ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 7

“น้องเมิ่งหวัน ข้าได้ยินมาว่าลูกพี่ลูกน้องจะมาหาเจ้า ดังนั้น......ดังนั้นจึงมาช่วยดูต้นทางให้”

“เจ้า ทำไมเจ้าถึงพาคนมามากมายเช่นนี้”

หลินเป้ยเหยากล่าวอย่างไม่สบายใจ พยายามขยิบตาให้หลี่จิ่นซู และต้องการให้หลี่จิ่นซูปลอบโยนความรู้สึกของหลินเมิ่งหวัน

หลี่จิ่นซูพยายามที่จะสงบสติอารมณ์ กวาดสายตามองไปที่ผู้คนและคำนับ

“ทุกท่าน......แค่กๆๆ...... ”

ยังไม่ทันได้เอามือกลับ หลี่จิ่นซูก็ไอเสียงต่ำ

เขารีบเอามือปิดปากของตนเอง เรียกได้ว่าคิ้วอันสวยงามขมวดเป็นปม

“น้องเมิ่งหวัน แค่ก......แค่กๆๆๆ......”

“เมื่อวาน จู่ๆ ข้าก็มีไข้สูงและหมดสติ ดังนั้นจึงไม่สามารถ......แค่กๆๆๆ......”

“น้องเมิ่งหวัน เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

หลี่จิ่นซูมองไปที่หลินเมิ่งหวันอย่างอ่อนโยน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและกังวล

หลินเมิ่งหวันมองเขาอย่างสงบนิ่งและยิ้มกว้างในทันที

“เจ้ายังกล้าพูดกับข้าถึงเรื่องเมื่อวานอีกหรือ?”

หัวใจของหลี่จิ่นซูบีบแน่น ครู่ต่อมา......

“เจ้าไปตายซะ!”

หลินเมิ่งหวันยกเท้าขึ้นในทันที และถีบหน้าอกของหลี่จิ่นซูอย่างแรง

หลี่จิ่นซูร้องโอดโอยอย่างไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าขมวดแน่นด้วยความเจ็บปวด และร่างกระเด็นถอยหลังไป

ดวงตาของหลินเป้ยเหยาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ

เมื่อเห็นหลินเมิ่งหวันพูดอย่างยิ้มแย้ม สีหน้าของหลินเป้ยเหยาก็ซีดขาว และตัวสั่นระริก

ท่าทางเช่นนี้ของหลินเมิ่งหวัน น่ากลัวมาก

ดูเหมือนว่าจะรู้สึกได้ถึงสายตาของหลินเป้ยเหยา หลินเมิ่งหวันจึงหันไปเหลือบมองนาง

ในชั่วพริบตาเดียว หลินเป้ยเหยารู้สึกเหมือนตกลงไปในอุโมงค์น้ำแข็ง

แต่โชคดีที่หลินเมิ่งหวันละสายตาออกไปในทันที และเดินไปข้างๆ หลี่จิ่นซูอย่างช้าๆ

นางก้มมองหลี่จิ่นซูที่ล้มลงกับพื้น และไม่สามารถลุกขึ้นได้อยู่นานอย่างดูถูกเหยียดหยาม

ต้องบอกว่าหลี่จิ่นซูรูปงามมาก

รูปโฉมของหลี่จิ่นซูค่อนข้างอ่อนโยน ใบหน้าของเขาไม่มีความแข็งแกร่งเหมือนผู้ชายทั่วไป แต่กลับเรียกได้ว่าบอบบาง

นอกจากเขาจะชอบเขียนบทประพันธ์แล้ว ยังดีดฉินได้อีกด้วย เขามักสวมชุดสีขาวและค่อนข้างมีน้ำใจ

หลินเมิ่งหวันในชาติที่แล้วรู้สึกว่า “ใบหน้างามดังหยก บุรุษใดก็มิอาจเทียบได้” เป็นคำที่นิยามสำหรับหลี่จิ่นซู

ตอนนี้หลี่จิ่นซูขมวดคิ้วอย่างล้ำลึก ใบหน้าซีดขาว

เนื่องจากความเจ็บปวด จึงมีละอองน้ำในดวงตาที่ยาวเรียวของเขา

เพียงแค่เห็นนัยน์ตาคู่นี้ก็รู้สึกสงสาร

ความเกลียดชังในหัวใจของหลินเมิ่งหวันลดลงอย่างมาก

“หลี่จินซู ต่อไปอย่ามาหาข้าอีก”

หลินเมิ่งหวันกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และหันหลังเดินออกไปข้างนอก

เดิมทีนางคิดว่าตนเองจะโกรธมากเมื่อเห็นหลี่จินซู และอยากจะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ

แต่ความจริงแล้ว เมื่อนางเจอหลี่จิ่นซู ยังไม่ตื่นตระหนกเท่ากับการเจอหลินเป้ยเหยา

เพราะตั้งแต่วินาทีที่หลี่จิ่นซูถูกนางถีบจนล้มลงกับพื้น หลินเมิ่งหวันก็ตระหนักได้อย่างชัดเจนว่าชาติที่แล้วตนเองตาบอดมากแค่ไหน!

ชาติที่แล้วหลินเมิ่งหวันรู้สึกว่าหลี่จิ่นซูมีพรสวรรค์มาโดยตลอดและมีความทะเยอทะยาน

เพียงเพราะภูมิหลังที่ไม่ดี หลี่จิ่นซูจึงถูกรังแกมาโดยตลอด และไม่ได้แสดงความสามารถ

ดังนั้นหลินเมิ่งหวันจึงรู้สึกสงสารหลี่จิ่นซู และทำเรื่องมากมายเพื่อหลี่จิ่นซู

ชาติที่แล้วนางเลียนแบบลายมือของหลี่จิ่นซู คัดลอกบทกวีของหลี่จิ่นซู หรือแม้แต่คัดลอกบทกวีทั้งเล่มเพื่อหลี่จิ่นซู!