พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 99

ตอนที่99 บทลงโทษเย่นอิ่ง

ในห้องทรงพระอักษรพระตำหนักอ๋องชิงผิน บรรยากาศหดหู่เย็นยะเยือกกดดันมาก ความกดดันแข็งแกร่งจนทำให้ผู้คนโงหัวไม่ขึ้น ถึงกับกระทั่งหายใจแรงก็ยังไม่กล้าถอนหายใจสักครา

เย่นอิ่งคุกเข่าบนพื้นดิน คุณลักษณะกล้าดีท้าทายโลดเต้นในอดีตนั้นไหนเลยยังกล้าที่จะแสดงออกมาอีก สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวไม่สงบ

ผู้ชายได้มองดูหล่อนมานานแล้ว แววตาราวกับแฝงไว้ด้วยมีดนับไม่ถ้วน ค่อย ๆ เฉือนตัดร่างกายของหล่อนออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับไม่ถ้วน

เย่นอิ่งได้รู้ว่าตนเองผิดไปแล้วมานาน ตั้งแต่พี่ชายของหล่อนเย่นหลินบอกหล่อนเรื่องความเกี่ยวข้องในผลประโยชน์ผลเสียเหล่านั้นเป็นต้นมา หล่อนก็เริ่มกลัวตามหลังมา

แต่ในโลกนี้ก็ไม่ได้ขายยาสำนึกเสียใจในภายหลังอย่างสิ้นเชิง ผิดแล้วก็คือผิดแล้ว

ในที่สุดหล่อนก็ทนไม่ได้กับการกดขี่อันแกร่งกล้ายิ่งใหญ่นี้ได้ เริ่มขอไถ่โทษตัวเอง

“ข้าน้อยรู้ว่าผิดแล้ว ขอท่านอ๋องทรงตำหนิลงโทษเพคะ”

เขาเป็นผู้ชายซึ่งเป็นความหวังอันเทิดทูนดำรงอยู่ของหล่อนตลอดที่ผ่านมา เป็นผู้ชายที่หล่อนรักอย่างลึกซึ้ง

ตั้งแต่ครั้งแรกที่หล่อนได้เห็นเขาเป็นต้นมา สายตาของหล่อนก็มิอาจละไปจากร่างของเขาได้อีกแม้สักครึ่งหุน

หล่อนสาบานว่าหล่อนเองจะต้องอยู่ข้างกายเขา ดังนั้นหล่อนจึงมุมานะต่อสู้เพื่อช่วงชิงชัยชนะ ฝึกวิทยายุทธ์อย่างหนัก แม้ว่าร่างหล่อนเป็นลูกผู้หญิง แต่กลับไม่แพ้ผู้ชายเหล่านั้นทั้งหมด

ในที่สุด หล่อนได้อาศัยความพยายามของตนเองก้าวทีละก้าว ๆ จนได้ร่วมกับพี่ชายของหล่อนกลายเป็นผู้คุ้มกันข้างพระวรกายพระองค์

ขอเพียงได้เฝ้าอยู่ข้างพระวรกายพระองค์ มองดูพระองค์ หล่อนก็ตื่นเต้นจนหัวใจสั่นสะท้านไปหมด

สามารถกลายเป็นผู้หญิงของเขา เป็นสิ่งที่หล่อนฝันใฝ่ใคร่อยากได้ แต่หล่อนกลับไม่กล้าเปิดเผยแสดงออก ในใจได้แต่ปลอบตัวเอง แม้ว่าตนเองมิอาจมีสถานะที่เหมาะสมอยู่ร่วมกับเขา แต่อย่างน้อยก็ไม่มีผู้หญิงอื่น ๆ ข้างกายเขา ไม่ช้าก็เร็วมีสักวันเขายังเป็นหล่อนได้

แต่ตอนนี้ จางยวี่โหร่วคนนี้กลับนำวิกฤตที่ยิ่งใหญ่มากไร้ที่เปรียบปานมาสู่หล่อน ทำให้หล่อนที่มิอาจควบคุมตัวเองได้อย่างสิ้นเชิง ถึงกับไม่สนใจทุกอย่างต่อต้านเป็นกบฏต่อพระราชโองการก็ต้องทำให้ไม่ได้จบฉากด้วยดี

แต่ยังไง ๆ ก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง อีกทั้งยังเป็นชนรุ่นหลังของศัตรู หรือว่าหล่อนที่อยู่ข้างพระวรกายท่านอ๋องมาเป็นเวลาหลายปีเช่นนี้ ยังสู้จางยวี่โหร่วนังสารเลวคนนี้ไม่ได้หรือ?

แววตาผู้ชายที่มองหล่อนพลันคมเฉียบอย่างรุนแรงขึ้นมา จู่ ๆ เขาก็ลงมือ ฟาดออกหนึ่งฝ่ามือกลางอากาศ ตามมาด้วยเห็นร่างของเย่นอิ่งราวกับสร้อยไข่มุกที่ขาดปานนั้นบินออกไปทันที บินออกไปจากปากประตูของห้องทรงพระอักษรโดยตรง

ฝ่ามือนี้ ลงมือไม่เบาจริง ๆ

ร่างอันหนักหน่วงของเย่นอิ่งตกลงบนพื้นดินแล้ว ปากอาเจียนเลือดสด หลังจากนั้นก็เป็นลมไป กลัวว่าเส้นเอ็นเส้นลมปราณทั้งร่างของหล่อนได้พิการไปแล้วครึ่งหนึ่ง

เห็นหันยี่ฉีลุกขึ้น ดูเหมือนว่ายังคิดจะเสริมอีกดาบ ในใจเย่นหลินระย่อตกใจมาก รีบคุกเข่าลงบนพื้นดินขออภัยโทษทันที

“ท่านอ๋อง นี่ล้วนเป็นข้าน้อยไม่ดี ข้าน้อยควรต้องปกป้องพระชายาให้ปลอดภัยด้วยกันกับนาง ลงพระอาญาก็ขอลงพระอาญาข้าน้อยด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

หลังหน้ากากบรอนซ์เขี้ยวหมาป่า ทันใดดวงตาที่มีประกายเย็นยะเยือกคู่นั้นก็จ้องเขม็งมองไปยังร่างของเย่นหลิน

“เจ้าคิดว่าเปิ่นหวังได้ทรงลืมเจ้าไปแล้วหรือ? เรื่องเล็ก ๆ เท่านี้ยังจัดการไม่ได้ดี เปิ่นหวังต้องการพวกเจ้าที่ไร้ประโยชน์ไปทำอะไร? เปิ่นหวังผิดหวังในตัวพวกเจ้าถึงที่สุดแล้วจริง ๆ”