พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 47

เจียงอวี่โหรวถูกตบมาทีหนึ่งจนมึนงงแบบไม่ทั้งตัวตัว น้ำตาในเบ้าตา ทะลักออกมาจากในเบ้าตาทันใด

นี่คือตบที่สองที่เธอโดนในวันนี้......

เธอไม่เข้าใจ เธอไม่แน่ใจ

ทำไมคนตระกูลเจียงเคียดแค้นต่อตนเองมากขนาดนี้ ทำไมพวกเขาต้องทำกับตนเองขนาดนี้

เจียงไท่ชางก็พึมพำแบบเย็นชาค้ำไม้เท้าเดินเข้ามาแล้ว ตะคอกใส่ “เซียวจ้านล่ะ!”

เจียงอวี่โหรวยืนอยู่ด้านข้าง ก้มหน้าลง เช็ดน้ำตาที่ไหลริน ตอบว่า “เขากับเข่อเข่อออกไปข้างนอกค่ะ......คุณปู่คะ คุณปู่นั่งก่อนค่ะ”

ถึงแม้จะโดนตบของเจียงเหม่ยเหยียน เจียงอวี่โหรวก็ไม่ลืมเลื่อนเก้าอี้จากด้านข้างมา เพราะเธอรู้ว่า คุณปู่แข้งขาไม่ดี

เจียงไท่ชางได้ยิน ขมวดคิ้ว พูดจาเย็นชา “ไม่ต้องหรอก! ฉันมาก็แค่จะบอกแกว่า การร่วมงานครั้งนี้ แกไม่ต้องรับผิดชอบอีก ให้เจียงเหม่ยเหยียนรับมอบอำนาจทั้งหมด!”

ได้ยินคำพูดนี้ ในใจเจียงอวี่โหรวสั่นอย่างแรง บอกว่า “คุณปู่คะ แต่ว่า แผนการของหนูไม่ใช่ได้รับเลือกแล้วเหรอคะ?”

เธอไม่ยอมเชื่อ ที่คุณปู่เข้ามา คาดไม่ถึงอยากแย่งการร่วมงานจากในมือตนเองไปอีกครั้ง

ชั่วขณะนั้น เธอไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมคุณปู่ที่ก่อนหน้านี้รักเอ็นดูตนเองมาตลอด ตอนนี้ถึงเปลี่ยนไปเย็นชาและแปลกหน้าขนาดนี้

“เหอะ! ทำไม การตัดสินใจของฉัน แกยังอยากแย้งอีกเหรอ?” เจียงไท่ชางพูดด้วยความโกรธ

เจียงอวี่โหรวตกใจแล้ว ก้มศีรษะลง ผ่านไปตั้งนานถึงตอบว่า “......อวี่โหรว เชื่อฟังการตัดสินของคุณปู่ค่ะ”

วินาทีนั้น น้ำตาที่หางตาของเจียงอวี่โหรว หยดลงเป็นสาย

“เชอะ! เจียงอวี่โหรว ฉันเคยบอกแล้ว เธอไม่ใช่คู่แข่งของฉัน! ตระกูลเจียง ไม่มีตำแหน่งของเธอไปตลอดกาล!” ก่อนที่เจียงเหม่ยเหยียนจะออกไป ยังพูดจายั่วยุทิ้งท้าย

คนอื่นๆ ออกไปแล้ว เจียงอวี่โหรวรู้สึกท้อใจไปหมดทั้งตัว แวบหนึ่งล้มพับลงที่พื้น กอดเข่าร้องไห้แบบเจ็บปวด

เธอเตรียมตัวมาสี่วัน เรียนรู้อย่างตั้งใจขนาดนั้น วันหนึ่งนอนสามสี่ชั่วโมง สิ่งที่ได้กลับคืนมากลับเป็นผลลัพธ์แบบนี้

เจียงอวี่โหรวไม่ยินยอม

“อวี่โหรว พวกเรากลับมาแล้ว”

“คุณแม่คะ เข่อเข่อกลับมาแล้ว คุณแม่ดูเข่อเข่อซื้อของอร่อยมาให้คุณแม่ด้วยนะ”

หน้าประตู เซียวจ้านอุ้มเข่อเข่อไว้ ตอนที่มองเห็นเจียงอวี่โหรวกอดเข่าร้องไห้อยู่ในบ้าน ภายในใจเซียวจ้านเจ็บปวดฉับพลัน

เจียงอวี่โหรวเงยหน้า คราบน้ำตานองหน้า นั่งอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ ลมพัดผมเผ้ายุ่งเหยิง เธอมองเซียวจ้านที่อยู่ไกลๆ ร้องไห้แล้วบอกว่า “......เซียวจ้าน คุณปู่แย่งการร่วมงานไปแล้ว ฮือๆๆ......เป็นฉันที่ไม่ได้เรื่อง ขอโทษ ขอโทษนะ ล้วนเป็นฉันไม่ได้เรื่อง......”

วินาทีนั้น

เจียงอวี่โหรวเสียใจขนาดนั้น หมดหนทางขนาดนั้น ไม่ได้รับความเป็นธรรมขนาดนั้น

เซียวจ้านวางเข่อเข่อลง เข่อเข่อวิ่งมาทางเจียงอวี่โหรว กอดเธอไว้แบบรู้ภาษามาก เช็ดน้ำตาออกให้เธอ บอกว่า “คุณแม่คะ คุณแม่ไม่ต้องร้องไห้แล้ว คุณแม่ยังมีเข่อเข่อนะคะ ฮือๆๆ คุณแม่ไม่ต้องร้องแล้ว......”

เซียวจ้านไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น สายตาดูเย็นชาลงมาถึงที่สุด ทิ้งท้ายไว้ประประโยคหนึ่ง “วางใจได้ ฉันจะเอากลับมาแทนเธอเอง”

พูดจบ เซียวจ้านหมุนตัวออกไปโดยตรง

วินาทีนั้นที่ออกนอกประตูไป ก้อนเมฆบนท้องฟ้า เปลี่ยนเป็นสีดำอย่างรวดเร็ว ราวกับเทพสังหารปรากฏตัวขึ้นบนโลก

บนตัวของเซียวจ้าน มีไฟโกรธและความรู้สึกหนาวเหน็บที่ทะยานขึ้นสูง ระเบิดออกมาอย่างดุเดือด

ตระกูลเจียง สมควรตาย!

ทำให้เจียงอวี่โหรวเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เจียงอวี่โหรวเสียน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า

พวกเขา ล้วนสมควรตาย!

ปัง!

เจียงเหวินฉีสามคนพ่อแม่ลูกกำลังฉลองที่ได้รับการร่วมงานมาครอง เวลานี้ ประตูใหญ่ของคฤหาสน์ถูกถีบออกอย่างแรง

ท่ามกลางแสงและเงาตรงหน้าประตู เซียวจ้านยืนอยู่คนเดียวแบบโอหัง แสงส่องมาข้างหลัง ราวกับเป็นเทพเจ้ามาเยือนโลก

“เจียงเหวินฉี! เจียงเหม่ยเหยียน!” เซียวจ้านตะโกนอย่างโมโห สั่นสะเทือนจนทั้งคฤหาสน์ดังครื้น

ขณะนี้เจียงเหวินฉีนั่งอยู่บนโซฟา ชั่วพริบตาเดียวตอบสนองกลับมา ตวาดใส่ “เซียวจ้าน? แกอยากจะทำอะไร! ที่นี่คือบ้านของฉัน แก......”

แต่ว่า สิ่งที่ตอบกลับเขา คือเท้าที่เซียวจ้านโจมตีเข้ามา