พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 183

ใบหน้าหนานมู่เจ๋อมืดลง "การทำตราประทับฟีนิกซ์หายเป็นโทษประหาร ไม่ว่าจะถูกขโมยไปหรือไม่ คนที่เก็บตราประทับฟีนิกซ์ต้องถูกลงโทษตามสมควร ถ้าคนที่ขโมยตราประทับฟีนิกซ์ต้องตัดหัว งั้นคนที่ทำตราประทับฟีนิกซ์หายก็ต้องมีความผิดเดียวกันด้วย!"

เมื่อหลิวฟางได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที "ฮ่องเต้ได้จัดการเรื่องนี้แล้ว อ๋องชางจะ..."

"โอ้? จัดการแล้วเหรอ? ตอนนี้เจ้าไม่ได้รอให้คนนั้นถูกลงโทษเหรอ? แล้วทําไมเจ้าถึงไม่เป็นอะไร?"

หนานมู่เจ๋อพูดด้วยใบหน้าเย็นชาว่า "ถ้าตราประทับฟีนิกซ์ถูกสาวใช้ขโมยไปจริง ๆ งั้นเจ้าก็คงต้องทิ้งตราประทับฟีนิกซ์ ไปในที่ที่ชัดเจนมาก มิฉะนั้น สาวใช้ที่ไม่ค่อยเข้าไปในวังจะขโมยของมีค่าเช่นนี้ไปได้อย่างไร? เจ้ารักษาตราประทับฟีนิกซ์ไว้แบบนี้ ไม่มีความผิดเหรอ?"

"ข้า..."

"ข้ายังพูดไม่จบ เท่าที่ข้ารู้นั้น พระชายาและสาวใช้ของเธอไม่เคยเข้าไปในตำหนักของเจ้าเลย อยากถามว่าพวกเธอจะตราประทับฟีนิกซ์ของเจ้าไปได้อย่างไร? หรือเจ้าเอาตราประทับฟีนิกซ์ไปวางไว้ที่ประตูเพื่อรองเท้าเหรอ?"

หลิวฟางโกรธมากจนกัดฟัน "อ๋องชาง แน่ใจได้อย่างไรว่าพวกเธอไม่เคยเข้าไปในตำหนักของข้า?"

"โอ้ องค์รัชทายาทบอกว่าเจ้ากลับไปนอนในตำหนักหลังงานเลี้ยงเสร็จแล้ว ในกรณีนี้ พวกเธอจะบุกเข้าไปได้อย่างไร? จะมีใครเข้ามารบกวนเจ้าขณะที่ท่านหลับอยู่ได้ยังไง? หรืออีกนัยหนึ่งคือพวกเธอจะรื้อกล่องและตู้ต่าง ๆ ในตำหนักของเจ้าต่อหน้าเจ้าได้อย่างไร แล้วเอาตราประทับฟีนิกซ์ออกไปยังไง? คำพูดแบบนี้ ตัวเจ้าเองเชื่อไหม?"

"เจ้า เจ้าพูดมั่ว!"

"พูดมั่ว? เห็นได้ชัดว่าข้าพูดถูก โมโหใช่ไหม? เจ้าใช้วิธีที่น่ารังเกียจในการใส่ร้ายพระชายาอ๋องชาง และทุกคนก็เห็นมัน มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่เก็บตัวเองไว้ในความมืดและคิดว่าแผนของเจ้าสมบูรณ์แบบ แต่ในความเป็นจริงแล้ว ทุกคนแค่เห็นแก่ตัวตนของเจ้าเพื่อช่วยเจ้า ในเมื่อเจ้าไร้ยางอายและก้าวร้าวมาก ข้าจึงต้องคิดบัญชีกับเจ้า ใช้ตราประทับฟีนิกซ์ของตัวเองเพื่อใส่ร้ายพระชายาอ๋องชางต้องโทษอะไร!"

หลิวฟางหน้าแดงเมื่อได้ยินแบบนั้น และมองไปที่หนานกงเฉิงด้วยความเสียใจทันที

"ฮ่องเต้ ท่านดูอาเจ๋อ เขาพูดแบบนี้ได้ยังไง…"

"ข้าพูดไม่ถูกเหรอ?"

หนานมู่เจ๋อตั้งใจแน่วแน่ที่จะลงโทษเธอ ดังนั้นเขาจึงมองไปที่หนานกงเฉิงอีกครั้งและพูดว่า

"เสด็จพี่ เรื่องมาถึงจุดนี้แล้วและทุกคนถูกลงโทษตามที่สมควรแล้ว แต่เสด็จพี่ควรรู้ว่าใครเป็นคนริเริ่มเรื่องนี้!"

หนานกงเฉิงหลับตาลง ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

หนานมู่เจ๋อกล่าวเสริมว่า "เมื่อก่อนข้าเคยคิดถึงชื่อเสียงของฮองเฮา แม้ว่าทุกคนจะรู้ความจริง แม้ว่าทุกคนจะรู้ว่าฮองเฮากำลังใส่ร้ายสาวใช้ แต่ทุกคนก็ยังอยากรักษาหน้าของฮองเฮา และไม่ลังเลใจจะตัดศีรษะสาวใช้ผู้บริสุทธิ์เพียงเพื่อปิดปากประชาชน แต่บัดนี้องค์รัชทายาทยอมสละชีวิตเพื่อสิ่งนี้แล้ว ในโลกยังมีการนินทาอีกไม่น้อยเหรอ? เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังต้องรักษาชื่อเสียงที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยของฮองเฮานี้ด้วยเหรอ?"

"อ๋องชางกำลังพูดเรื่องไร้สาระ! ทำไมข้าต้องถึงใช้ตราประทับฟีนิกซ์เพื่อใส่ร้ายพระชายาอ๋องชาง? ถ้าจะพูดแบบนี้ อย่างน้อยก็ต้องมีหลักฐาน!"

หนานมู่เจ๋อเยาะเย้ย "หลักฐานเหรอ? แล้วเจ้ามีหลักฐานไหม? เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ได้ใส่ร้าย แล้วหลักฐานของเจ้าอยู่ที่ไหน?"

"ทุกอย่างถูกค้นพบจากผู้หญิงคนนั้น เจ้ายังต้องการหลักฐานอะไรอีก?"

"คนที่พูดคำเหล่านี้คือพวกเจ้าเอง! ถ้าคนอื่นพบตราประทับฟีนิกซ์บนตัวเธอ นั่นสามารถนับเป็นหลักฐานได้ แต่คนของพวกเจ้าถือว่าเป็นหลักฐานได้อย่างไร? เป็นไปได้ว่าตราประทับฟีนิกซ์จะอยู่ในมือของพวกเจ้าตั้งแต่แรกและยัดใส่คนอื่น บอกว่าคนอื่นขโมยมา ทําเรื่องแบบนี้ ฮองเฮาไม่ได้เก่งเหรอ?"

"เจ้าพูดมั่ว!"

"ก็คิดว่าข้าพูดมั่วเถอะ ทั้งสองฝ่ายไม่มีหลักฐาน ดังนั้นการรักษาชื่อเสียงของทั้งสองฝ่ายทําให้เรื่องนี้เงียบลงจึงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด แต่เจ้าต้องก้าวร้าว แบบนี้ ราชวงศ์ทําผิดต้องรับผิดเหมือนกับสามัญชน องค์ชายสองถูกลงโทษและลดเป็นสามัญชนเป็นเวลาสามปี แล้วฮองเฮาอย่างท่านควรอยู่ในตำหนักเย็นเป็นเวลาสามปีหรือไม่?"

"ฮ่องเต้ ท่านอย่าฟังเรื่องไร้สาระของเขาเลย เขาโกรธจนเริ่มพูดเรื่องไร้สาระ"

หลิวฟางดูกังวลและมองหนานมู่เจ๋อด้วยความโกรธ "ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าโกรธมาก แต่เจ้าไม่สามารถ... "

"เจ้าบอกว่าองค์ชายสองและคนอื่น ๆ ฆ่าองค์รัชทายาททางอ้อม หากเป็นเช่นนั้น เจ้าผู้ยุยงคือฆาตกรที่ฆ่าองค์รัชทายาททางอ้อม! หากเจ้าไม่ได้ใช้ตราประทับฟีนิกซ์เพื่อใส่ร้ายผู้อื่นตั้งแต่แรก พวกจะต้องมาปล้นคุกนี้ได้อย่างไร? ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดถูกลงโทษแล้ว เจ้าซึ่งเป็นผู้ริเริ่มก็ควรถูกลงโทษเช่นกันใช่ไหม?"

หลังจากที่หนานมู่เจ๋อพูดจบอย่างไร้ความรู้สึก ก็มองไปที่หนานกงเฉิงแล้วพูดว่า "คำพูดของข้าจบเพียงเท่านี้ เสด็จพี่ที่เหลือสามารถจัดการมันได้ด้วยตัวเอง"