ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 25

ฉินจิ้งเจาไม่รู้ว่าโดนลวก หรือว่าคำพูดของหลินเมิ่งหวันทำให้ตกใจ กระโดดขึ้นกะทันหัน

“หอจุ้ยหง?”

“เจ้าจะไปหอจุ้ยหง?”

“เมิ่งหวัน เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เจ้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งจะไปสถานที่แบบนั้นทำไม?”

ฉินจิ้งเจามองหน้าหลินเมิ่งหวันด้วยสีหน้าตกใจ

ต้องรู้ว่า หอจุ้ยหงเป็นหอนางโลมที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวง

มองดูหลินเมิ่งหวันแต่งกายเป็นผู้ชาย หนังตาฉินจิ้งเจากระตุก

หลินเมิ่งหวันคงไม่ได้วางแผนมาแต่แรกแล้วนะ?

เข้าสู่ค่ำคืนรถม้าหรูหราคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูของหอจุ้ยหง

ถึงแม้ว่าท้องฟ้าจะไม่สว่างไม่มืด แต่หอจุ้ยหงแสงไฟระยิบตั้งนานแล้ว

ไม่เหมือนกับหอนางโลมอื่นๆที่ชอบใช้ผ้าม่านสีสันหลากหลาย การตกแต่งและไฟของหอจุ้ยหง ล้วนเป็นสีแดงเข้ม

หลินเมิ่งหวันเปิดผ้าม่านรถม้าออก ก็เห็นโคมไฟของหอจุ้ยหงประกายแสงอ่อน ผ้าม่านสีแดงปลิวตามสายลม

สีสันหันงดงามเช่นนี้ ทั้งคลุมเครือและอบอุ่น และมีกลิ่นอายแห่งความต้องห้ามที่ไม่อาจอธิบายด้วยคำพูดได้

อย่างไรเสีย สีแดงสดแบบนี้ มีเพียงเมียหลวงเท่านั้นถึงสามารถใช้ได้

ใช้ในหอจุ้ยหงนี้ ช่างเป็น “แนวคิดแปลกใหม่” เหลือเกิน

“น้องเมิ่งหวัน พวกเรา......”

ในรถม้า ฉินจิ้งเจาสีหน้าหดหู่ดึงแขนเสื้อของหลินเมิ่งหวัน อยากกล่อมให้นางกลับไป

แต่หลินเมิ่งหวันใช้สายตา “ตักเตือน” มองไป ฉินจิ้งเจาสะท้านออกมาทันที

“พี่หก พูดกันแล้วว่าต้องเรียกข้าคุณชายว่าน ถ้าพี่ยังเรียกข้าว่าน้องสาว ก็ถูกเปิดโปงหมดแล้ว”

“ค่ำคืนฤดูใบไม้ผลิอันมีค่า พวกเรารีบลงจากรถเถิด”

หลินเมิ่งหวันกระโดดลงจากรถม้าโดยตรง แต่ฉินจิ้งเจาถูกประโยคของนางว่า “ค่ำคืนฤดูใบไม้ผลิอันมีค่า” ทำให้ตกใจจนใจสั่น

เขารีบตามลงไป กลับเห็นหลินเมิ่งหวันที่แต่งกายเป็นผู้ชายถูกสตรีในหอนางโลมรอบล้อมไว้ตรงกลาง

ฉินจิ้งเจา!!!

แย่แล้ว กลับไปไม่ได้จริงๆแล้ว

ฉินจิ้งเจารีบพุ่งไปข้างหน้า ดึงแขนของหลินเมิ่งหวันลากตัวไปข้างหลัง

หลินเมิ่งหวันใจกระตุกไปทีหนึ่ง รีบกางพัดในมือออก คลี่คลายกิริยาของฉินจิ้งเจา

“พี่หลิน อย่ารีบ พวกเราเข้าไปพร้อมกัน”​

หลินเมิ่งหวันจงใจพูดด้วยเสียงทุ้ม พยายามส่งสายตาให้ฉินจิ้งเจาให้เขาอย่าถูกจับพิรุธ

ฉินจิ้งเจาบ่นไม่หยุด แต่สาวนางโลมทั้งหลายรอบล้อมพวกเขาอยู่ ช่างทำให้เขามีทุกข์ก็พูดไม่ออก

“คุณชายทั้งสองเชิญด้านใน”

“คุณชายทั้งสอง มีแม่นางที่สนิทหรือไม่?”

“คุณชายทั้งสองโฉมงามมากเลย ข้าน้อยไม่เคยเจอมาก่อน มาครั้งแรกใช่หรือไม่? ให้ข้าน้อยรับใช้ท่านดีไหม?”

หลินเมิ่งหวันที่แต่งกายเป็นผู้ชายดูรูปหล่อ บุคลิกสง่างาม

ฉินจิ้งเจาท่าทางแข็งเจ้าร่ง โฉมหน้าแข็งเจ้าร่ง รูปงามไม่ธรรมดา

ผู้ชายที่ดีเยี่ยมแบบนี้ปรากฏตัวในหอจุ้ยหงตอนนี้ ต้องเป็นคนที่ถูกหญิงสาวทั้งหลายแย่งชิงกันแน่นอน

มิหนำซ้ำ สองคนนี้ไม่เพียงหน้าตาเหมือนกัน ยิ่งแต่งตัวหรูหรา แค่ดูก็รู้ต้องเป็นผู้ดีร่ำรวยแน่นอน เหล่าหญิงสาวต้องเร่าร้อนแน่นอน

ไม่รอฉินจิ้งเจาตอบ หลินเมิ่งหวันหัวเราะร่าเริง

“พวกเราสองพี่น้องได้ยินชื่อเสียงและมาเพื่อพบโออิรัน ไม่ทราบว่าเป็นคนไหน?”​

พอฟังคำพูดนี้ คนที่ล้อมพวกเขาไว้ก็หมดอารมณ์ไปบ้าง

มาพบชูยียีอีกแล้ว!

เพียงแค่ ถึงแม้ว่าทุกคนจะผิดหวัง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะผลักลูกค้าออกไป

ท่ามกลางการโอบล้อมของหญิงสาว หลินเมิ่งหวันและฉินจิ้งเจาถูกเชิญเข้าไป

สิ่งที่เข้าสู่สายตา คือการตกแต่งอันฟุ่มเฟือยและคลุมเครือ

ในห้องโถงใหญ่เต็มไปด้วยกลิ่นแป้งหอมและเหล้า แสงไฟอันสลัวสาดส่องใบหน้ายิ้มแย้มของผู้คน

เสียงหัวเราะอันเย้ายวนของหญิงสาวและเสียงพูดคุยของผู้ชาย ถลาเข้าหูของหลินเมิ่งหวัน

ในชั่วขณะ ภาพอันกระจายบางอย่าง ทะลักเข้าสู่สมองของหลินเมิ่งหวัน