พระราชทานสมรสบันดาลรัก นิยาย บท 3

“เข้ามา” เซียวจิ้งเป่ยโบกมือเรียกเจียงเว่ยหว่านด้วยเสียงอันอิดโรย

ประหนึ่งคำพูดเขามีมนต์ขลัง เจียงเว่ยหว่านเดินขึ้นรถม้าแต่โดยดี

เมื่อเซียวจิ้งเป่ยออกคำสั่ง จางหานก็ไม่กล้าขัดขวาง ยอมทำตามวิธีของเจียงเว่ยหว่าน

แม้นรถม้าจะกว้าง สามารถบรรจุได้หลายคน ทว่าเวลานี้ก็รู้สึกแคบยิ่งนัก จางหานจึงได้แต่ลงจากรถม้า ให้เจียงเว่ยหว่านมีพื้นที่รักษาท่านอ๋อง

เจียงเว่ยหว่านเดินมาถึงตัวเซียวจิ้งเป่ย ความกดดันก็ถาโถมเข้าใส่ ทำให้หายใจไม่สะดวก

ถึงแม้ในรถม้าจะมืดหน่อย แต่ก็ยังคงเห็นใบหน้าเขาอย่างชัดเจน

บุรุษรวบผมด้วยมงกุฎหยกช่างหล่อเหลายิ่งนัก คิ้วกระบี่และดวงตาดุจดวงดาว จมูกสูงโด่ง คือผลงานประติมากรรมอันประณีตจนไร้ที่ตินั่นเอง มองแล้วชวนน้ำลายสอ

ยามนี้เขาเอนกายพิงบนผนังรถม้าอย่างคนอ่อนแอ มองเจียงเว่ยหว่านด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก

เจียงเว่ยหว่านอดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้ ผู้ชายคนนี้หล่อจังเลย หล่อกว่าดาราหนุ่มยอดนิยมในโลกปัจจุบันเสียอีก หากเขาควบอาชาขาวต้องเหมือนเทพจุติยังโลกมนุษย์เป็นแน่ มีเสน่ห์สะกดทุกสายตาที่ได้พบเห็น

ในขณะที่นางสั่งชุดตรวจหมู่เลือดABO แอลกอฮอล์ สำลีและเข็มปลอดเชื้อ อุปกรณ์ต่างๆออกมากลางอากาศในใจ ก็อธิบายไปด้วยว่า

“วิธีเปลี่ยนเลือดนั้นง่ายมาก แต่รู้ว่าท่านเป็นเลือดกรุ๊ปไหนก็ได้แล้ว จากนั้นก็เอาเลือดผู้อื่นให้ท่าน ร่างกายที่สูญเสียเลือดของท่านก็ได้รับการทดแทนแล้ว”

ภาษาแพทย์นั้นซับซ้อนมาก เจียงเว่ยหว่านจึงอธิบายง่ายๆให้ทุกคนเข้าใจ

พวกจางหานมองอุปกรณ์พิสดารในมือเจียงเว่ยหว่านด้วยความตะลึง พวกเขาเคยเห็นเฉพาะเข็มเงินเท่านั้น นอกนั้นก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

เจียงเว่ยหว่านเก็บตัวอย่างเลือดของเซียวจิ้งเป่ยอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นก็เจาะเลือดตรงนิ้วมือของพวกจางหาน

เวลาเดียวกันนางก็เจาะเลือดในนิ้วมือตัวเองเพื่อทำการตรวจสอบด้วย

ระหว่างที่รอผลตรวจ เจียงเว่ยหว่านก็ไม่ได้อยู่เฉย ๆ นางถอดเสื้อบนตัวเซียวจิ้งเป่ยออก

เมื่อเห็นเรือนร่างของเซียวจิ้งเป่ยแล้ว เจียงเว่ยหว่านก็ต้องอึ้ง หุ่นอันแข็งแรงเต็มไปด้วยรอยฟัน ดูแล้วน่าสะพรึงกลัวยิ่ง

บาดแผลที่เย็บเป็นแถวเหมือนตะขาบเกาะบนตัวเขาอย่างไรอย่างนั้น แผลที่ผ่านการเย็บบริเวณหน้าอก เวลานี้ฉีกขาดแล้วมีเลือดสดทะลักออกมา

ถึงแม้เจียงเว่ยหว่านไม่รู้ว่าผู้บาดเจ็บรายนี้เป็นใคร ยิ่งไม่รู้ว่าเขาทำอาชีพใด ทว่าเมื่อเห็นรอยฟันนับไม่ถ้วนนี้ นางก็มั่นใจว่าเขาต้องเป็นทหารแน่

เจียงเว่ยหว่านเอายาแก้ปวด ยาแก้อักเสบและยาฆ่าเชื้อออกมาในอากาศ จากนั้นก็ให้เขากิน

แม้นเซียวจิ้งเป่ยจะบาดเจ็บสาหัส ทว่าเมื่อเห็นยาหลากสีรูปร่างแปลกๆ เขาก็เลิกคิ้ว มองเจียงเว่ยหว่านอย่างระวังตัว

“วางใจเถอะ ไม่ใช่ยาพิษ” เจียงเว่ยหว่านพูดเสียงแข็งกระด้าง “บนโลกใบนี้มีแต่ข้าคนเดียวที่รักษาอาการของท่านได้”

ยุคโบราณที่ไร้เทคโนโลยีรักษา อาการสาหัสปานนี้ แม้กระทั่งยมบาลก็ช่วยเขาไม่ได้ แต่เขาโชคดีที่ได้เจอนาง

ต้องใช้เทคนิคแพทย์สมัยใหม่รักษาเขา

ดวงตาคมกริบของเซียวจิ้งเป่ยมองประเมินนาง สายตาอันเจิดจ้าของเขาเสมือนสามารถมองทะลุความคิดนางก็ไม่ปาน

เมื่อเขามั่นใจว่านางไม่มีเจตนาร้ายก็กลืนยาพวกนั้นเข้าไป

เมื่อเขากินยาเสร็จแล้ว ผลตรวจเลือดก็ออกมา

เจียงเว่ยหว่านเห็นผลตรวจแล้วก็รู้สึกบังเอิญมาก เขากับเจ้าของร่างเดิมเป็นเลือดกรุ๊ปโอเหมือนกัน นางมองรูปร่างของตัวเอง

คนปกติสามารถบริจาคเลือดได้สี่ร้อยมิลลิเมตร เช่นนั้นด้วยรูปร่างของเจ้าของร่างเดิม นางเอาเลือดออกสักห้าร้อยมิลลิลิตรก็ไม่มีปัญหาอะไร

ระหว่างที่เจียงเว่ยหว่านลังเล เซียวจิ้งเป่ยก็หมดสติไปแล้ว ดวงตาทั้งสองข้างปิดแน่นแล้วพิงผนังรถม้า สตรีข้างกายเขาโผเข้าจับตัวเองแล้วส่งเสียงร่ำไห้

ไม่มีทางเลือก