พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 105

“ช่างรนหาที่ตาย!”

ชายฉกรรจ์ยังไม่ถูกร่างกายของนาง มือขาวหยกคู่หนึ่งก็จับข้อมือของเขาไว้แน่น ทำให้เขาเจ็บอย่างกะทันหันจนสูดหายใจเข้า

“เจ็บ! เจ็บเจ็บ.......” เขาร้องเจ็บปวด ยิ่งมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าตกใจ “ทำไมเจ้าไม่เป็นไร?”

ยาเสน่ห์นี้รุนแรงมาก เขากินยาลดอาการก่อนแล้วถึงได้ไม่เป็นไร ส่วนฉู่เนี่ยนซีไม่ได้เตรียมตัวเลย ทำไมถึงไม่เป็นอะไรเลย!

ฉู่เนี่ยนซีอดหัวเราะเย็นชาไม่ได้ พูดเป็นเล่น ความสามารถของช่วงว่างใหม่ของนางตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องกินยาล้างพิษใดๆก่อน ก็ไม่ถูกพิษใดๆทำร้ายได้ ลำพังแค่ยาเสน่ห์จะเป็นอะไรได้อย่างไร

เมื่อครู่ที่นางแกล้งทำเป็นโดนวางยา ก็แค่อยากเล่นแผนซ้อนแผนเท่านั้น จะได้ให้แผนการของซ่างกวนเย็นดำเนินการต่อไป

“ข้าเป็นอะไรหรือไม่เจ้าเห็นแล้ว แต่เกรงว่าเจ้าจะเป็นอะไรแล้ว!” ฉู่เนี่ยนซีสายตาเย็นชา ทำให้ชายฉกรรจ์อดตัวสั่นไม่ได้

“ไม่......ข้าผิดไปแล้ว! ข้าถูกรับซื้อ รุ่มหลงไปชั่วขณะถึงได้เป็นเช่นนี้ พระชายาหลีไว้ชีวิตด้วย! ข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้ว!”

ชายฉกรรจ์ถูกฉู่เนี่ยนซีควบคุมไว้ ขยับแค่นิดเดียวก็รู้สึกกระดูกจะหักแล้ว แน่นอนว่าทำได้เพียงก้มหัวยอมรับผิดดีๆเท่านั้น

มุมปากฉู่เนี่ยนซีมีรอยยิ้มโก่งขึ้น “รู้ผิดแค่รู้แก้ก็พอ วางใจ ข้าเอาชีวิตเจ้าไปไม่มีประโยชน์! ตรงกันข้ามยังจะมอบสะใภ้ให้เจ้าคนหนึ่ง!”

ชายฉกรรจ์ฟังแล้ว ก็อึ้งไปทันที มองดูสภาพดวงตาคู่นั้นที่ดูเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มของฉู่เนี่ยนซี ทันใดนั้นรู้สึกแผ่นหลังเย็นเยือก

“ไม่ต้องกลัว! กินอันนี้ลงไปก่อน” ฉู่เนี่ยนซีนิ้วมือขยับเล็กน้อย หยิบยาเม็ดออกมาจากช่องว่าง ยื่นไปตรงหน้าของเขา

พอชายฉกรรจ์ดู สองตาก็เบิกกว้าง สีหน้ากระวนกระวาย “พระชายาหลีไว้ชีวิต! ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว! ข้าน้อยก็ไม่เอาสะใภ้อะไร ขอเพียงพระชายาปล่อยข้าน้อยไปก็พอ!”

“ถึงแม้ว่านี่คือยาพิษ แต่แค่เจ้าทำตามที่ข้าบอก หลังจบเรื่องแล้วข้าจะให้ยาถอนพิษกับเจ้า แต่หากเจ้าไม่ทำตาม ข้าก็จะฆ่าเจ้าตอนนี้เลย!”

ฉู่เนี่ยนซีหรี่ตาเล็กน้อย แสงเย็นชาปรากฏ กลิ่นอายแห่งความอันตรายยิ่งเด่นชัดอย่างไร้ข้อสงสัย ทำให้คนหวาดกลัว

ข้อมือของชายฉกรรจ์ถูกบีบจนเจ็บอย่างสุดขีด ขณะนี้ก็เริ่มชาแล้ว แต่กลับขัดขืนออกไม่ได้ นี่ยิ่งทำให้เขาสงสัย พระชายาหลีคนนี้เอาแรงมหาศาลนี้มาจากไหน

เห็นสายตาอันเย็นชาและโหดร้ายคู่นั้นของนาง เขาก็ไม่กล้าขัดขืนอีก ดังนั้นจึงยิ้มที่น่าเกลียดกว่าร้องไห้ออกมา พยักหน้า “ได้.......ข้ากิน......”

พูดไป เขาก็เอายาโยนเจ้าปาก กลืนลงไปโดยตรง

ฉู่เนี่ยนซีเป็นเช่นนี้ ก็พยักหน้าอย่างพอใจ ลุกขึ้นยืน “เฟยจู้น่าจะไปรายงานสถานการณ์ที่หลังสวนดอกไม้ ตอนนี้น่าจะยังไปไม่ไกล เจ้าเดินทางลัดไปขวางนางแล้วจับคนมา จัดการตามใจเจ้า จบเรื่องแล้ว นางก็คือสะใภ้ของเจ้าแล้ว”

ชายฉกรรจ์ฟังเช่นนี้แล้ว สายตาก็พอใจทันที เฟยจู้เขารู้จัก ถึงแม้เป็นแค่สาวรับใช้ แต่หน้าตารูปร่างก็ไม่แพ้คุณหนูตระกูลใหญ่เลย หากว่า......อีกหน่อยกลายเป็นสะใภ้ของเขา นั่นก็ถือว่ากำไรแล้ว!

คิดเช่นนี้แล้ว ชายฉกรรจ์ถูฝ่ามือไปมา รีบตอบรับ เดินออกไปอย่างเร่งรีบ

ไม่นานก็มีเสียงประตูดังขึ้นอีก ฉู่เนี่ยนซีมองไปที่ประตู เห็นเพียงเย่เหลียนมองนางอย่างพิจารณา ยากแก่การคาดเดา

ฉู่เนี่ยนซีตกใจทันที รีบลุกขึ้น “ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?”

“เหอะ ข้าเดินผ่าน เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินออกไปจากที่นี่พอดี ไม่รู้ว่าเจ้ารู้จักหรือไม่!”

แน่นอนว่าเขาไม่มีทางพูด ว่าเขาเห็นเฟยจู้พาฉู่เนี่ยนซีมาเปลี่ยนเสื้อที่นี่ เพราะฉะนั้นรออยู่ข้างนอกตลอด แต่เห็นชายฉกรรจ์แปลกหน้าคนหนึ่งออกจากเรือนนางกะทันหัน เพราะเป็นห่วง เขาถึงได้เข้ามาดู

แต่......กลับเห็นฉู่เนี่ยนซีนั่งดื่มน้ำชาหน้าโต๊ะอย่างไร้บาดแผลแม้แต่น้อย.......

นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าผู้ชายคนนั้นรู้จักฉู่เนี่ยนซี?