พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 106

มุมปากซ่างกวนเย็นอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ แต่ก็บดบังไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าตกใจ มองไปที่เย่เฟยหลี

“นี่.......ท่านอ๋อง........”

เย่เฟยหลีสีหน้าปกติ สายตาคมลึกกวาดมองประตูที่ปิดแน่น ฟังเสียงร้องครวญครางของชายหญิงในห้อง

ทุกคนต่างก็มองหน้ากันอย่างคุ้นเคย อยากจะจากไป แต่กลับถูกความสงสัยดึงรั้ง

“ก่อนหน้านี้พระชายาหลีไม่ใช่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องพระชายารองหรือ........”

“หรือว่าในนี้จะเป็น.......”

เย่เฟยหลีได้ยินเช่นนี้ สายตาเย็นชากวาดมองคนที่พูด ทันใดนั้นคนนั้นรู้สึกอากาศหายใจหยุดไว้ในปาก

พวกนั้นที่อยากดูความครึกครื้น ขณะนี้ก็อดตัวสั่นไม่ได้

ต่างก็คิดว่าเรื่องซุบซิบหรือชีวิตสำคัญกว่า ต่างก็พากันขอตัว

เย่เฟยหลีกวาดมองทุกคน พูดเสียงต่ำขึ้นมา “ในเมื่อมาแล้ว ก็ดูคนในห้องให้ชัดเจนค่อยว่ากัน! ภรรยาของข้าไม่ทำเรื่องแบบแน่นอน!”

พูดไป เย่เฟยหลีก็ผลักประตูออกโดยตรง

คนใจฝ่อก็อดก้มหัวไม่ได้ แต่ก็มีคนบางส่วนยื่นคอมองเข้าไปข้างใน

สายตาซ่างกวนเย็นมีรอยยิ้มอันได้ใจ แต่กลับยังคงสภาพเศร้าโศก พอเข้าไปก็ตะโกนเสียงดัง “กลางวันแสกๆพวกเจ้าทำไมถึงได้........”

“อ้าก!​ ทำไมถึงเป็นพวกเจ้า!” ซ่างกวนเย็นมองคนที่นัวเนียกันบนเตียงสองคนจนชัดเจน ทันใดนั้นก็เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ

เย่เฟยหลีขึงตาใส่นางทีหนึ่งอย่างเย็นชา ริมฝีปากมีเสน่ห์เผยอเล็กน้อย “มิเช่นนั้นเจ้าคิดว่าเป็นใคร?”

“ข้า........เปล่า!” ซ่างกวนเย็นสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติ พูดอย่างฝืนทำเป็นสงบสติ

ทุกคนได้ยินคำสนทนาของทั้งสอง ก็ไม่ห่วงอะไรแล้ว คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าหลายคนก็มองไปที่เตียง พอมองแล้ว ก็ตกใจจนแทบคางหลุด

นี่.......อ๋องเหลียนและฉู่หว่านเอ๋อร์?

พวกเขาสองคนกลับทำเรื่องมั่วโลกีย์เช่นนี้ในห้องนอนของบ้านคนอื่น?

คนบนเตียงก็เกือบระบายหมดแล้ว และเหมือนถูกทำให้ตกใจ เรียกสติกลับมาเล็กน้อย มองไปที่ประตู ตกใจทันที

ฉู่หว่านเอ๋อร์หน้าตาแดงก่ำขณะที่เห็นคนมากมาย ก็ยิ่งสีเข้มกว่าเดิม รีบหดตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเย่เหลียน พยายามจะปิดร่างกายของตัวเอง

ส่วนเย่เหลียนเรียกสติกลับมาเล็กน้อย เมื่อมองคนในอ้อมกอดชัดแล้ว ดวงตาทั้งคู่ก็ยิ่งมืดครึ้มเหมือนดั่งน้ำหมึกที่หยดลงมา น่ากลัวที่สุด

เย่เฟยหลีมองดูสีหน้าของเขาอย่างเพลิดเพลิน มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย หันตัวออกไปจากประตูก่อน

ทุกคนเห็นเย่เฟยหลีจากไป ก็พากันเดินออกจากประตูเหมือนหนีตาย จากนั้นก็ปิดประตูไว้อย่างมีน้ำใจ อดเช็ดเหงื่อบนหน้าผากไม่ได้

เห็นอ๋องเหลียนมั่วโลกีย์กับคนอื่นในจวนอ๋องหลีแบบนี้ เรื่องนี้มันไม่ธรรมดา!

ทุกคนยืนอยู่กลางสวนเหงื่อไหลพราก เสมือนคนคบชู้คือพวกเขาอย่างนั้น ไม่สบายใจอย่างมาก กำลังคิดว่าจะหาเหตุผลอะไรจากไป ห้องด้านข้างก็มีเสียงร้องของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น!

“อ้าก! เจ้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไร!”

ทุกคนพากันมองไปที่ตำหนักรอง สีหน้าเปลี่ยนไปไม่อาจเดาได้

ซ่างกวนเย็นเพราะว่าเรื่องของเย่เหลียนและฉู่หว่านเอ๋อร์ รู้สึกคาดไม่ถึง ไม่สามารถจัดการฉู่เนี่ยนซี ยิ่งทำให้นางเลือดลมซูบฉีด ตอนนี้ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในห้องเรือนน้อย ก็อดดีใจไม่ได้

หรือว่าในตำหนักรองจะเป็นฉู่เนี่ยนซี?

ซ่างกวนเย็นคิดเช่นนี้ สายตาก็มีแววดีใจเลื่อนผ่าน จากนั้นไม่รอคนอื่นพูด ก็ก้าวไปข้างหน้า “ใครอยู่ข้างใน!”

เกือบจะเวลาเดียวกัน นางผลักประตูออกอย่างรวดเร็ว ภายในห้องยังเต็มไปด้วยกลิ่นอายการร่วมรัก

ซ่างกวนเย็นเงยหน้า ก็เห็นแผ่นหลังของชายฉกรรจ์พอดี ส่วนด้านหลังของเขาก็เห็นเพียงน่องเล็กๆขาวๆท่อนเดียวเท่านั้น

ชายฉกรรจ์หันกลับมา ในใจซ่างกวนเย็นตื่นเต้น เฟยจู้เคยอธิบายโฉมหน้าของคนนี้ให้นางฟัง ต้องเป็นเขาแน่นอน!

ซ่างกวนเย็นคิดถึงคนในสวน กำลังจะปิดประตู ก็เห็นเพียงฉู่เนี่ยนซีก้าวเข้ามาในห้องก่อนแล้ว กำลังจะพูด ก็ถูกคนปิดตาไว้จากข้างหลัง

“สกปรก อย่าดู!” เสียงอันอ่อนโยนของเย่เฟยหลีดังขึ้นข้างหูของฉู่เนี่ยนซี จักจี้ ทำให้นางอดตัวสั่นไม่ได้

“เจ้า! ใส่เสื้อให้เรียบร้อย!” เย่เฟยหลีมองชายฉกรรจ์ด้วยสายตาเย็นชา

“ได้ได้ได้........” ชายฉกรรจ์ตกใจ รีบเก็บเสื้อผ้าบนพื้น สวมใส่อย่างกระวนกระวาย

เมื่อชายฉกรรจ์ใส่เสื้อเรียบร้อยแล้ว เย่เฟยหลีถึงได้เอามือออกจากตาของนาง

ฉู่เนี่ยนซีอดขึงตาใส่เขาไม่ได้ นางเป็นหมอ เห็นคนไข้มานับไม่ถ้วน อย่างร่างกายแบบนี้ เคยเห็นมากกว่าคนทั่วไปเยอะมาก นี่เย่เฟยหลีเห็นนางเป็นหญิงสาวทั่วไปแล้วหรือ?

เย่เฟยหลีไม่ใส่ใจสายตาของนางแม้แต่น้อย สายตาอันเย็นชานั้นมีรอยยิ้มเล็กน้อยมองนางไปทีหนึ่ง จากนั้นก็เดินออกจากห้อง

“จัดการเรียบร้อยแล้ว ก็ออกมา”

พูดไป เขาก็ดึงตัวฉู่เนี่ยนซีเดินออกไปก่อน ไม่ได้มองซ่างกวนเย็นที่ยืนตะลึงอยู่ด้านข้างเลยแม้แต่น้อย

ซ่างกวนเย็นกัดฟันอย่างเกลียดแค้น ขึงตาใส่เฟยจู้ ออกไปพร้อมกัน

เพียงชั่วครู่ ชายฉกรรจ์และเฟยจู้ใส่เสื้อเรียบร้อยแล้วต่างก็คุกเข่าอยู่บนพื้น ส่วนขณะนี้เย่เหลียนในอีกห้องหนึ่งก็เดินออกมาแล้ว

ทุกคนต่างก็หาข้ออ้างจากไป

พูดเป็นเล่น เรื่องของพวกท่านอ๋อง พวกเขาไม่กล้ายุ่ง มิหนำซ้ำคนนี้ยังเป็นคนที่ช่วงนี้มีโอกาสได้ตำแหน่งมกุฎราชกุมารอีกด้วย

ทันใดนั้นในสวนก็เงียบสงบลงมา

เย่เฟยหลีนั่งอยู่บนโต๊ะหินกลางสวน สีหน้าสบายใจ เงยหน้าก็สบตาเข้ากับตาที่หรี่เล็กน้อยของเย่เหลียน “พี่รองช่างอารมณ์สนุกสนาน จวนอ๋องของข้าดูแล้วจะรับเรื่องความเจ้าชู้ของท่านไม่ไหวแล้ว แต่หากครั้งหน้ามีเรื่องแบบนี้ ท่านก็บอกคนเป็นน้องอย่างข้าได้ ข้าจะได้หาห้องรับแขกให้ท่าน ป้องกันการเกิดเรื่องอึดอัดอย่างวันนี้อีก!”

เย่เฟยหลีพูดแต่ละคำแต่ละประโยค ในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเสียดสี

เย่เหลียงอดกำหมัดไว้แน่นไม่ได้ มองเย่เฟยหลีอย่างเกลียดแค้น