ภรรยาไร้เสียง นิยาย บท 7

แอมเบอร์เล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบให้ซูฟังด้วยท่าทางไร้เดียงสา โดยทำให้เรเชลดูเป็นผู้หญิงที่ทะนงตัวและเจ้าเล่ห์ที่เกลี้ยกล่อมน้องสาวอย่างเธอ ขณะที่เธอยืนอยู่ข้างๆ พวกเขา เรเชลมองดูการกระทำที่เสแสร้งของแอมเบอร์อย่างเย็นชาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ เธอไม่ได้ปกป้องตัวเองที่โดนซูจ้องมองอย่างรังเกียจและดูถูก เพราะเธอรู้ดีว่าไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น ยังไงซูก็ไม่ชอบเธอ และคงไม่มีวันเชื่อเธอ

เป็นอย่างที่เธอคาดไว้ ซูมองเธออย่างไม่ไว้ใจเหมือนกำลังมองบางสิ่งที่น่ารังเกียจ “ไม่แปลกใจเลยที่เธอไม่อยากออกไป เธอหวังสมบัติของตระกูลเบอร์ตันสินะ ช่างทะนงตัวและเจ้าเล่ห์อะไรเช่นนี้!”

แอมเบอร์ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นแบบนี้ จากนั้นเธอก็ขยับเข้าไปใกล้เรเชลและกระซิบด้วยเสียงที่ได้ยินแค่สองคนเท่านั้น “พ่อบอกว่าเธอต้องเออออไปกับฉัน”

เรเชลหันหน้ามาทันที และรูม่านตาของเธอก็หดลง เธอจะทำอะไรล่ะ

ปกติแล้วแอมเบอร์สามารถเข้าใจภาษามือของเรเชลได้ เธอยิ้มและตอบเสียงกระซิบว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอก เธอแค่ต้องเล่นไปตามน้ำกับฉัน ไม่อย่างนั้น… ฉันจะไปฟ้องพ่อ”

เมื่อเห็นว่าสองสาวพี่น้องสื่อสารกัน ซูจึงมองไปที่แอมเบอร์และถามอย่างสงสัยว่า “หล่อนพูดอะไรกับเธอ”

แอมเบอร์ทำเป็นกังวลแล้วถอนหายใจพร้อมพูดว่า “เรเชลเกลียดฉันแล้ว ฉันขอโทษเธอเพราะฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ซูพ่นลมหายใจอย่างแรง “ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจจริงๆ! ฉันเคยเห็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์มาก็หลายคนที่พยายามจะไต่บันไดสังคมด้วยการแต่งงานกับคนสถานะสูงกว่า แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอคนใบ้ที่น่ารำคาญแบบนี้”

หัวใจของเรเชลด้านชาหลังจากได้ยินคำพูดที่ทำร้ายจิตใจมากมาย

ในเวลาต่อมา ซูก็ลดอคติของเธอที่มีต่อแอมเบอร์ลง และไม่นานพวกเขาก็พูดคุยกันและหัวเราะไปด้วย ทั้งนี้ทั้งนั้นเมื่อเทียบกับเรเชลที่เป็นใบ้ ซูดูจะชอบแอมเบอร์มากกว่า ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเป็นคนช่างพูดเลยทำให้ซูมีความสุขได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ ในทางกลับกัน เรเชลดูเหมือนเป็นคนนอกที่ไม่มีใครสนใจ