ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 5
“ท่านย่า! ”
หลินเป้ยเหยาอุทาน
แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่เขียวปั้ดของหลินฮูหยินใหญ่ นางก็ไม่กล้าพูดอะไรมากนัก ทำได้เพียงระงับความโกรธและความไม่พอใจไว้ในใจ กัดริมฝีปากและเงียบ
แม่เฒ่าชราน่าชิงชัง!
หลินเมิ่งหวันน่าชิงชัง!
พวกนางรังแกตนเองที่เป็นลูกอนุภรรยา รังแกที่แม่ของตนเองไม่มีชาติตระกูล!
นางจะต้องเหนือกว่าให้ได้ และเหยียบย่ำคนที่รังแกตนเอง!
หลินเป้ยเหยาถูกแม่นมหลี่นำตัวออกไป หลินเมิ่งหวันสูดหายใจเข้าลึกๆ และคำนับหลินฮูหยินใหญ่อีกครั้ง
“ขอบคุณท่าย่าที่ให้ความเป็นธรรมแก่เมิ่งหวันและท่านแม่เจ้าค่ะ”
หลินฮูหยินใหญ่ช่วยประคองหลินเมิ่งหวันขึ้นมา และตีมือของหลินเมิ่งหวันด้วยความเอ็นดู
“เด็กดี เกิดเรื่องแย่ๆ แต่เช้าตรู่ โชคดีที่นำปิ่นปักผมของท่านแม่เจ้ากลับคืนมาได้”
“วันนี้เจ้าจะไปบ้านท่านตาของเจ้าไม่ใช่หรือ? รีบมาทานอาหารเช้า เก็บของแล้วออกไปเถิด ฝากทักทายท่านตาของเจ้าด้วย”
“เจ้าค่ะ”
หลินเมิ่งหวันตอบรับอย่างเชื่อฟัง และให้เฝ่ยชุ่ยนำปิ่นปักผมของท่านแม่ตนเองไปเก็บ จากนั้นก็ไปทานอาหารเช้ากับหลินฮูหยินใหญ่
เพียงแต่หลินเมิ่งหวันยังไม่ทันได้ออกไป คนรับใช้ที่เฝ้าประตูก็รีบวิ่งเข้ามา
เขาคำนับหลินฮูหยินใหญ่และหลินเมิ่งหวัน “ฮูหยินใหญ่ คุณหนูรอง มีคนมาจากจวนฉินขอรับ”
“ใครมา? ”
หลินเมิ่งหวันประหลาดใจอย่างมาก
ชาติที่แล้วนางหนีการแต่งงานและถูกฉู่โม่หยวนจับตัวกลับมาขังไว้ที่จวน จวนหลินและจวนฉินต่างคิดหาหนทางที่จะไปช่วยนาง
ชาตินี้อาจเป็นเพราะท่าทางในการน้อมรับความผิดอย่างจริงใจเมื่อคืน ดังนั้นฉู่โม่หยวนจึงไม่ได้กักขังนาง และพานางกลับมาส่งที่จวนหลิน
แต่ตอนนี้มีคนมาจากตระกูลฉิน เกรงว่าจะรู้ว่านางถูกฉู่โม่หยวนจับกลับมาที่จวนแล้ว
“นายท่านฉินและคุณชายหลายท่าน...…”
คนรับใช้ยังพูดไม่ทันจบ หลินเมิ่งหวันก็ยกกระโปรงแล้ววิ่งออกไป
หลินฮูหยินใหญ่มองไปที่หลินเมิ่งหวันด้วยรอยยิ้ม และพูดกับแม่นมหลี่ที่อยู่ข้างๆ ว่า “ประคองข้าไปที่ห้องโถงด้านหน้าเถอะ”
ท่านตาของหลินเมิ่งหวันมาด้วยตนเอง หลินฮูหยินใหญ่จึงต้องไปพบถึงจะถูก
แสงแดดจ้า ลมพัดโชย ลานด้านหน้าของจวนหลินเขียวขจีไปด้วยต้นไม้และดอกไม้
หลินเมิ่งหวันหายใจหอบ เมื่อเห็นคนเหล่านั้นที่ห้องโถงด้านหน้าจากไกลๆ นางก็เกือบจะร้องไห้ออกมา
“ท่านตา!”
หลินเมิ่งหวันตะโกนและโผเข้ากอดฉินชิงรุ่ยโดยตรง
ท่านตาของหลินเมิ่งหวันชื่อฉินชิงรุ่ย เป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดในแคว้นตงเยว่
ฉินชิงรุ่ยมีบุตรชายสามคน หลานแปดคน แต่มีหลินเมิ่งหวันเป็นหลานสาวเพียงคนเดียว
ประกอบกับมารดาผู้ให้กำเนิดของหลินเมิ่งหวันจากไปเร็ว ดังนั้นทุกคนในจวนฉินจึงฝากฝังความคิดถึงที่มีต่อฉินก่วนว่านไว้ที่หลินเมิ่งหวัน รักและเอ็นดูนาง
ชาติที่แล้วฉินชิงรุ่ยเป็นห่วงหลินเมิ่งหวันมาก และคิดหาหนทางที่จะช่วยให้นางรอดพ้น
หลินเมิ่งหวันไม่มีทางลืมครั้งสุดท้ายที่ได้พบกับท่านตา เขาผมหงอกทั้งหัวและสีหน้าซีดเซียว
ตนเองช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวเอาเสียเลย!
เชื่อคนง่าย รักคนผิด จนทำร้ายตระกูลหลินและตระกูลฉิน
ชาตินี้ นางจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องซ้ำรอยเดิมอีกเด็ดขาด!
ฉินชิงรุ่ยถูกหลินเมิ่งหวันโผเข้ามากอดอย่างกะทันหัน และกอดนางไว้ด้วยความเป็นห่วง ชายหนุ่มหลายคนที่อยู่ข้างๆ เขาก็ลุกขึ้นมารวมตัวกัน
หลินเมิ่งหวันกลั้นน้ำตาไว้และเงยหน้าขึ้นมองฉินชิงรุ่ย
“ท่านตา ข้ากำลังจะไปหาท่าน!”
ในขณะที่พูดนางก็ยิ้ม นัยน์ตาแวววาวราวกับดวงดาว
“หืม? ไปหาข้า? ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ภพนี้ตราบภิรมย์รัก