พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 109

“พี่สาวเข้าใจผิดแล้ว! เย็นเอ๋อร์แค่รู้สึกว่าคนเช่นนี้เข้ามาทำเรื่องเช่นนี้ในจวน ไม่จำเป็นต้องฟังเขาแก้ตัวเท่านั้น” มือใต้แขนเสื้อของซ่างกวนเย็นกำหมัดแน่น แต่ใบหน้ากลับเรียบเฉย

ฉู่เนี่ยนซีมองนางทีหนึ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยเหยียดหยาม “สาวใช้เจ้าใส่ร้ายข้า ข้ายุติธรรมซื่อตรง มิหนำซ้ำอ๋องเหลียนยังอยู่ตรงนี้ แน่นอนว่าต้องยืนยันตัวเองถึงจะถูก เจ้าจะตีคนจนตาย โทษนี้ข้าไม่ต้องรับไปหรอกหรือ!”

พูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็มองไปที่ชายฉกรรจ์ “เจ้า พูดต่อ!”

“ใช่.......คือนาง!” ชายฉกรรจ์ตัวสั่น ชี้ไปที่เฟยจู้โดยตรง จากนั้นก็พูดว่า “ก็คือนาง พวกเรารู้จักกันนานแล้ว นางบอกว่าวันนี้ที่จวนมีงานเลี้ยง เพราะฉะนั้นจะวุ่นวายมาก ไม่มีคนสนใจพวกเรา.......ทำอะไรได้ตามใจ.......”

ชายฉกรรจ์ไม่ได้พูดตรงๆ แต่ทุกคนที่นั่งต่างก็เข้าใจว่าหมายความว่าอะไร ก็เป็นเรื่องที่ทั้งสองพลอดรักกันไม่มีคนสนใจเท่านั้น

เฟยจู้มองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ ตะโกนอย่างโกรธเคือง “เจ้าพูดไปเรื่อย ข้าเรียกเจ้ามาเมื่อไหร่........เพราะเรื่องนี้! ออ ข้ารู้แล้ว เจ้าต้องถูกผู้หญิงคนนี้ซื้อตัวแน่นอน!”

“เฟยจู้!” ซ่างกวนเย็นได้ยินเช่นนี้ กลัวว่านางขาดสติจะพูดอะไรที่ไม่ควรพูด ตะโกนทันที “ไม่มีหลักฐานพูดไปเรื่อยไม่ได้”

เฟยจู้ก็รู้ตัวว่าตัวเองพูดผิด จึงหุบปากทันที

ฉู่เนี่ยนซีมองนายบ่าวสองคนอย่างอยากหัวเราะ “เรื่องอะไรกันแน่ พวกเจ้าต้องคิดให้ชัดเจนนะ!”

ซ่างกวนเย็นจ้องนางอย่างโหดเหี้ยม เสมือนอยากกลืนนางเข้าไปตัวเป็นๆ

ตอนนี้หากยังพัวพันกันต่อไป กลัวแค่ว่าชายฉกรรจ์จะทนไม่ไหว เรื่องที่นางพูดก็จะถูกเปิดโปง หากตายก็ไม่ยอมรับ โยนเรื่องทั้งหมดให้ชายฉกรรจ์ ก็กลัวว่าถึงเวลาเขาจะกระวนกระวาย สู้อย่างไม่กลัวตาย

ตอนนี้ทำได้เพียง.......

“เฟยจู้ ว่ามา พวกเจ้าสองคนรู้จักกันเมื่อไหร่!” สายตาของซ่างกวนเย็นมีแววอดสงสารไม่ได้

เฟยจู้ตะลึง “พระชายารอง.......”

ซ่างกวนเย็นอดหลับตาไม่ได้ เฟยจู้ก็เข้าใจในทันที สายตามองไปที่ชายฉกรรจ์หน้าตาลามกหนวดเคราเต็มหน้าที่อยู่ด้านข้าง สายตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง สุดท้ายก็เปิดปาก

“ข้าน้อยทำให้พระชายาขายหน้าแล้ว พวกเราสองคนรู้จักกันอยู่แล้ว มีใจให้กัน ถึงได้มีเรื่องในวันนี้ ขอท่านอ๋องพระชายายกโทษด้วย!”

ฉู่เนี่ยนซีคิดถึงผลลัพธ์นี้ตั้งนานแล้ว เหตุผลที่นางกำชับให้เขาพูดแบบนี้ แต่ไม่ใช่เปิดเผยความจริงทั้งหมด ก็เพราะรู้ดี หากเกิดเรื่อง ก็เป็นเฟยจู้ที่ต้องรับโทษแทน ซ่างกวนเย็นยังคงปัดความรับผิดชอบได้อย่างหมดจด

และอีกอย่าง เขาขวางชายฉกรรจ์ไว้กลางทาง ทำให้เขาแปรพักตร์ หากสุดท้ายพูดความจริงออกมา กลัวเรื่องที่นางข่มขู่ชายฉกรรจ์จะถูกพูดออกมา

เมื่อเทียบกับแบบนี้แล้ว ผลลัพธ์ในตอนนี้มีคุณค่ามากกว่า!

สุดท้ายคนที่ต้องทนทุกข์ก็มีเพียงเฟยจู้แล้ว แต่ว่านางอยู่ข้างกายซ่างกวนเย็น ก็ช่วยนางทำเรื่องเลวทรามต่ำช้ามาไม่น้อยแล้ว วันนี้ก็เป็นนางที่นำนางเข้าไปในห้องของซ่างกวนเย็น วางยาให้นาง ผลลัพธ์แบบนี้ก็เหมาะสมที่สุดแล้ว

ฉู่เนี่ยนซีทำใจสงบสติ ค่อยๆเปิดปาก “ที่แท้ก็ต่างคนต่างมีใจหรือ เจ้าเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่ยังไม่ได้แต่งงาน ช่างทุ่มสุดตัวเหลือเกิน! แต่ว่าเห็นแก่ที่พวกเจ้ามีใจให้กัน ข้าก็รับหน้าที่ตัดสิน ให้พวกเข้าแต่งงานกัน! ทั้งสองออกจากจวนไปใช้ชีวิตกันเถิด”

พูดจบ นางก็มองไปที่ซ่างกวนเย็น “น้องสาวคิดอย่างไร?”

“ไม่! ไม่เอา!” เฟยจู้ฟังเช่นนี้ก็ตะลึง “บ่าวไม่อยากแต่ง!”

“ไม่แต่ง? พวกเจ้าสองคนมีใจต่อกันทั้งสองฝั่งไม่ใช่หรือ? หรือว่าล้วนเป็นเรื่องไม่จริง?” ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้า มองไปที่ซ่างกวนเย็น “หรือว่า สาวใช้ที่น้องสาวสั่งสอนมาไม่เพียงพบปะคนอื่นในสถานที่เช่นนี้ ยังหวังแค่ความสัมพันธ์ชู้สาว ไม่คิดอนาคต?”

ซ่างกวนเย็นตะลึง มองไปที่เย่เฟยหลีและเย่เหลียนอย่างกระวนกระวาย กลัวพวกเขาเข้าใจผิด จนทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง รีบปฏิเสธ

“พี่สาวน่าจะเข้าใจผิดแล้ว เฟยจู้น่าจะแค่ไม่อยากจากเย็นเอ๋อร์ไปเท่านั้น”

“พี่สาม ข้าได้ยินว่าพี่รองมีความสัมพันธ์กับคนอื่นในงานเลี้ยงวันนี้แล้วถูกจับได้คาหนังคาเขา!” เย่ฉงเซิ่งวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว พูดไปก็จะดึงแขนเสื้อของเย่เฟยหลีอย่างตื่นเต้น

แต่ยังไม่ได้จับ เย่เฟยหลีก็เอียงตัวหลบไปข้างหนึ่ง

เย่ฉงเซิ่งโน้มตัวไปข้างหน้าโชคดีที่ไม่ล้ม

ยืนนิ่งแล้วก็ไม่โกรธ มองเย่เฟยหลีด้วยสีหน้าน่าสงสัย “พี่สามก็ยังเป็นแบบนี้ ก็แค่ดึงแขนเสื้อทีเดียวเอง?”

เย่เฟยหลีมองดูท่าทางของเขา ขมวดคิ้วอย่างเอือมระอา “เจ้าไปรู้มาจากไหน!”

ได้ยินคำพูดของเย่เฟยหลี เย่ฉงเซิ่งก็ทิ้งความหดหู่ที่ถูกรังเกียจไปทันที หัวเราะเฮอะเฮอะ “ข้างนอกลือกันไปทั่วแล้ว ก็พูดกันว่าพี่รองกับฉู่หว่านเอ๋อร์ที่อาศัยอยู่ตระกูลฉู่คนนั้นมีความสัมพันธ์กันในจวนอ๋องหลี ถูกทุกคนในงานพบเห็นเหตุการณ์!”

“พี่ว่า พี่รองก็ช่างไม่ระวังตัวเอาเสียเลย ปกติก็เป็นคนรอบคอบมาก ทำไมถึงไม่รู้จักเลือกเวลาและสถานที่ซ่อนเร้นหน่อย! คราวนี้ต้องถูกเสด็จพ่อด่าอย่างแน่นอน!” เย่ฉงเซิ่งสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น พูดอย่างฉะฉาน

ฉู่เนี่ยนซีอดกระตุกปากไม่ได้ สมองของนายคนนี้ช่างประหลาดเสียจริง เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว กลับคิดให้คนไปหาสถานที่ซ่อนเร้น!

เป็นคนเกิดและโตในยุคโบราณ ไม่ควรที่จะคิดว่า การมีความสัมพันธ์ก่อนแต่งงาน เป็นเรื่องไม่สมควรหรือ?

ฉู่เนี่ยนซีอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เพราะคำพูดของเขา

ทันใดนั้นทุกคนต่างก็พากันมองไปที่ฉู่เนี่ยนซี รอยยิ้มบนหน้าของเย่ฉงเซิ่งหายไปสนิท “เจ้าหัวเราะอะไร!”

“ไม่มีอะไร! เพียงแค่เมื่อครู่มีลมพัดผ่าน พัดโดนชีพจรหัวเราะของข้าพอดี! ไม่มีอะไรหม่อมฉันขอตัวก่อน”

พูดไปฉู่เนี่ยนซีก็จะจากไป เย่ฉงเซิ่งก้าวไปขวางทางของนางไว้ “ลมจะไปพัดโดนชีพจรหัวเราะของเจ้าได้อย่างไร เจ้าไม่ต้องมาหลอกข้า ว่ามา เจ้าหัวเราะข้าใช่หรือไม่!”