ภรรยาไร้เสียง นิยาย บท 10

ไม่นานนัก เสียงร้องขอความช่วยเหลือของแอมเบอร์ก็เรียกความสนใจจากกลุ่มคนในห้องโถงด้านหน้า เป็นไปตามที่เรเชลคาดไว้ สิ่งแรกที่แอมเบอร์ทำหลังจากได้รับการช่วยเหลือขึ้นมาจากสระน้ำคือถามเธอทั้งน้ำตาว่า “ผลักฉันทำไม เรเชล”

เรเชลขมวดคิ้วเมื่อเห็นสายตาที่เหยียดหยามจากคนรอบข้าง อย่างไรก็ตาม เมื่อมีคนจำนวนมากจับตาดูอยู่ สิ่งที่ควรอธิบายก็ต้องอธิบาย เธอส่ายหัวแล้วอธิบายด้วยภาษามือ ฉันไม่ได้ผลักเธอ

แอมเบอร์ ซึ่งเป็นคนเดียวในที่เกิดเหตุที่สามารถเข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่อ หัวเราะเยาะในใจ เธอแสร้งทำเป็นตกใจและตอบกลับเสียงดังว่า “นี่เธอบอกว่าเกลียดฉันเหรอ เรเชล… ทำไมต้องเกลียดฉันด้วย เราเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกันนะ… ทำไมเธอถึงใจร้ายได้ขนาดนี้”

ท่าทางของเรเชลแข็งขึ้นเพราะแอมเบอร์จงใจบิดเบือนความหมายคำอธิบายของเธอ เมื่อพิจารณาจากท่าทางที่แปลกประหลาดของคนรอบข้าง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเชื่อคำโกหกของแอมเบอร์ และต้องขอบคุณคำโกหกที่แอมเบอร์จงใจสร้างขึ้นมา ทุกคนในคฤหาสน์เบอร์ตันจึงเข้าใจว่าจัสตินรักแอมเบอร์ แต่ต้องลงเอยด้วยการแต่งงานกับเรเชล คนที่วางแผนเพื่อจะแต่งงานกับเขา เป็นผลให้พวกเขาเกลียดเรเชลและเห็นอกเห็นใจแอมเบอร์ ยิ่งไปกว่านั้น แอมเบอร์ยังเป็นที่รักจากคำพูดอันไพเราะของเธออีกด้วย

“เท่าที่ฉันเห็นนะ เธอทำแบบนี้เพราะอิจฉาคุณแอมเบอร์น่ะสิ”

“ช่างเป็นผู้หญิงใจร้ายอะไรอย่างนี้! เธอรังแกน้องสาวได้ลงคอ”

“ภายนอกเธอดูน่าสงสาร แต่เธอกลับมีจิตใจที่ชั่วร้าย”

แอมเบอร์รู้สึกชอบใจอยู่ลึกๆ เมื่อได้ยินคำพูดของคนรอบตัวเธอ แต่เธอก็แสร้งทำเป็นว่าเสียใจเมื่อหันไปหาซู “สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะคะคุณหญิงปาร์แฮม พี่สาวของฉันไม่ได้ตั้งใจ!”

ดวงตาของซูนั้นเฉียบคมราวกับมีดขณะต่อว่าเรเชลอย่างรุนแรง “ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่จริงใจและใจร้ายซะจริงๆ! ผู้หญิงอย่างเธอไม่จำเป็นต้องอยู่ที่คฤหาสน์เบอร์ตันอีกต่อไป!”