พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 108

เย่เหลียนดึงตัวนาง ฉู่หว่านเอ๋อร์เลยพิงไปที่กลางอกของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่หว่านเอ๋อร์รู้สึกถึงความอบอุ่นของหน้าอกเขาด้วยสติที่ชัดเจน นี่ยิ่งทำให้นางมั่นใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ

“อ๋องเหลี่ยง ขอร้องท่าน ให้หว่านเอ๋อร์ไปเถิด! ขอแค่ข้าตายแล้ว เรื่องทั้งหมดก็จบสิ้นแล้ว!”

ดวงตาแดงก่ำของฉู่หว่านเอ๋อร์มองเย่เหลียน และนี่ทำให้เขาอดหวั่นไหวไม่ได้

อีกอย่างเรื่องในวันนี้ก็ถูกคนมากมายขนาดนี้เห็นแล้ว ถ้าหากฉู่หว่านเอ๋อร์ตายแล้ว กลัวว่าภัยก็จะชักนำมาที่ตัวของเขาแล้ว

มิหนำซ้ำ ดูนางเช่นนี้ บางทีเรื่องนี้อาจจะไม่เกี่ยวข้องกับนางก็ได้ เกรงว่าคือซ่างกวนเย็นใช้วิธีโสโครกมาจัดการฉู่เนี่ยนซีแล้ว!

นางแพศยาซ่างกวนเย็นคนนี้!

“พอแล้ว ตอนนี้เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว ถ้าหากเจ้าตายไป กลัวว่าจะมีคนพูดว่าข้ารังแกชายเหยียดย่ามหญิงสาวแล้ว เจ้าวางใจ ข้าจะหาเวลารับเจ้าเข้าไปสนม!”

เย่เหลียนพูดจบ ก็ปล่อยตัวฉู่หว่านเอ๋อร์

เนื่องจากคำพูดของเย่เหลียน ฉู่หว่านเอ๋อร์ก็ไม่ได้โวยวายอีก แต่ไม่รู้ว่าเพราะร้องไห้ หรือว่าใช้กำลังมากไปจนเหนื่อย ก็เป็นลมไปโดยตรง

ฉู่เนี่ยนซีอดมองฉู่หว่านเอ๋อร์ไม่ได้ ในใจก็อดหัวเราะเย็นชาไม่ได้ ช่างเป็นลมได้ถูกเวลาเหลือเกิน

ซ่างกวนเย็นรีบประคองฉู่หว่านเอ๋อร์ไว้ “น่าจะเพราะเสียใจจนเกินไป เข้ามา นำแม่นางหว่านเอ๋อร์ไปพักผ่อนที่ตำหนักรอง”

ฉู่หว่านเอ๋อร์ถูกคนพยุงลงไป

ทันใดนั้นในสวนก็ยิ่งเงียบสงบ เนื่องจากเย่เหลียนรู้ความไปมาของเรื่อง จึงไม่ได้กลับไป

ซ่างกวนเย็นมองพวกเขาทั้งหลาย ก็ทำลายความสงบก่อน “เฟยจู้ เจ้ามาพูด เรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่!”

เฟยจู้ตอนนี้ร้องไห้น้ำตาเต็มหน้าแล้ว ได้ยินพูดของซ่างกวนเย็น ก็เรียกสติคืนมาทันที คุกเข่าตัวตรง มองไปที่ฉู่เนี่ยนซีด้วยสีหน้าเกลียดชัง “คือนาง! ผู้ชายคนนี้คือนางเป็นคนเรียกมา! ท่านอ๋อง พระชายารอง พวกท่านต้องให้ความยุติธรรมกับข้าน้อยด้วย!”

“พระชายาเป็นคนหา? เฟยจู้ เจ้าจะพูดไปเลื่อยไม่ได้!” ซ่างกวนเย็นสีหน้าเป็นห่วง สีหน้าไม่อยากเชื่อ

“ก็คือนาง ข้าน้อยเห็นกับตาว่าผู้ชายคนนี้ออกมาจากตำหนักหลัก จากนั้นข้าน้อยจะไปหาคนก็ถูกเขาตีจนสลบ ตื่นมาอีกที.......หลังจากตื่นมา.......อู๊วอู๊ว......ขอท่านอ๋องและพระชายารองช่วยด้วย”

ฉู่เนี่ยนซีมองดูการแสดงของนายบ่าวสองคนด้วยสายตาเย็นชา ในใจหัวเราะเย็นชาไม่หยุด

แค่ระดับนี้ มาเล่นการแย่งชิงในเรือนอะไร!

ฉู่เนี่ยนซีทำเสียงเหอะเย็นชา ก้มหน้ามองเฟยจู้ ความเย็นชาในสายตายิ่งมากขึ้น “ทำไม? ข้ามีความแค้นต่อเจ้า? ถึงได้หาคนมาทำลายความบริสุทธิ์ของเจ้าหรือ?”

“.......อาจจะเพราะข้าน้อยเป็นบ่าวใช้ของพระชายารองซ่างกวน พระชายาอิจฉาพระชายารอง ถึงได้มีความคิดอยากทำลายความบริสุทธิ์ของบ่าว จะได้ทำให้ไม่มีคนใกล้ชิดพระชายารอง!”

“ออ นี่ก็เป็นเหตุผลที่ดี!” ฉู่เนี่ยนซีลุกขึ้นยืน หัวเราะ

ทำให้คนคิดไม่ตก จากนั้นก็ฟังนางพูด “แต่ว่า.......ทำไมพระชายาอย่างข้าต้องอิจฉานางสนมอย่างนาง อิจฉานางความรู้สู้ข้าไม่ได้? อิจฉานางไม่ได้ป้ายทองคำพระราชทานจากฝ่าบาท? หรือว่าอิจฉานางที่ไม่มีตำแหน่งขุนนางอย่างข้า?”

ฉู่เนี้ยนซีล้วนใช้น้ำเสียงอันปรองดอง พูดเรื่องที่เสียดสีที่สุด ทำให้หน้าซ่างกวนเย็นดำในทันที

เฟยจู้มองดูสีหน้าอันเรียบเฉยของนาง ไม่พอใจอย่างยิ่ง ทันใดนั้นก็โวยวายขึ้นมา “เจ้า......อิจฉาที่พระชายารองของข้าได้รับความรักจากท่านอ๋อง! เพราะฉะนั้นเจ้าถึงทำทุกวิถีทาง!”

ฉู่เนี่ยนซีอึ้ง ถ้าหากคือความรักใคร่.......นี่ทำให้ฉู่เนี่ยนซีขมวดคิ้ว ในใจอดที่จะอึดอัดไม่ได้

ไม่พูดอย่างอื่น นางเด็กรับใช้นี่น่าดึงดูดมากกว่าคุณหนูบางส่วนเสียอีก ผิวพรรณขาว รูปร่างไม่ได้ผอมแห้งเหมือนสาวใช้อื่นๆ จุดที่ควรมีก็มีหมด เมื่อกี้อยู่บนเตียงก็ดึงดูดวิญญาณยิ่งนัก

เฟยจู้เห็นสภาพของเขา ก็อดขยะแขยงไม่ได้ แต่เพราะสายตาของผู้ชายก็ทำให้นางรู้สึกได้ใจบ้าง

คิดถึงสถานการณ์ตอนนี้ นางดึงมือของเขาก็ยิ่งแรงขึ้น “เจ้ารีบพูด! คือพระชายาใช่ไหมที่ให้เจ้ามา! แค่เจ้าพูดออกมา ท่านอ๋องจะลงโทษเบาต่อเจ้า”

ชายฉกรรจ์เรียกสติกลับมา เก็บสายตาลามก ถูกเย่เฟยหลีและฉู่เนี่ยนซีสองคนนี้มอง ก็อดเหงื่อไหลทั้งตัวไม่ได้

ฉู่เนี่ยนซีสายตาเย็นชากวาดมองชายฉกรรจ์ ทำให้เขาอดเช็ดเหงื่อบนหน้าผากไม่ได้

สำหรับผู้หญิงอะไร แน่นอนว่าไม่ได้สำคัญเท่าชีวิต!

“เรียน.......เรียนท่านอ๋อง.......ข้าน้อยไม่เคยไปเรือนหลัก ข้าน้อยก็ไม่รู้จักพระชายา!”

“เจ้าพูดไปเรื่อย! ทำไมเจ้าจะไม่รู้จักนาง!” เฟยจู้ได้ยินเช่นนี้ ก็กัดฟันอย่างเจ็บใจ พูดไปก็ดึงคอเสื้อของชายฉกรรจ์

ชายฉกรรจ์สะบัดมือทำให้คนถูกสะบัดไปที่พื้น จากนั้นก็ตบไปหนึ่งฝ่ามือ “เจ้ามันนางแพศยา โวยวายเสร็จหรือยัง! หากไม่ใช่เจ้าเรียกข้ามา ทำไมข้าต้องคุกเข่าอยู่ที่นี่!”

“เจ้า....... เจ้าพูดไปเรื่อยอะไร ข้าไปเรียกเจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่! ข้าไม่รู้จักเจ้าด้วยซ้ำ!” ทันใดนั้นเฟยจู้รู้สึกตื่นตระหนก

ชายฉกรรจ์เบิกตากว้าง พูดไปก็ยกมือขึ้น ซ่างกวนเย็นรีบตะโกน “หยุด เจ้ามันใจกล้านัก! กลับทำร้ายคนในจวนอ๋อง ใครก็ได้เข้ามาลากตัวคนนี้ไปตีให้ตาย!”

ชายฉกรรจ์ตกใจทันที ฉู่เนี่ยนซี “พรุ๊ด” หัวเราะออกมา ในสายตากลับไร้รอยยิ้มแม้แต่น้อย “ทำไม นี่จะฆ่าคนปิดปากหรือ”