ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 24

เฝ่ยชุ่ยเข้าไปข้างหน้าทันที ถือกาน้ำชาขึ้นมาเทน้ำชาให้หลินเมิ่งหวัน

ส่วนเจียงหลีอวิ๋นก็นั่งอยู่ตรงข้ามหลินเมิ่งหวันอย่างน่าสนใจ สังเกตนางอย่างละเอียด

เสี่ยวหวันเอ๋อร์ในวันนี้ มองดูแล้วช่างไม่เหมือนเดิม

การส่งข่าวในสองวันนี้ หรืออาจจะเป็นความจริง?

เจียงหลีอวิ๋นสังเกตมองหลินเมิ่งหวันอย่างสนใจ คิ้วกลับขมวดเล็กน้อยอย่างสังเกตไม่เห็น

เขารีบหยิบผ้าเช็ดหน้ากลางอกขึ้นมาปิดอยู่ที่ริมฝีปาก ไอออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

สีแดงค่อยๆซึมออกไปในผ้าเช็ดหน้า เพียงชั่วครู่ก็เปื้อนไปเกือบครึ่ง

หัวใจของหลินเมิ่งหวันบีบแน่นขึ้นทันที รีบลุกขึ้นช่วยเขาลูบหลังหายใจได้คล่องขึ้น

“ทำไมถึงไออย่างรุนแรงขนาดนี้? ยาพิษรุนแรงขึ้นอีกแล้วหรือ?”

เห็นเจียงหลีอวิ๋นหยุดไอแล้ว หลินเมิ่งหวันรีบแทน้ำชาเจ้า้วหนึ่งยื่นไปที่ข้างมือของเขา ถามอย่างเป็นห่วง

เจียงหลีอวิ๋นใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบแดงตรงริมฝีปาก แล้วค่อยรับน้ำชามา บ้วนปากอย่างใจเย็น

“ไม่เป็นไร ไม่ตายในชั่วขณะหรอก”

เจียงหลีอวิ๋นน้ำเสียงแหบแห้ง สีหน้าซีดเซียว ก็ยิ่งหมอบอยู่บนโต๊ะอย่างขี้เกียจ

เขาเอียงคอมองหลินเมิ่งหวัน ถามขึ้นอย่างใจเย็นไม่รีบร้อน “เสี่ยวหวันเอ๋อร์ เรื่องสำคัญของเจ้าในวันนี้คืออะไรหรือ?”

หลินเมิ่งหวันมองเจียงหลีอวิ๋นอย่างไม่วางใจ แล้วก็หยิบกระปุกออกมาจากอกขวดหนึ่ง วางอยู่ตรงหน้าเจียงหลีอวิ๋น

นางมองเจียงหลีอวิ๋นพูดว่า “เรื่องของจวนหนานและจวนหลี่เจ้าคงรู้หมดแล้ว ในนี้มียาถอนพิษสองเม็ด”

“ข้าหวังว่าเจ้าจะยกราคาสูงเท่าที่จะทำได้ ยึดเวลาอีกสักหน่อยค่อยขายยาถอนพิษสองเม็ดนี้ออกไป”​

เจียงหลีอวิ๋นถือกระปุกเล่นอยู่ในมือ สีหน้าดูยิ้มแต่ไม่ยิ้มมองไปที่หลินเมิ่งหวัน

“ในเมื่อเจ้าทนเห็นเขาทรมานไม่ได้ ก็ส่งไปด้วยตัวเองเสียเลย ทำไมยังต้องผ่านข้าอีกรอบ?”

หลินเมิ่งหวันขึงตาใส่เจียงหลีอวิ๋น “ใครบอกว่าข้าทนเห็นไม่ได้?”

“ทนเห็นได้แล้วยังเอายามาส่ง?”

เจียงหลีอวิ๋นยักคิ้ว โยนกระปุกยาขึ้นลงเบาๆในมือ พูดพึมพำ “ยาถอนพิษนี้ไม่ได้ทำง่าย”

หลินเมิ่งหวัน “มีเงินให้ไม่เอา ไอ้ตัวแสบ”

“เหอะ.......”

เจียงหลีอวิ๋นหัวเราะออกมาเบาๆ แววตาเป็นประกายเล็กน้อย

คำอธิบายนี้ ถือว่าเขายอมรับได้

เขาจับกระปุกไว้มองไปที่หลินเมิ่งหวัน “มีราคาขั้นต่ำไหม?”

หลินเมิ่งหวันชูนิ้วออกมาหนึ่งนิ้ว เจียงหลีอวิ๋นเหล่ตามองนางอย่างขี้เกียจ สีหน้าอ่อนเพลีย

“หนึ่งหมื่นตำลึง?”

หลินเมิ่งหวันพยักหน้า

เจียงหลีอวิ๋นหัวเราะอย่างเยาะเย้ย “เชอะ......ข้านึกว่าเจ้าจะโหดเสียอีก ปรากฏแค่......”

“ทองคำ”

หลินเมิ่งหวันเผยอริมฝีปาก พูดตัวหนังสือสองตัวนี้ออกมาเบาๆ

เจียงหลีอวิ๋นเกือบสำลักน้ำชา มองหลินเมิ่งหวันด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ แววตาอันอ่อนเพลียคู่นั้นเป็นประกายทันที

“เสี่ยวหวันเอ๋อร์เอ๋อร์ เจ้าปล่อยวางแล้วจริงหรือ?”

เงินหนึ่งหมื่นตำลึงไม่ใช่ตัวเล็กน้อยๆ แต่สำหรับจวนหลี่เฉิงเซี่ยงและจวนหนานไท่ฟู่แล้ว ต่างก็สามารถเอาออกมาได้

แต่ว่า อยากเอาทองคำหนึ่งหมื่นตำลึงออกมา กลับไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ตามสภาพท้องตลาดในแคว้นตงเยว่ ทองคำหนึ่งตำลึงสามารถแลกเงินได้สิบตำลึง

ทองคำหนึ่งหมื่นตำลึงนี้ มันคือเงินหนึ่งแสนตำลึงเต็มๆ

จวนหนานไท่ฟู่จะยอมซื้อยาให้หนานมู่ชิงหรือไม่ ยังไม่สามารถรู้ได้

แต่ว่า หลี่จิ่นซูเป็นแค่ลูกนอกสมรสคนหนึ่ง อยู่ในจวนไม่ได้ถูกให้ความสำคัญ หลี่เฉิงเซี่ยงต้องเสียดายที่จะจ่ายทองคำหนึ่งหมื่นตำลึงนี้แน่นอน

ถึงแม้หลี่เฉิงเซี่ยงมีเงิน เกรงว่าก็คงไม่กล้าเอาออกไป

อย่างไรเสีย ไม่ใช่ใครก็มีปู่คนหนึ่งที่เป็น “เศรษฐีอันดับหนึ่ง”

ราคาที่หลินเมิ่งหวันเสนอ ก็ชัดเจนว่าไม่อยากให้หลี่จิ่นซูซื้อยาถอนพิษ

ไม่ถูก.......

เจียงหลีอวิ๋นคิดความเป็นไปได้อย่างหนึ่งกะทันหัน ขมวดคิ้วขึ้นมา