ภรรยาไร้เสียง นิยาย บท 9
เรเชลอยู่ที่โรงพยาบาลตลอดเวลา อย่างไรก็ตาม เจฟรี่ย์โทรหาเธออีกครั้งตอนเวลาสี่ทุ่ม เธอจ้องโทรศัพท์อยู่นานโดยไม่รับสาย แต่หน้าจอก็ยังคงกะพริบอย่างรวดเร็ว ท้ายที่สุด เธอกัดฟันแน่นและรับโทรศัพท์
น้ำเสียงของเจฟรี่ย์เย็นชาผิดปกติ “ฉันได้ยินมาจากแอมเบอร์ว่าเธอออกมาจากคฤหาสน์เบอร์ตันแล้วเมื่อเช้านี้ ฉันเลยคิดว่าเธอน่าจะอยู่ที่โรงพยาบาลกับยายของเธอ เธอก็น่าจะรู้ว่าทำไมฉันถึงหยุดจ่ายเงินค่ารักษาใช่ไหม”
เรเชลเม้มริมฝีปากแน่น เธอรู้ว่าเป็นเพราะเธอทำไม่สำเร็จตามที่เขาบอกให้ทำก่อนหน้านี้
จากนั้นเธอก็ได้ยินเจฟรี่ย์เยาะเย้ย เขาขู่ว่า “ไม่อยากกลับไปที่คฤหาสน์เบอร์ตันแล้วใช่ไหม ฉันจะบอกอะไรให้นะเรเชล เธอต้องกลับไป! ถ้าเธอปฏิเสธที่จะกลับไป ฉันจะทำให้โรงพยาบาลทั้งหมดในเมืองไม่กล้ารับยายของเธอเข้ารักษา เธอก็รู้ว่าฉันทำได้ แน่นอน ถ้าเธอไม่เชื่อฉัน อยากจะลองดูก็ได้ ถ้ายายของเธอเสียชีวิตขึ้นมา เธอนั่นแหละที่จะเป็นคนฆ่าเธอเอง”
ท่าทีของเรเชลเปลี่ยนไป เธอถือโทรศัพท์ไว้แน่นและหายใจถี่ด้วยความกลัว ในเวลานี้ เธอหวังว่าเธอจะพูดได้และระบายความแค้นที่เธอมีต่อพ่อของเธอคนนี้
เมื่อเขาทำสำเร็จ เจฟรี่ย์ก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ “เธอควรจะเชื่อฟังฉันนะ ไม่อย่างนั้นเธอคงรับผิดชอบผลที่ตามมาไม่ไหวเลยล่ะ”
หลังจากที่เจฟรี่ย์วางสาย เรเชลก็มองไปที่คุณยายของเธอที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เธอคิดในใจอย่างเจ็บปวด ถ้าฉันประสบความสำเร็จในชีวิตมากกว่านี้อีกนิด ฉันคงไม่ต้องมาอยู่ในการควบคุมของพ่อ และอาการป่วยของคุณยายก็คงจะไม่ยืดเยื้อมาจนถึงตอนนี้
ไม่ทันไรก็เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว หลังจากหายใจเข้าลึกๆ เรเชลก็นั่งแท็กซี่กลับไปยังคฤหาสน์เบอร์ตัน ในตอนนี้พวกคนรับใช้ก็ไปพักผ่อนกันแล้ว เนื่องจากเรเชลไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า เธอจึงเดินย่องไปหาอะไรกินในครัว แต่ทันทีที่เธอเดินไปถึงห้องนั่งเล่น เธอก็ตกใจกับเงาดำที่พิงกำแพงอยู่ตรงมุมบ้าน เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นก็เห็นเธอเช่นกัน ทำไมจัสตินมาอยู่ตรงนี้ แล้วแอมเบอร์ไปไหน เธอคิดในใจ
เมื่อเขาเห็นเธอมองไปรอบๆ จัสตินก็หรี่ตาและถามว่า “กำลังมองหาอะไรอยู่”
เรเชลหยิบปากกาและกระดาษของเธอออกมาแล้วเขียนว่า 'แอมเบอร์'
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ภรรยาไร้เสียง