พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 105

“ช่างรนหาที่ตาย!”

ชายฉกรรจ์ยังไม่ถูกร่างกายของนาง มือขาวหยกคู่หนึ่งก็จับข้อมือของเขาไว้แน่น ทำให้เขาเจ็บอย่างกะทันหันจนสูดหายใจเข้า

“เจ็บ! เจ็บเจ็บ.......” เขาร้องเจ็บปวด ยิ่งมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าตกใจ “ทำไมเจ้าไม่เป็นไร?”

ยาเสน่ห์นี้รุนแรงมาก เขากินยาลดอาการก่อนแล้วถึงได้ไม่เป็นไร ส่วนฉู่เนี่ยนซีไม่ได้เตรียมตัวเลย ทำไมถึงไม่เป็นอะไรเลย!

ฉู่เนี่ยนซีอดหัวเราะเย็นชาไม่ได้ พูดเป็นเล่น ความสามารถของช่วงว่างใหม่ของนางตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องกินยาล้างพิษใดๆก่อน ก็ไม่ถูกพิษใดๆทำร้ายได้ ลำพังแค่ยาเสน่ห์จะเป็นอะไรได้อย่างไร

เมื่อครู่ที่นางแกล้งทำเป็นโดนวางยา ก็แค่อยากเล่นแผนซ้อนแผนเท่านั้น จะได้ให้แผนการของซ่างกวนเย็นดำเนินการต่อไป

“ข้าเป็นอะไรหรือไม่เจ้าเห็นแล้ว แต่เกรงว่าเจ้าจะเป็นอะไรแล้ว!” ฉู่เนี่ยนซีสายตาเย็นชา ทำให้ชายฉกรรจ์อดตัวสั่นไม่ได้

“ไม่......ข้าผิดไปแล้ว! ข้าถูกรับซื้อ รุ่มหลงไปชั่วขณะถึงได้เป็นเช่นนี้ พระชายาหลีไว้ชีวิตด้วย! ข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้ว!”

ชายฉกรรจ์ถูกฉู่เนี่ยนซีควบคุมไว้ ขยับแค่นิดเดียวก็รู้สึกกระดูกจะหักแล้ว แน่นอนว่าทำได้เพียงก้มหัวยอมรับผิดดีๆเท่านั้น

มุมปากฉู่เนี่ยนซีมีรอยยิ้มโก่งขึ้น “รู้ผิดแค่รู้แก้ก็พอ วางใจ ข้าเอาชีวิตเจ้าไปไม่มีประโยชน์! ตรงกันข้ามยังจะมอบสะใภ้ให้เจ้าคนหนึ่ง!”

ชายฉกรรจ์ฟังแล้ว ก็อึ้งไปทันที มองดูสภาพดวงตาคู่นั้นที่ดูเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มของฉู่เนี่ยนซี ทันใดนั้นรู้สึกแผ่นหลังเย็นเยือก

“ไม่ต้องกลัว! กินอันนี้ลงไปก่อน” ฉู่เนี่ยนซีนิ้วมือขยับเล็กน้อย หยิบยาเม็ดออกมาจากช่องว่าง ยื่นไปตรงหน้าของเขา

พอชายฉกรรจ์ดู สองตาก็เบิกกว้าง สีหน้ากระวนกระวาย “พระชายาหลีไว้ชีวิต! ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว! ข้าน้อยก็ไม่เอาสะใภ้อะไร ขอเพียงพระชายาปล่อยข้าน้อยไปก็พอ!”

“ถึงแม้ว่านี่คือยาพิษ แต่แค่เจ้าทำตามที่ข้าบอก หลังจบเรื่องแล้วข้าจะให้ยาถอนพิษกับเจ้า แต่หากเจ้าไม่ทำตาม ข้าก็จะฆ่าเจ้าตอนนี้เลย!”

ฉู่เนี่ยนซีหรี่ตาเล็กน้อย แสงเย็นชาปรากฏ กลิ่นอายแห่งความอันตรายยิ่งเด่นชัดอย่างไร้ข้อสงสัย ทำให้คนหวาดกลัว

ข้อมือของชายฉกรรจ์ถูกบีบจนเจ็บอย่างสุดขีด ขณะนี้ก็เริ่มชาแล้ว แต่กลับขัดขืนออกไม่ได้ นี่ยิ่งทำให้เขาสงสัย พระชายาหลีคนนี้เอาแรงมหาศาลนี้มาจากไหน

เห็นสายตาอันเย็นชาและโหดร้ายคู่นั้นของนาง เขาก็ไม่กล้าขัดขืนอีก ดังนั้นจึงยิ้มที่น่าเกลียดกว่าร้องไห้ออกมา พยักหน้า “ได้.......ข้ากิน......”

พูดไป เขาก็เอายาโยนเจ้าปาก กลืนลงไปโดยตรง

ฉู่เนี่ยนซีเป็นเช่นนี้ ก็พยักหน้าอย่างพอใจ ลุกขึ้นยืน “เฟยจู้น่าจะไปรายงานสถานการณ์ที่หลังสวนดอกไม้ ตอนนี้น่าจะยังไปไม่ไกล เจ้าเดินทางลัดไปขวางนางแล้วจับคนมา จัดการตามใจเจ้า จบเรื่องแล้ว นางก็คือสะใภ้ของเจ้าแล้ว”

ชายฉกรรจ์ฟังเช่นนี้แล้ว สายตาก็พอใจทันที เฟยจู้เขารู้จัก ถึงแม้เป็นแค่สาวรับใช้ แต่หน้าตารูปร่างก็ไม่แพ้คุณหนูตระกูลใหญ่เลย หากว่า......อีกหน่อยกลายเป็นสะใภ้ของเขา นั่นก็ถือว่ากำไรแล้ว!

คิดเช่นนี้แล้ว ชายฉกรรจ์ถูฝ่ามือไปมา รีบตอบรับ เดินออกไปอย่างเร่งรีบ

ไม่นานก็มีเสียงประตูดังขึ้นอีก ฉู่เนี่ยนซีมองไปที่ประตู เห็นเพียงเย่เหลียนมองนางอย่างพิจารณา ยากแก่การคาดเดา

ฉู่เนี่ยนซีตกใจทันที รีบลุกขึ้น “ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?”

“เหอะ ข้าเดินผ่าน เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินออกไปจากที่นี่พอดี ไม่รู้ว่าเจ้ารู้จักหรือไม่!”

แน่นอนว่าเขาไม่มีทางพูด ว่าเขาเห็นเฟยจู้พาฉู่เนี่ยนซีมาเปลี่ยนเสื้อที่นี่ เพราะฉะนั้นรออยู่ข้างนอกตลอด แต่เห็นชายฉกรรจ์แปลกหน้าคนหนึ่งออกจากเรือนนางกะทันหัน เพราะเป็นห่วง เขาถึงได้เข้ามาดู

แต่......กลับเห็นฉู่เนี่ยนซีนั่งดื่มน้ำชาหน้าโต๊ะอย่างไร้บาดแผลแม้แต่น้อย.......

นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าผู้ชายคนนั้นรู้จักฉู่เนี่ยนซี?

ฉู่เนี่ยนซีช่างใจกล้าเกินไปแล้ว!

“เกรงว่าเสด็จพี่รองจะดูผิดแล้ว ที่นี่มีเพียงซีเอ๋อร์คนเดียวตลอดเวลา “ฉู่เนี่ยนซียักไหล่ด้วยท่าทางไร้เดียงสา

เย่เหลียนขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้าแน่ใจ? แต่ว่าข้าไม่รู้จริงๆว่าเจ้าจะใจกล้าถึงเพียงนี้ กลับอยู่ร่วมกับผู้ชายตามลำพังในห้อง ในวันงานเลี้ยงเช่นนี้! นี่หากถูกลือออกไป.......เกรงว่าจะทำลายความสง่างาม”

“ออ? ใช่หรือ? ถ้าเช่นนั้นซีเอ๋อร์ต้องรีบออกไปถึงจะถูก อย่างไรเสียเสด็จพี่รองก็เป็นชายคนนอก!” ฉู่เนี่ยนซีพูดจบ ไม่สนใจการพิจารณาบนหน้าของเย่เหลียน ยิ้มแล้วก็เดินออกจากห้องโดยตรง

“ใช่แล้ว เสด็จพี่รองก็รีบออกไปเถิด อยู่ในห้องนี้ตลอด จะมีอันตราย!” ฉู่เนี่ยนซีคิดอะไรขึ้นมาได้ เตือนด้วยความหวังดี พูดจบก็ออกไปแล้ว

เพียงแค่ไม่รู้ ตรงทางโค้ง เงาร่างหนึ่งกำหมัดไว้แน่น จ้องหลังของนางที่จากไปด้วยความเกลียดชัง

เมื่อฉู่เนี่ยนซีออกจากห้องของซ่างกวนเย็นแล้ว ไม่ได้กลับไปหลังสวนดอกไม้ แต่หาสถานที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง นอนพิงอยู่บนกิ่งต้นไม้ หลับตาแล้วก็นอนกลับไป

.......

ส่วนอีกด้านหนึ่ง บนเวทีหลังสวนดอกไม้คณะละครกำลังแสดงบทเพลงที่นิยมที่สุด

ทุกคนด้านล่างเวทีดูจนเคลิ้ม ซ่างกวนเย็นเงยหน้ามองพระอาทิตย์ คาดการณ์เวลาอยู่ ตั้งแต่ฉู่เนี่ยนซีจากไปก็ครึ่งชั่วยามแล้ว แต่ว่าเฟยจู้ยังไม่กลับมา นี่ทำให้นางอดเป็นห่วงไม่ได้

ทันใดนั้นสาวใช้คนหนึ่งก็วิ่งมา กระซิบข้างหูซ่างกวนเย็นไปหลายคำ เห็นเพียงสายตาของซ่างกวนเย็นมีอาการดีใจ

จากนั้นนางก็กะพริบตาใส่อาจารย์ของคณะละคร อาจารย์รับสัญญาณ เข้าไปข้างหน้าทันที “ขอโทษท่านผู้หญิงคุณหนูทั้งหลาย ลูกศิษย์ของข้าน้อยที่เตรียมตัวขึ้นมาแสดงขาพลิก เกรงว่าจะไม่สามารถแสดงต่อได้แล้ว! ต้องขอโทษจริงๆ!”

ทุกคนที่กำลังฟังอย่างได้อารมณ์ ก็มีเสียงร้องไม่พอใจ

เถ้าแก่เห็นเช่นนี้ ก็รีบขอโทษ มองขอความช่วยเหลือกับซ่างกวนเย็น

เห็นเพียงซ่างกวนเย็นรีบลุกขึ้น “พี่สาวทั้งหลาย กรุณาระงับอารมณ์ คือพวกเราที่ต้อนรับไม่รอบคอบ เอาอย่างนี้ ช่วงนี้เย็นเอ๋อร์ได้ของเล่นแปลกใหม่มา หรือไม่ทุกท่านไปนั่งที่เย็นเอ๋อร์ หากว่าชอบ ก็มอบให้พวกพี่สาว!”

ท่าทางซ่างกวนเย็นใจกว้างสง่า บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่เหมาะสม

ต่างก็บอกว่ายื่นมือไม่ตอบคนยิ้ม คุณนายคุณหนูที่ไม่พอใจเหล่านั้นต่างก็รู้สึกว่าหายโกรธไปแล้วกว่าครึ่ง

บวกกับความสนใจต่อของเล่นแปลกใหม่ที่นางพูด เพราะฉะนั้นต่างก็พากันพยักหน้า

ซ่างกวนเย็นเห็นสีหน้าของทุกคน มุมปากก็ยิ้มขึ้นบ้าง รีบทักทายว่า “พี่สาวทุกท่านเชิญเถิด”

พูดจบ นางนำทางก่อน เดินไปข้างหน้าก่อน

คนทั้งกลุ่มคุยไปหัวเราะไป และเดินมาถึงหน้าเรือนอย่างรวดเร็ว กลับเห็นผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินมาทางนี้พอดี

ตอนที่ซ่างกวนเย็นมองเห็นคนนำหน้า อดดีใจไม่ได้ ฝีเท้าก็เพิ่มความเร็วขึ้นหลายก้าว

“คำนับอ๋องหลี!”

“อืม ลุกขึ้นเถิด!” เย่เฟยหลีโบกมือ มองดูคนด้านหลังของซ่างกวนเย็น อดถามไม่ได้ “พวกเจ้าจะไปไหน?”

“ทางด้านคณะละครเกิดเรื่องนิดหน่อย เพราะฉะนั้นไม่สามารถแสดงต่อได้ เย็นเอ๋อร์พาพวกพี่สาวไปดูของเล่นแปลกใหม่ในเรือนของข้า”

“ออ? เช่นนั้นก็พร้อมกันเถิด! ข้าจำได้ว่าในเรือนเจ้ามีดอกไม้ล้ำค่าหลายกระถาง พอดีเลย ไปดูด้วยกัน” พูดไป เย่เฟยหลีก็เดินเข้าไปในเรือนของซ่างกวนเย็นก่อน

ซ่างกวนเย็นแอบดีใจ พอดีนางยังไม่รู้ว่าจะใช้เหตุผลอะไรไปเรียกเขามา ตอนนี้กลับสมเหตุสมผลแล้ว

ทุกคนต่างเดินเข้าไปในเรือน เพิ่งจะเข้าใกล้ตำหนักหลัก เสียงร้องครวญครางของชายหญิงพลอดรักกันดังออกมาจากในห้อง นี่ทำให้สีหน้าของทุกคนต้องเปลี่ยน