พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 107

ฉู่เนี่ยนซีฟังคำพูดของพวกเขา ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว

ตอนที่เขาออกจากห้องนอนของซ่างกวนเย็น มีเพียงเย่เหลียงคนเดียว ตอนนั้นในห้องยังมีกลิ่นของยาเสน่ห์หลงเหลืออยู่ นางก็ใจดีเตือนเขาแล้ว ให้เขารีบออกไป

หากว่าเย่เหลียนจากไปหลังจากที่นางจากไป ก็ไม่มีทางโดนยาพิษ มิหนำซ้ำเขาเป็นท่านอ๋องคนหนึ่งก็ไม่มีทางอยู่ในห้องนอนของซ่างกวนเย็น ยกเว้น........

นางอดมองไปที่ฉู่หว่านเอ๋อร์ไม่ได้ นอกจากเย่เหลียนถูกคนขวางเอาไว้ ถ้าเช่นนี้แล้ว ฉู่หว่านเอ๋อร์ตอนนั้นก็อยู่ข้างนอก!

ดูแล้วฉู่หว่านเอ๋อร์คนนี้ก็ทุ่มสุดตัวแล้ว! กลับใช้วิธีแบบนี้อยู่เมืองปู้เย่ต่อ มิหนำซ้ำยังเข้าไปในจวนอ๋องเหลียงอย่างราบรื่น เพียงแค่......ซ่างกวนเย็นนี่เป็นสะพานให้คนอื่นเสียแล้ว!

ฉู่หว่านเอ๋อร์ถูกสายตาของนางมองจนเสียวสันหลัง แต่ก็ยังแกล้งทำเป็นสงบสติ จากนั้นก็สีหน้าน่าสงสาร “อ๋องหลี ไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด ตอนนั้นข้าแค่อยากมาดูว่าพี่พระชายาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วหรือยัง ถึงได้เข้าไป แต่ตอนนั้นเห็นเพียงอ๋องเหลียงอยู่ ดังนั้นก็พูดกันไปหลายประโยค แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกเวียนหัวเร่าร้อน เรื่องที่เกิดหลังจากนั้น หว่านเอ๋อร์ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร.......”

พูดไป ฉู่หว่านเอ๋อร์น้ำตาไหลพราก ดึงเสื้อบนตัวแน่น ท่าทางเหมือนทนรับเรื่องน่าสงสารอย่างมาก!

คิ้วที่ขมวดแน่นของซ่างกวนเย็นคลี่คลายออกทันที จากนั้นก็สีหน้าสงสัย “ออ? อ๋องเหลียนอยู่ในห้องของเย็นเอ๋อร์? แต่หม่อมฉันจำได้ว่า พี่สาวเปลี่ยนเสื้ออยู่ในตำหนัก.......นี่........”

ซ่างกวนเย็นยิ่งพูดยิ่งรู้สึกแปลก ทันใดนั้นก็ปิดปากไว้ สีหน้าหวาดกลัว

ฉู่เนี่ยนซีมองดูท่าทางแกล้งทำเป็นอ่อนโยนเสแสร้งของนาง อดขึงตาใส่นางไม่ได้ “แต่ไหนแต่ไรมาข้าทำอะไรคล่องแคล่ว แค่เปลี่ยนเสื้อไม่ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่! ตอนที่ข้าเตรียมจะออกไป ก็เจออ๋องเหลียงพอดี ด้วยฐานะแล้ว ก็แค่ทักทายแล้วก็จากไป!”

“เป็นเช่นนี้จริงหรือ? แต่ฟังคำพูดของน้องหว่านเอ๋อร์ พวกเขาสองคนกลับเหมือนถูกวางยาพิษ!” ซ่างกวนเย็นพูดขึ้นอีกครั้ง

เย่เหลียงมองซ่างกวนเย็นด้วยสีหน้าเย็นชา รอบตัวเต็มไปด้วยความโหดร้าย

ผู้หญิงอย่างซ่างกวนเย็นคนนี้ ตอนนี้จะหลอกใช้ข้าโค่นล้มฉู่เนี่ยนซีเหรอ!

คิดมาถึงบนหัวเขา นี่มันช่างใจกล้าเกินไปแล้ว

แต่ว่า........เย่เหลียนก็มองไปที่ฉู่เนี่ยนซีอีกครั้ง เห็นเพียงสายตานางเต็มไปด้วยความเรียบเฉย สายตานี้อดทำให้เขาเต็มไปด้วยความอยากพิชิตในขึ้นมาอีก

หากทำให้เย่เฟยหลีสงสัยฉู่เนี่ยนซี อาจจะมีผลลัพธ์ที่ต่างกันก็ได้

“ข้าก็แค่เดินผ่านพอดี เจอผู้ชายคนหนึ่งจากไปพอดี เป็นห่วงว่าเกิดเรื่องในห้อง นี่ถึงได้เข้าไปดู พอดีได้เห็น.......” พูดไป เขามองไปที่ฉู่เนี่ยนซี “เห็นนางกำลังดื่มชาพอดี”

“แต่ว่า......พวกเราสองคนไม่ได้มีคำสนทนาอะไรมากจริง น้องสะใภ้ก็จากไปแล้ว! สำหรับหลังจากนั้นพวกเจ้าก็รู้แล้ว”

“ออ.......ใช่แล้ว! ผู้ชายคนนั้นก็คือคนนี้!” พูดไป เย่เหลียนมองชายฉกรรจ์ที่คุกเข่าอยู่บนพื้น แล้วก็ชี้ จากนั้นก็มองไปที่ฉู่เนี่ยนซีอีกครั้ง “อันนี้เจ้าต้องอธิบายหน่อยว่าคนคนนี้คือใคร”

สายตาทั้งหลายมองไปที่ชายฉกรรจ์ที่คุกเข่าอยู่บนพื้น สีหน้าฉู่เนี่ยนซีปกติยักคิ้วเล็กน้อย “คนนี้ไม่รู้จัก เกรงว่าอ๋องเหลียงท่านดูผิดแล้ว! บางทีคนอาจจะออกไปจากห้องอื่นก็เป็นไปได้ มิหนำซ้ำ ในเรือนนี้มีผู้ชายแปลกหน้าปรากฏตัว เรื่องนี้ต้องถามพระชายารองซ่างกวนแล้ว เพราะว่าเรือนเป็นของนาง”