พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 341

ผู้หญิงพูดบ้างอย่างแผ่วเบา

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า "เป็นผู้ชายหรือผู้หญิงต่างกันยังไง? ก็เป็นหมอเหมือนกันหมดไม่ใช่เหรอ?"

"มีแน่นอนอยู่แล้ว ลูกสาวของข้าอายุพอ ๆ กันกับท่าน ปกติรู้แต่กินดื่มสนุก จะเก่งแบบท่านที่ไหน?"

ผู้หญิงอ่อนโยนและพูดอีกว่า "ก็ไม่รู้ว่าถ้าข้าไม่อยู่แล้ว เธอจะดูแลตัวเองได้หรือไม่ ต่อไปจะมีครอบครัวที่ดีได้ไหม ถ้าไม่มีบ้านแม่ แต่งงานออกไปก็จะถูกคนดูถูกใช่ไหม?"

มือของหลิ่วเซิงเซิงชะงักไป เก็บเข็มเงิน พูดด้วยน้ำเสียงสงบว่า "อย่าพูดท้อแท้แบบนี้ ท่านจะไม่เป็นอะไร พวกเราทุกคนก็ไม่เป็นอะไรเหมือนกัน"

ผู้คนรอบตัวเธอไร้ชีวิตชีวา ทั้งหมดคิดว่าเธอกำลังพยายามปลอบพวกเขา

เมื่อเห็นหลิ่วเซิงเซิงลุกขึ้นจะออกไปข้างนอก ผู้หญิงคนนั้นก็จับมือเธอไว้

"แม่นาง ข้าแช่ชวี่ ผู้คนเรียกข้าว่าป้าชวี่ ลูกสาวของข้าคงจะยังคงอยู่นอกจวนเจ้าเมือง ถ้าท่านออกไป โปรดช่วยข้าบอกเธอว่าข้าเป็นแค่ไข้หวัด อย่าปล่อยให้เธอกังวล ถ้าเป็นโรคระบาดจริง ๆ ถ้ากลับไปไม่ได้จริง ๆ..."

พูดถึงนี่ เสียงของป้าชวี่ก็สะอึกสะอื้นเล็กน้อย "ขอให้ท่านช่วยข้าบอกเธอว่า ให้เธอดูแลตัวเองให้ดี ก็อย่ามาเก็บเถ้ากระดูกของข้าเลย ร่างกายของข้าอาจจะมีโรคระบาดติดตัว ถ้าเป็นไปได้ ก็ขังเราไว้ตลอดไป อย่าแพร่เชื้อให้คนอื่นเด็ดขาด ขอแค่รักษาลูกสาวของข้าให้ปลอดภัย เจ้าเมืองฆ่าเราโดยตรงก็ไม่เป็นไร..."

พูดจบไปหลายคนในลานบ้านก็ก้มหน้าก้มตา บางทีทุกคนที่มีครอบครัวอาจคิดเหมือนกันในขณะนี้

แน่นอนว่าพวกเขากลัวความตาย แต่เมื่อเทียบกับความตายแล้ว พวกเขากลัวว่าหลังจากออกไปแล้วจะส่งผลกระทบต่อครอบครัวของตัวเองมากกว่า

หลิ่วเซิงเซิงกล่าวว่า "อาการของพวกเจ้าเหมือนกันทุกประการจริง ๆ สิ่งที่แน่นอนคือพวกเจ้าป่วยจริง ๆ และเป็นโรคเดียวกัน แต่ในความคิดของข้า โรคนี้ไม่ติดต่อ โรคระบาดที่พูดกันไม่มีอยู่จริง แม้ว่าจะมีอยู่จริง แต่ก็ไม่ได้ติดเชื้อจากพวกเจ้า พวกเจ้าแค่ป่วยเท่านั้น"