พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 111

ฉู่เนี่ยนซีเพิ่งกลับเรือน หยูเป่ยก็ปรากฏตัวตรงหน้านาง

“เจ้านาย!” หยูเป่ยประสานมือคำนับอย่างเคารพ

ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้าขึ้นมองเขา “เวลานี้เจ้าควรอยู่หอหุยหุ้นถึงจะถูก!”

“ข้าน้อยมาเพื่อจะรายงานเจ้านาย ข้าน้อยพบเจ้าของบ่อนหอหุยหุ้นแล้ว!”

พอฉู่เนี่ยนซีฟังแล้ว ก็มีความสนใจขึ้นมา จึงถามขึ้นว่า “ออ? เป็นอย่างไร เขายอมขายหอร้องรำหรือไม่?”

หยูเป่ยส่ายหน้า สีหน้าไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ “เขาบอกว่า หอร้องรำถูกขายให้คนอื่นแล้ว! พวกเราไปช้าเกินไป!”

“ขายให้ใคร?”

“ยังสืบไม่ได้!”

ฉู่เนี่ยนซีอดขมวดคิ้วไม่ได้ หอร้องรำเชื่อมกับหอหุยหุ้น ทางเข้าหนึ่งในนั้นสร้องอยู่ภายในหอร้องรำ ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะเปิดทางเข้าอีกทางหนึ่ง แต่ว่าทางเข้าในหอร้องรำก็ไม่สามารถทิ้งไปได้

ก่อนหน้านี้หอร้องรำและหอหุยหุ้นล้วนเป็นของเจ้าของบ่อนเดิม ทางเข้าอยู่ในขอบเขตบริเวณของเขาก็ไม่มีปัญหามากนัก เพราะฉะนั้นนางเนื่องจากการหมุนเวียนการทางการเงินจึงไม่ได้รีบซื้อหอหุยหุ้น

ตอนนี้หอร้องรำไปอยู่ในมือของคนอื่นก็ไม่แน่แล้ว ต้องไปสืบให้ชัดเจนว่าเถ้าแก่หอร้องรำคนใหม่คือใคร!

“เจ้าหาเจ้าของบ่อนเดิมเจอได้อย่างไร?”

“เขากลับหอหุยหุ้นเอง มิหนำซ้ำเขายังให้ข้าน้อยนำคำพูดมาบอกต่อให้ท่านด้วย”

“คำพูดอะไร?” ฉู่เนี่ยนซีอดสงสัยไม่ได้

“บอกว่าคืนนี้เขาจะมาหอหุยหุ้นอีก หากท่านอยากรู้ว่าเจ้าของหอหุยห้นใหม่คือใคร เมื่อถึงเวลาพบกัน” หยูเป่ยพูดไปทีละคำ ในใจก็อดกังวลไม่ได้ เป้าหมายของคนคนนี้เด่นชัดเกินไป มิหนำซ้ำเหมือนตอนแรกที่ขายหอหุยหุ้นให้กับเจ้านาย ก็คือกับดัก

ฉู่เนี่ยนซีแววตามืดลง มองดูเวลา พยักหน้า “เวลายังเช้า เมื่อเช้าสู่กลางคืนแล้วพวกเราออกเดินทาง!”

หยูเป่ยลังเลเล็กน้อย มองดูฉู่เนี่ยนซี “เจ้านาย คนนี้ทำเช่นนี้ เกรงว่าจะมีวัตถุประสงค์อะไร จะอันตรายหรือไม่!”

“อยู่ในถิ่นของเรา เขายังไม่กล้าทำอะไร!” ฉู่เนี่ยนซีมุมปากยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา จากนั้นพูดว่า “ทางด้านหยูซีเป็นอย่างไรบ้าง?”

“สองวันก่อนมีจดหมายมา บอกว่าทุกอย่างราบรื่น! ใช้เวลาอีกสักพักก็สามารถเตรียมทุกอย่างพร้อม ก็กลับมาได้แล้ว!”

“อืม ให้เขาระวังความปลอดภัย!”

พูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็ให้คนไปเตรียมอาหารแล้ว

.......

พระอาทิตย์ตกดิน ฟ้ายามค่ำคืนค่อยๆมืดลง เมื่อแสงสุดท้ายหายลับไปจากภูเขา ค่ำคืนอันมืดมิดก็มาถึง

ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้เหมือนวันก่อนๆ ปลอมตัวเป็นผู้ชาย แต่สวมหมวกคลุมด้วยผ้าสีขาวปิดหน้า ปรากฏตัวในหอหุยหุ้นทางด้านประตูหลัง เข้าไปในห้องรับรองโดยตรง

พอเข้าประตูก็มองเห็นชายในชุดดำเรียบหรูนั่งอยู่หน้าโต๊ะ หน้ากากสีเงินปกคลุมใบหน้าไปกว่าครึ่ง ริมฝีปากกลับสวยงามเหมือนดั่งหญิงสาว กำลังชิมชาอย่างใจเย็น

ครั้งที่แล้วตอนฉู่เนี่ยนซีเห็นเขา เขาถูกหมวกบังไว้ มองไม่เห็นผิวหนังเลยแม้แต่น้อย แต่คิดไม่ถึงว่าคนนี้ผิวพรรณจะขาวเช่นนี้

เขาเห็นฉู่เนี่ยนซีเข้ามา ริมฝีปากอันสวยงามก็มีรอยยิ้มโก่งขึ้นอย่างชั่วร้าย ตาทั้งสองข้างที่โผล่ออกมาจากช่องว่างของหน้ากากกลับไม่มีรอยยิ้มแม้แต่น้อย

“แม่นางให้ข้ารอเสียนาน!”

“คือท่านที่มาเช้าเกินไป!” ฉู่เนี่ยนซียิ้ม แล้วนั่งลงโดยตรง

เจ้าของบ่อนอึ้งไปเล็กน้อย ทันใดนั้นก็หัวเราะขึ้นมา “ฮาฮา แม่นางยังคงพูดจาว่องไวเช่นเคย!”