาพวาดก็ไม่ปาน