พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 46

“ว๊าย!”

ตอนนั้นสวีเฟินตกใจจนปิดปากไว้ทันที เบิกดวงตาโต มองฉากตรงหน้าแบบไม่อยากเชื่อ

เจียงเฉินก็ตกใจจนหลบไปด้านข้าง ดวงตาสองข้างวนเป็นแนวดิ่ง

บนหน้าเจียงอวี่โหรว มีรอยฝ่ามือแดงเข้มปรากฏขึ้นมาในชั่วพริบตา น่าสยองขวัญ

ส่วนเธอโดนตบไปทีหนึ่งนี้ก็มึนงงไปทั้งตัว นั่งอึ้งอยู่บนเก้าอี้ ในเบ้าตาเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมและไม่เข้าใจขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“พี่เหม่ยเหยียน......ฉันทำอะไรผิดแล้วเหรอ?” เจียงอวี่โหรวใกล้จะร้องไห้แบบน้อยใจแล้ว จับแก้มที่ร้อนผ่าวเอาไว้ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

เจียงเหม่ยเหยียนโกรธจนทนไม่ไหว ขมวดคิ้วแบบเกลียดชัง ตะคอกใส่ “มีสิทธิ์อะไร! เธอมีสิทธิ์อะไรมาแย่งการร่วมงานของฉันไป! นังตัวดีแบบเธอนี้ มีสิทธิ์อะไรมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่!!!”

พูดจบ เจียงเหม่ยเหยียนยกมือ และตบเข้าไปอย่างแรงอีกทีหนึ่ง

แต่ว่า ครั้งนี้ หล่อนไม่สมปรารถนา

เพราะว่า แขนของหล่อนที่ยกอยู่กลางอากาศ ถูกมือใหญ่ซึ่งดุจดั่งคีมเหล็กข้างหนึ่งบีบเอาไว้แน่นแล้ว

ไม่รู้ว่าเซียวจ้านมาปรากฏตัวอยู่ด้านหลังหล่อนตั้งแต่เมื่อไร ตอนที่เขามองเห็นรอยฝ่ามือแดงเข้มนั้นบนหน้าเจียงอวี่โหรว ไฟโกรธที่เดือดพล่านลุกโชนขึ้นบนร่างกายทั้งตัวเขาแล้ว

“เจียงเหม่ยเหยียน! ฉันเคยบอกว่า ใครก็รังแกเจียงอวี่โหรวไม่ได้ทั้งนั้น! นี่คือเธอรนหาที่ตายเอง!” เซียวจ้านพูดด้วยเสียงหนาวเหน็บ สายตาเย็นชา น่ากลัวราวกับเทพสังหาร

เจียงเหม่ยเหยียนหันหน้าเข้ามา พยายามดิ้นรนอยากดึงแขนของตนเองออกมาจากในมือของเซียวจ้าน ตำหนิอย่างโมโห “เซียวจ้าน! แกเป็นใครกัน! มาทำเรื่องดีๆ ฉันพังครั้งแล้วครั้งเล่า! ที่นี่คือตระกูลเจียง ไม่ใช่ตระกูลเซียวที่พังพินาศแห่งนั้น! แกปล่อยฉันออกเดี๋ยวนี้! วันนี้ฉันจะตบนังตัวดีคนนี้ให้ตาย!”

ป้าบ!

เซียวจ้านยกมือ ตบบนหน้าเจียงเหม่ยเหยียนอย่างแรงทีหนึ่ง ตบจนหล่อนซวนเซไปสองก้าวโดยตรง จากนั้นล้มลงบนพื้น

วินาทีนั้น เจียงเหม่ยเหยียนล้มลงบนพื้น จับแก้มที่บวมขึ้นมาอย่างรวดเร็วไว้ มึนงงไปทั้งตัวแล้ว

หลังจากเสี้ยววินาทีนั้น หล่อนจ้องเซียวจ้านตรงหน้าด้วยอารมณ์แปรปรวน พูดตะโกน “เซียวจ้าน! แก......แกกล้าตบฉันงั้นเหรอ? แกรู้หรือเปล่าว่าที่นี่คือที่ไหน? แกกล้าตบฉัน? ฉันต้องการให้พวกแกสองคน ไสหัวออกไปจากตระกูลเจียงเดี๋ยวนี้!”

เซียวจ้านจ้องเจียงเหม่ยเหยียนที่สภาพเหมือนคลุ้มคลั่งอย่างเย็นชา พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ฉันไม่เพียงกล้าตบเธอ ยังกล้าฆ่าเธอในตอนนี้ด้วย!”

ครื้น!

คำพูดประโยคนี้ ราวกับฟ้าผ่าลงมายังพื้น สายฟ้าโจมตีในใจของเจียงเหม่ยเหยียนอย่างรุนแรง

เสี้ยววินาทีนั้น หล่อนมองเซียวจ้านที่เดินมาทางตนเองทีละก้าว ก็เหมือนมองเห็นยมทูตเข้ามาเยือน

ออร่าที่น่ากลัวมาก ความอาฆาตที่สยองขวัญมาก

“แก......แกอยากทำอะไร? แกอย่าเข้ามานะ! ฉันคือเจียงเหม่ยเหยียนเลยนะ! เป็นหลานสาวที่คุณปู่รักเอ็นดูมากที่สุด! แกกล้าลงมือกับฉัน แกและเจียงอวี่โหรวจะไม่มีจุดจบที่ดีแน่!” เวลานี้เจียงเหม่ยเหยียนกลัวแล้ว ขยับขาทั้งคู่ถอยไปข้างหลัง

เจียงอวี่โหรวก็ตอบสนองกลับมาทันใด พุ่งเข้ามา ดึงเซียวจ้านที่โมโหเดือดดาลเอาไว้ ส่ายหน้าสุดชีวิตแล้วบอกว่า “เซียวจ้าน ไม่เอา ฉันไม่เป็นอะไร ฉันกับพี่เหม่ยเหยียนแค่มีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย นายอย่าลงมือเด็ดขาด......”

เซียวจ้านหยุดฝีเท้า หันหน้ามองเจียงอวี่โหรวผู้น่าสงสารที่อยู่ด้านข้าง ความโกรธในใจ ถูกอดกลั้นลงมาในวินาทีนั้น

เขาคือจอมพลเป่ยเหลียง พูดคำเดียว ทั้งตระกูลเจียงก็สามารถพังย่อยยับหมดได้

แต่ว่า เขาทำแบบนี้ไม่ได้

เพราะว่า เขายังมีเจียงอวี่โหรว ยังมีเข่อเข่อ

พวกเธอกับตระกูลเจียง ยังมีความสัมพันธ์กัน

โดยเฉพาะเป็นเจียงอวี่โหรว ความรู้สึกที่มีต่อตระกูลเจียงยิ่งฝังรากลึก