ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 123

กู่เยว่หานใจแข็ง แล้วคว้าองุ่นขว้างใส่หัวของกู่ฉู่เซียว

กู่ฉู่เซียวหลบอย่างรวดเร็ว “ท่านพ่อ ท่านพาลโกรธหรือ?”

“ไอ้เจ้าชั่ว คอยดูข้าตีเจ้าให้ตาย” ใบหน้าของกู่เยว่หานแดงก่ำ และลุกขึ้นเดินไปข้างหน้ากู่ฉู่เซียวด้วยท่าทางหาเรื่อง

เมื่อเห็นฉากที่ทั้งสองทะเลาะกัน หลินเมิ่งหวันก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ไม่นาน กู่เยว่หานและกู่ฉู่เซียวก็ตามหลินเมิ่งหวันไปที่หอเมี่ยวอิง

ในห้องส่วนตัว เจียงหลีอวิ๋นนั่งอยู่ที่โต๊ะ นัยน์ตาดอกท้อหรี่มองไปที่กู่เยว่หานที่กำลังตรวจชีพจรให้เขา

หลังจากนั้นไม่นาน กู่เยว่หานก็เอามือออก

“ท่านอาจารย์ เป็นอย่างไรบ้าง?” หลินเมิ่งหวันถามอย่างกระตือรือร้น

ครั้งนี้ได้เจอกับเจียงหลีอวิ๋น หลินเมิ่งหวันพบว่าสีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก และรู้สึกกังวลจริงๆ

กู่เยว่หานขมวดคิ้ว “ไม่ง่ายที่จะรักษา”

เจียงหลีอวิ๋นไม่สบายใจเล็กน้อย ความผิดหวังปรากฏขึ้นในดวงตาดอกท้อ แต่เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น

เขายิ้มและกล่าวว่า “เดิมทีข้าก็ไม่ได้คาดหวังอะไร หลายปีแล้ว แม้ว่าจะป่วย แต่ก็ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต เพียงแต่เมิ่งหวันเป็นกังวล”

“นี่คือชาบ๊วยที่ทำตอนฤดูหนาวปีที่แล้ว เพิ่งเปิดวันนี้ และต้มด้วยน้ำจากหิมะในฤดูหนาวที่เก็บเอาไว้ รสชาติสดชื่นและหอมกรุ่น ทุกท่านลองชิม” นัยน์ตาดอกท้อของเจียงหลีอวิ๋นยกขึ้นเล็กน้อย วางแขนเสื้อลง หยิบกาน้ำชาขึ้นมาแล้วรินชาให้ทุกคนดูเฉยเมย

กลิ่นหอมยังคงวนเวียน กู่เยว่หานมองไปที่เจียงหลีอวิ๋นและกล่าวว่า “เกรงว่าพิษที่เจ้าได้รับ เจ้าจะศึกษาพิษมามากกว่าข้า เจ้ารนหาที่ตายจนกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?”

เจียงหลีอวิ๋นพูดติดตลกว่า “กินยาพิษเป็นอาหารมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้น……”

“เจ้าเป็นคนของสำนักหมื่นพิษ?”

เจียงหลีอวิ๋นยังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้นกู่เยว่หานก็พูดขึ้น

เจียงหลีอวิ๋นชะงักงันอยู่ในใจ มือที่ถือกาน้ำชาสั่นเทา และทำน้ำชาร้อนๆ หก

เขาตั้งสติในทันที และเงยหน้าขึ้นไปมองหลินเมิ่งหวัน “เจ้าพูดหรือ?”

หลินเมิ่งหวันส่ายหัว และยังไม่ทันพูด ก็ได้ยินกู่เยว่หานกล่าวว่า “นอกจากสำนักหมื่นพิษแล้ว ยังมีที่ใดกินยาพิษเป็นอาหารได้อีก? เจ้าถูกพิษมากมาย เป็นพิษที่ลึกถึงไขกระดูก การถอนพิษให้เจ้าไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำได้ภายในครึ่งชั่วยาม ดูเหมือนข้าต้องอยู่ที่เมืองหลวงสักพัก”

เมื่อหลินเมิ่งหวันได้ยินที่กู่เยว่หานพูด เดิมทีในใจก็รู้สึกประหลาดใจ ในยุทธภพจะมีข่าวลือเกี่ยวกับสำนักหมื่นพิษเช่นนี้ได้อย่างไร?

แต่ไม่นานความสนใจของนางก็ถูกประโยคสุดท้ายของกู่เยว่หานดึงดูด

“ท่านอาจารย์ ท่านมีวิธีถอนพิษให้เจียงหลีอวิ๋นหรือไม่?” หลินเมิ่งหวันรู้สึกประหลาดใจ

หากไม่ใช่เพราะถอนพิษได้ กู่เยว่หานจะอยู่ที่เมืองหลวงทำไม?

กู่เยว่หานหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบช้าๆ เหลือบมองหลินเมิ่งหวัน แต่ก็ไม่พูดอะไร

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินเมิ่งหวันก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยกู่เยว่หานบีบไหล่ของเขา

“ท่านอาจารย์ ท่านมีวิธีถอนพิษใช่หรือไม่? ศิษย์รู้ว่าขอเพียงแค่เชิญท่านอาจารย์มาตรวจชีพจรให้เจียงหลีอวิ๋น ต้องมีข่าวดีอย่างแน่นอน ศิษย์เรียนไม่เก่งจริงๆ มิอาจเทียบท่านอาจารย์ได้ ท่านอาจารย์เก่งที่สุด! ”

หลินเมิ่งหวันยิ้มประจบและกระตือรือร้น

เจียงหลีอวิ๋นมองไปที่หลินเมิ่งหวันด้วยความประหลาดใจ เขาไม่เคยเห็นหลินเมิ่งหวันประจบสอพลอเช่นนี้มาก่อน

แต่ตอนนี้เพื่อเขาแล้ว หลินเมิ่งหวัน......

เจียงหลีอวิ๋นแอบดีใจ นัยน์ตาดอกท้อมีลักษณะแปลกๆ ปรากฏขึ้นมา

เพียงแต่เขาเม้มริมฝีปาก และระงับอารมณ์พลุ่งพล่านในใจทันที

ท่าทางของกู่เยว่หานที่มีต่อหลินเมิ่งหวันนั้นมีประโยชน์มาก เขาถอนหายใจยาวๆ ออกจากจมูก มองไปที่หลินเมิ่งหวันและกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้อาจไม่มีหนทาง แต่ตอนนี้เจ้าได้หมึกไม้ม่วงมาแล้ว และยังรู้จักหมอยาหนานไห่ พิษของเขามีไม่สามารถถอนได้จริงๆ”