ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 5

“ท่านย่า! ”

หลินเป้ยเหยาอุทาน

แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่เขียวปั้ดของหลินฮูหยินใหญ่ นางก็ไม่กล้าพูดอะไรมากนัก ทำได้เพียงระงับความโกรธและความไม่พอใจไว้ในใจ กัดริมฝีปากและเงียบ

แม่เฒ่าชราน่าชิงชัง!

หลินเมิ่งหวันน่าชิงชัง!

พวกนางรังแกตนเองที่เป็นลูกอนุภรรยา รังแกที่แม่ของตนเองไม่มีชาติตระกูล!

นางจะต้องเหนือกว่าให้ได้ และเหยียบย่ำคนที่รังแกตนเอง!

หลินเป้ยเหยาถูกแม่นมหลี่นำตัวออกไป หลินเมิ่งหวันสูดหายใจเข้าลึกๆ และคำนับหลินฮูหยินใหญ่อีกครั้ง

“ขอบคุณท่าย่าที่ให้ความเป็นธรรมแก่เมิ่งหวันและท่านแม่เจ้าค่ะ”

หลินฮูหยินใหญ่ช่วยประคองหลินเมิ่งหวันขึ้นมา และตีมือของหลินเมิ่งหวันด้วยความเอ็นดู

“เด็กดี เกิดเรื่องแย่ๆ แต่เช้าตรู่ โชคดีที่นำปิ่นปักผมของท่านแม่เจ้ากลับคืนมาได้”

“วันนี้เจ้าจะไปบ้านท่านตาของเจ้าไม่ใช่หรือ? รีบมาทานอาหารเช้า เก็บของแล้วออกไปเถิด ฝากทักทายท่านตาของเจ้าด้วย”

“เจ้าค่ะ”

หลินเมิ่งหวันตอบรับอย่างเชื่อฟัง และให้เฝ่ยชุ่ยนำปิ่นปักผมของท่านแม่ตนเองไปเก็บ จากนั้นก็ไปทานอาหารเช้ากับหลินฮูหยินใหญ่

เพียงแต่หลินเมิ่งหวันยังไม่ทันได้ออกไป คนรับใช้ที่เฝ้าประตูก็รีบวิ่งเข้ามา

เขาคำนับหลินฮูหยินใหญ่และหลินเมิ่งหวัน “ฮูหยินใหญ่ คุณหนูรอง มีคนมาจากจวนฉินขอรับ”

“ใครมา? ”

หลินเมิ่งหวันประหลาดใจอย่างมาก

ชาติที่แล้วนางหนีการแต่งงานและถูกฉู่โม่หยวนจับตัวกลับมาขังไว้ที่จวน จวนหลินและจวนฉินต่างคิดหาหนทางที่จะไปช่วยนาง

ชาตินี้อาจเป็นเพราะท่าทางในการน้อมรับความผิดอย่างจริงใจเมื่อคืน ดังนั้นฉู่โม่หยวนจึงไม่ได้กักขังนาง และพานางกลับมาส่งที่จวนหลิน

แต่ตอนนี้มีคนมาจากตระกูลฉิน เกรงว่าจะรู้ว่านางถูกฉู่โม่หยวนจับกลับมาที่จวนแล้ว

“นายท่านฉินและคุณชายหลายท่าน...…”

คนรับใช้ยังพูดไม่ทันจบ หลินเมิ่งหวันก็ยกกระโปรงแล้ววิ่งออกไป

หลินฮูหยินใหญ่มองไปที่หลินเมิ่งหวันด้วยรอยยิ้ม และพูดกับแม่นมหลี่ที่อยู่ข้างๆ ว่า “ประคองข้าไปที่ห้องโถงด้านหน้าเถอะ”

ท่านตาของหลินเมิ่งหวันมาด้วยตนเอง หลินฮูหยินใหญ่จึงต้องไปพบถึงจะถูก

แสงแดดจ้า ลมพัดโชย ลานด้านหน้าของจวนหลินเขียวขจีไปด้วยต้นไม้และดอกไม้

หลินเมิ่งหวันหายใจหอบ เมื่อเห็นคนเหล่านั้นที่ห้องโถงด้านหน้าจากไกลๆ นางก็เกือบจะร้องไห้ออกมา

“ท่านตา!”

หลินเมิ่งหวันตะโกนและโผเข้ากอดฉินชิงรุ่ยโดยตรง

ท่านตาของหลินเมิ่งหวันชื่อฉินชิงรุ่ย เป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดในแคว้นตงเยว่

ฉินชิงรุ่ยมีบุตรชายสามคน หลานแปดคน แต่มีหลินเมิ่งหวันเป็นหลานสาวเพียงคนเดียว

ประกอบกับมารดาผู้ให้กำเนิดของหลินเมิ่งหวันจากไปเร็ว ดังนั้นทุกคนในจวนฉินจึงฝากฝังความคิดถึงที่มีต่อฉินก่วนว่านไว้ที่หลินเมิ่งหวัน รักและเอ็นดูนาง

ชาติที่แล้วฉินชิงรุ่ยเป็นห่วงหลินเมิ่งหวันมาก และคิดหาหนทางที่จะช่วยให้นางรอดพ้น

หลินเมิ่งหวันไม่มีทางลืมครั้งสุดท้ายที่ได้พบกับท่านตา เขาผมหงอกทั้งหัวและสีหน้าซีดเซียว

ตนเองช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวเอาเสียเลย!

เชื่อคนง่าย รักคนผิด จนทำร้ายตระกูลหลินและตระกูลฉิน

ชาตินี้ นางจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องซ้ำรอยเดิมอีกเด็ดขาด!

ฉินชิงรุ่ยถูกหลินเมิ่งหวันโผเข้ามากอดอย่างกะทันหัน และกอดนางไว้ด้วยความเป็นห่วง ชายหนุ่มหลายคนที่อยู่ข้างๆ เขาก็ลุกขึ้นมารวมตัวกัน

หลินเมิ่งหวันกลั้นน้ำตาไว้และเงยหน้าขึ้นมองฉินชิงรุ่ย

“ท่านตา ข้ากำลังจะไปหาท่าน!”

ในขณะที่พูดนางก็ยิ้ม นัยน์ตาแวววาวราวกับดวงดาว

“หืม? ไปหาข้า? ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ภพนี้ตราบภิรมย์รัก