พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 112

“ไม่ว่าสิ่งที่ท่านพูดจะจริงหรือไม่ ตอนนี้ข้าก็ไม่สนใจแล้ว! เชิญท่านตามสบายเถิด!” ฉู่เนี่ยนซีพูดไปก็ไล่แขก

เจ้าของบ่อนมองดูสายตาอันเย็นชาของฉู่เนี่ยนซี เสมือนคิดอะไรอยู่ ทันใดนั้นก็ลุกขึ้น “ในเมื่อแม่นางไม่เชื่อถือสิ่งที่ข้าพูด เช่นนั้นก็ถือว่าพวกเราทำการค้าขายกัน ว่าอย่างไร!”

“ข้ากับท่านไม่มีการค้าต้องทำ ถ้าหากอยากพนันเชิญไปนอกหอ” ฉู่เนี่ยนซียื่นมือไปที่นอกประตู ทำท่าเชิญ

เจ้าของบ่อนก็ไม่ได้โมโห มุมปากหดโก่งขึ้นเล็กน้อยไม่ได้ “แม่นางอย่าเพิ่งรีบร้อน ข้าไม่ได้คิดร้ายจริงๆ! ท่านช่วยข้ารักษาคน ค่าตอบแทนต้องให้อย่างแน่นอน ไม่เพียงเท่านี้ ข้ายังมีหญ้าไป๋หลิงหนึ่งต้น สามารถใช้เป็นเงินมัดจำได้! หากแม่นางตกลง ข้ายินดีบอกข่าวของหอร้องรำให้”

หญ้าไป๋หลิง?

หญ้าไป๋หลิงตามบันทึกในตำราโบราณ เป็นยาวิเศษที่ล้ำค่ามากอย่างหนึ่ง ระดับความหายากไม่น้อยไปกว่าผลขู่สิงเลย

ก่อนหน้านี้หลิงตั่วนำเมล็ดผลขู่สิงให้ฉู่เนี่ยนซี ก็ไม่รู้ว่าเป็นของจริงหรือไม่

ส่วนหญ้าไป๋หลิงที่เจ้าของบ่อนพูดถึงไม่สามารถทำปลอมได้ ยาวิเศษล้ำค่าแบบนี้สำหรับคนเป็นหมอคนหนึ่งแล้วมันมีความน่าดึงดูดอย่างมหาศาล!

มิหนำซ้ำ......ช่องว่างของนางก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงนานแล้ว

ฉู่เนี่ยนซีครุ่นคิดสักครู่ ทันใดนั้นค่อนข้างลังเล

เจ้าของบ่อนเห็นท่าทางลังเลไม่แน่ใจและระมัดระวัง มือก็ล้วงเข้าไปในแขนเสื้อ จากนั้นหญ้าไป๋หลิงหนึ่งก็ปรากฏในมือ

“หญ้าไป๋หลิงก็คือว่าเป็นเงินมัดจำ แม่นางคิดว่าอย่างไร? หากมีข้อเสนออย่างอื่น ก็สามารถพูดได้เลย”

พูดไป เจ้าของบ่อนก็นำหญ้าไป๋หลิงวางไว้บนโต๊ะ

ฉู่เนี่ยนซีมองจากหางตาไปทีหนึ่ง “ได้! แต่ว่า......วันนี้ดึกเกินไปแล้ว พรุ่งนี้ส่งคนมาที่นี่”

“คนป่วยเคลื่อนไหวไม่สะดวก อาจจะต้องลำบากแม่นางพรุ่งนี้ไปกับข้าสักรอบแล้ว”

“ป่วยเป็นโรคอะไร!” ฉู่เนี่ยนซีต้องขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจ

“กลางวันกลับไม่ตื่น เข้าสู่กลางคืนก็เหมือนดั่งแมงไฟนับหมื่นนับพันกัดกิน” เจ้าของบ่อนพูดไป สีหน้าก็เคร่งเครียด

เขาเคยหาหมดมานับไม่ถ้วนแล้วก็ไม่รู้สาเหตุและวิธีการรักษาของโรคนี้

ช่วงนี้เขาเริ่มนึกถึงซีซานเชิง แต่ก็ไม่มีทางเพราะซีซานเชิงรักษาเพียงสามคน และซีซานเชิงก็ลึกลับ หลังจากตั้งระเบียบนี้แล้ว มีเพียงคนป่วยที่ถูกรักษาเห็นได้เท่านั้น แทบจะมีน้อยคนมากที่ได้เห็น เขาก็ไม่สามารถเผาสำนักการแพทย์โดยตรง จับคนมา นี่ถึงได้หาฉู่เนี่ยนซีจนเจอ

ฉู่เนี่ยนซีอดขมวดคิ้วไม่ได้ อาการป่วยแบบนี้ยังไม่เคยได้ยินเลย

หรือว่าจะถูกวางยาพิษ?

ฉู่เนี่ยนซีคิดไปคิดมา ก็เปิดปากพูด “ถ้าเช่นนั้นพรุ่งนี้ตอนเย็นเวลาใกล้ค่ำ ข้าตามเจ้าไป”

“ถ้าเช่นนี้ก็ขอบคุณแม่นางแล้ว!”

ฉู่เนี่ยนซีมองเขาทีหนึ่ง สวมหมวกกลับไปใหม่ “ต่างคนต่างหวังผลเท่านั้น”

“ข้าน้อยชื่อเป่ยถู!”

ฉู่เนี่ยนซีชะงักฝีเท้าที่กำลังเดินไปข้างนอกกะทันหัน แต่ไม่ได้หันกลับไป “จำไว้แล้ว!”

พูดจบ นางก็โบกมือเดินออกจากประตูห้องรับรอง

วันที่สองหลังจากฉู่เนี่ยนซีกินอาหารกลางวันแล้ว ก็พาหยูหนานไปที่หอหุยหุ้นโดยตรง

ภายในหอหุยหุ้น เป่ยถูรออยู่นานแล้ว เห็นฉู่เนี่ยนซีมา ก็ลุกขึ้นยืนทันที สีหน้ามีแววความดีใจ

“ท่านมาเช้าไปอีกแล้ว!”

“ขอร้องให้แม่นางช่วย แน่นอนว่าต้องมาเช้าสักนิด!” เป่ยถูยกมือคำนับ ถึงแม้จะสุภาพบุรุษ ท่าทางสง่างาม แต่ริมฝีปากโก่งขึ้นเล็กน้อย กลับมีความชั่วร้ายที่มีเสน่ห์อยู่เล็กน้อย

ฉู่เนี่ยนซีเหมือนไม่ได้ยิน เทน้ำชาหนึ่งแก้วอย่างรวดเร็ว ยกดื่มจนหมด ถึงพูดเสียงเบา “เช่นนั้นก็ไปกันเถิด!”

เป่ยถูยังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่เรียบง่ายไม่ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ทันใดนั้นก็ใจลอยเล็กน้อย ตอนที่ตั้งสติได้ รอยยิ้มที่ปากก็ยิ่งชัดขึ้น