ภรรยาไร้เสียง นิยาย บท 7

แอมเบอร์เล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบให้ซูฟังด้วยท่าทางไร้เดียงสา โดยทำให้เรเชลดูเป็นผู้หญิงที่ทะนงตัวและเจ้าเล่ห์ที่เกลี้ยกล่อมน้องสาวอย่างเธอ ขณะที่เธอยืนอยู่ข้างๆ พวกเขา เรเชลมองดูการกระทำที่เสแสร้งของแอมเบอร์อย่างเย็นชาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ เธอไม่ได้ปกป้องตัวเองที่โดนซูจ้องมองอย่างรังเกียจและดูถูก เพราะเธอรู้ดีว่าไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น ยังไงซูก็ไม่ชอบเธอ และคงไม่มีวันเชื่อเธอ

เป็นอย่างที่เธอคาดไว้ ซูมองเธออย่างไม่ไว้ใจเหมือนกำลังมองบางสิ่งที่น่ารังเกียจ “ไม่แปลกใจเลยที่เธอไม่อยากออกไป เธอหวังสมบัติของตระกูลเบอร์ตันสินะ ช่างทะนงตัวและเจ้าเล่ห์อะไรเช่นนี้!”

แอมเบอร์ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นแบบนี้ จากนั้นเธอก็ขยับเข้าไปใกล้เรเชลและกระซิบด้วยเสียงที่ได้ยินแค่สองคนเท่านั้น “พ่อบอกว่าเธอต้องเออออไปกับฉัน”

เรเชลหันหน้ามาทันที และรูม่านตาของเธอก็หดลง เธอจะทำอะไรล่ะ

ปกติแล้วแอมเบอร์สามารถเข้าใจภาษามือของเรเชลได้ เธอยิ้มและตอบเสียงกระซิบว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอก เธอแค่ต้องเล่นไปตามน้ำกับฉัน ไม่อย่างนั้น… ฉันจะไปฟ้องพ่อ”

เมื่อเห็นว่าสองสาวพี่น้องสื่อสารกัน ซูจึงมองไปที่แอมเบอร์และถามอย่างสงสัยว่า “หล่อนพูดอะไรกับเธอ”

แอมเบอร์ทำเป็นกังวลแล้วถอนหายใจพร้อมพูดว่า “เรเชลเกลียดฉันแล้ว ฉันขอโทษเธอเพราะฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ซูพ่นลมหายใจอย่างแรง “ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจจริงๆ! ฉันเคยเห็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์มาก็หลายคนที่พยายามจะไต่บันไดสังคมด้วยการแต่งงานกับคนสถานะสูงกว่า แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอคนใบ้ที่น่ารำคาญแบบนี้”

หัวใจของเรเชลด้านชาหลังจากได้ยินคำพูดที่ทำร้ายจิตใจมากมาย

ในเวลาต่อมา ซูก็ลดอคติของเธอที่มีต่อแอมเบอร์ลง และไม่นานพวกเขาก็พูดคุยกันและหัวเราะไปด้วย ทั้งนี้ทั้งนั้นเมื่อเทียบกับเรเชลที่เป็นใบ้ ซูดูจะชอบแอมเบอร์มากกว่า ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเป็นคนช่างพูดเลยทำให้ซูมีความสุขได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ ในทางกลับกัน เรเชลดูเหมือนเป็นคนนอกที่ไม่มีใครสนใจ

เธอรีบตามจัสตินไปด้วยใบหน้าที่เบิกบาน ในทางกลับกัน เรเชลก็ยืนอยู่ข้างๆ โซฟาแล้วจ้องไปที่เขาตลอดเวลา แต่เขาเดินตรงไปที่ชั้นสองโดยไม่หันมามองเธอเลย

ซูมองไปที่เรเชลซึ่งไม่เคยมีตัวตนและเยาะเย้ย “เห็นไหมล่ะ แอมเบอร์คือคนที่จัสตินรัก และที่นี่ไม่มีที่ว่างสำหรับเธอ ถ้าฉลาดพอ เธอก็ควรจะออกไปให้เร็วที่สุด อย่าลงเอยกับความทุกข์และทำให้ตัวเองอับอายเลย”

เรเชลหน้าชาหลังจากได้ยินคำพูดเยาะเย้ยมากมายของซู แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่สามารถเข้าใจได้ ก่อนงานแต่งงาน ตระกูลเบอร์ตันคิดมาตลอดว่าแอมเบอร์คือคนที่จะแต่งงานกับจัสติน แต่ทำไมถึงไม่มีพิธีแต่งงานหรือแขกรับเชิญในงานแต่งงานเลยล่ะ ท้ายที่สุดแล้วจัสตินเป็นคนที่ขอแอมเบอร์แต่งงานด้วยตัวเขาเอง อย่างไรก็ตาม เธอไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ถึงมันจะแปลกแค่ไหนก็ตาม แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย

เมื่อเรเชลกลับมาที่ห้อง เธอก็ได้พบว่าโทรศัพท์มือถือของเธอมีสายที่ไม่ได้รับหลายสาย เมื่อเธอตั้งใจดูดีๆ ก็พบว่าเป็นสายมาจากโรงพยาบาลริเวอร์เดลเจเนอรัล และเธอก็รีบโทรกลับทันที “คุณฮัดสันพูดอยู่หรือเปล่าคะ มีบางอย่างเกิดขึ้นกับผู้ป่วย โปรดมาที่โรงพยาบาลโดยด่วนที่สุดเลยค่ะ” คนฝั่งนั้นกล่าว

เกิดอะไรขึ้นกับคุณยาย! เรเชลคิดในใจ