พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 104

“วันนี้จวนอ๋องหลีครึกครื้นจริงๆ” ทุกคนเข้านั่งประจำที่ ฉู่เนี่ยนซีไม่ชอบงานแบบนี้เตรียมตัวจะจากไป ด้านหลังก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น

ฉู่เนี่ยนซีหันกลับไป ก็เห็นเย่เหลียนถือพัดเดินมาทีละก้าว

“ดูสีหน้าของเจ้า ร่างกายน่าจะฟื้นฟูแล้ว!” เย่เหลียนเดินมาถึงฉู่เนี่ยนซี ก้มหน้าเล็กน้อยสังเกตมองดวงตาอันเย็นชาคู่นั้นของนาง

ฉู่เนี่ยนซีรีบถอยหลังไปสองก้าว เว้นระยะห่าง “เสด็จพี่รอง! เฟยหลีน่าจะอยู่ห้องรับรองหน้า”

ความหมายนอกเหนือจากคำพูดก็คือพวกเขาล้วนอยู่ห้องรับรองหน้า ส่วนเจ้าพูดคุยกับหญิงภรรยาคนอื่นอย่างข้าเช่นนี้มันไม่เหมาะสม ควรจะไปหานายผู้ชายของจวนอ๋องถึงจะถูก

เย่เหลียนอึ้งเล็กน้อย จากนั้นก็ยืดตัวตรง หัวเราะร่าเริง “ขอบคุณที่บอก! แต่ว่า.......”

ทันใดนั้นเขาก็เข้าใกล้อีกครั้ง “ข้ามา เพื่อขอโทษแทนเส้าหยุนโดยเฉพาะ”

“ขอโทษ? ไม่จำเป็น! อย่างไรเสีย ตีก็ตีไปแล้ว เรื่องในวันนั้นก็ไม่คิดค้างกันแล้ว” ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้ามองเขาโดยตรง สีหน้าไม่เกรงกลัว

เย่เหลียนมองดูท่าทางนางเช่นนี้ก็หัวเราะอย่างกะทันหัน “เนี่ยนซีนิสัยดีมากมิใช่หรือ? นิสัยใจเย็นทำงานรอบคอบ แต่เจ้ากลับไม่กลัวที่จะคัดค้านความเห็นของไทเฮา ก็จะลงโทษนาง เกรงว่าจะไม่ง่ายขนาดนั้นกระมัง!”

เย่เหลียนสีหน้ายากจะคาดเดา ในสายตามีความได้ใจ

ฉู่เนี่ยนซีอดขมวดคิ้วไม่ได้ “ไม่ทราบว่าเสด็จพี่รองนี่หมายความว่าอย่างไร? เกรงว่าท่านจะคิดมากไปแล้ว พระชายาของท่านใส่ร้ายข้าก่อน ซีเอ๋อร์จะไปใช่นิสัยที่ให้คนอื่นบังคับได้ แน่นอนว่าต้องร้องขอความยุติธรรมให้ถึงที่สุด!”

“มิหนำซ้ำ......ซีเอ๋อร์ก็ไม่ได้คัดค้านความเห็นของไทเฮา เพราะว่าไทเฮายุติธรรม เรื่องทำตามสัญญานั้น ก็คิดโดยไทเฮาถึงจะถูก!”

ฉู่เนี่ยนซีพูดอย่างเบา สำหรับวันนั้นนางกล้าใช้ป้ายทองคำข่มขู่ต่อหน้าไทเฮา เพียงเพราะว่านางรู้ ไทเฮาสามารถฟังคำพูดของนักบวชปลอมในวันเซ่นไหว้ เอานางไปเผ่าตาย จากนั้นก็คือทัศนคติที่ไทเฮามีต่อนางในงานชมดอกเบญจมาศ และความคิดที่จะปกป้องเจี่ยงเส้าหยุน ถึงแม้นางจะทำได้ดี ไทเฮาก็ไม่มีทางชอบนาง นางไม่ใส่ใจที่จะไปประจบใคร

ในเมื่อซ้ายขาวก็ความคิดแบบเดียวกัน สู้ทำให้ตัวเองสบายสักนิดดีกว่า และให้ทุกคนรู้ว่า นางไม่ได้รังแกง่ายๆ

ไม่ว่าจะแย่แค่ไหน สักวันนางยังสามารถแกล้งตายได้ จากนี้ไปก็เป็นเพียงซีซานเชิงในสำนักการแพทย์ กับเจ้าสำนักหอหุยหุ้น คุณชายซีในยุทธจักร! แบ่งแยกเส้นกับจวนเฉิงเซี่ยงจวนอ๋อง ก็ดีกว่าพลอยทำให้พวกเขาเดือดร้อนไปด้วย

เย่เหลียนมองดูดวงตาคู่นั้นที่เผยอยู่ข้างนอกของฉู่เนี่ยนซี ถึงแม้จะเย็นชา แต่ท่ามกลางดวงตาอันสดใสนั้นเสมือนร่วงสู่ดวงดาวนับพัน ทำให้คนไม่สามารถเคลื่อนสายตาได้

“องค์ชายรองยังมีเรื่องหรือไม่?” ฉู่เนี่ยนซีเห็นเขาเหม่อลอย นิ้วมือดุจหยกโบกไปมาตรงหน้าของเขา

เย่เหลียนดึงสติกลับมา กระแอมคออย่างผะอืดผะอม บนสีหน้ามีรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา

ในใจคิดว่าฉู่เนี่ยนซีจงใจเจาะจงเจี่ยงเส้าหยุน ก็เพราะว่านางมีความคิดอื่นต่อตัวเอง หึงหวงเท่านั้น

“ข้าเข้าใจความคิดของพวกผู้หญิงอย่างพวกเจ้า!”

พูดจบเย่เหลียนก็หัวเราะร่าเริงอีกครั้ง หมุนตัวไปที่ห้องรับรองหน้า

ฉู่เนี่ยนซีมองดูหลังของเขาที่จากไป ก็ขมวดคิ้วแน่น

เข้าใจ? เข้าใจอะไร?

ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกงงไม่เข้าใจ แต่ก็ขี้เกียจสนใจ กำลังเตรียมตัวจากไป ก็ชนเข้ากับคนหนึ่งตรงหน้า ตามมาด้วยความรู้สึกเปียกกลางอก

“อ้าก!”

เสียงตะโกนร้อง ระหว่างนั้นฉู่หว่านเอ๋อร์มือถือถ้วยน้ำชา สีหน้าตกใจ “พี่พระชายาท่านไม่เป็นไรใช่ไหม เดิมทีหว่านเอ๋อร์จะมาขอโทษท่านเพราะเรื่องครั้งก่อน.......คิดไม่ถึงว่าจะชนท่าน!”

ฉู่เนี่ยนซีจับเสื้อผ้าข้างหน้าที่ถูกราดจนเปียก เงยหน้ามองฉู่หว่านเอ๋อร์ “เจ้ามาได้อย่างไร?”