ภรรยานำโชคสุดที่รัก นิยาย บท 10

สองย่าหลานผลัดกันปฏิเสธอยู่สักพัก สุดท้ายฉินเหล่าไท่ก็ต้องยอมรับถ้วยเกี๊ยวไปกิน

และก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยชม “นังหนูจิ่นของเรานี่ช่างกตัญญูจริง ๆ”

“ก็เพราะท่านย่าเอ็นดูข้าที่สุด!”

สองย่าหลานไม่ได้พูดหลักการอะไรมากนัก แต่พวกเขาใช้การกระทำพิสูจน์ว่า:

ความปรารถนาดีระหว่างมนุษย์นั้น ย่อมเกิดจากการพึ่งพากันและกันเสมอ

เมื่อกินเกี๊ยวเสร็จ จ้าวจิ่นเอ๋อร์ก็รับตะกร้ามา "ให้ข้าแบกเถอะ"

ฉินเหล่าไท่ก็ยิ่งพอใจหลานสะใภ้คนนี้ขึ้นไปอีก แต่ปากก็ยังพูดว่า "ของหนักแค่สิบกว่าจินเอง จะไปทับให้ยายแก่ๆ ตายได้ยังไง"

เพื่อไม่ให้น้ำมันเลอะของว่างในตะกร้า ฉินเหล่าไท่ก็หยิบเนื้อออกมาถือแยกไว้ "เจ้าแบกตะกร้า ข้าถือเนื้อเอง"

จ้าวจิ่นเอ๋อร์คว้าเนื้อมา "ให้ข้าทั้งหมดเถอะ ข้ายังสาว แข็งแรงมีแรงเยอะแยะ!"

"เจ้าเด็กคนนี้!"

สองย่าหลานหัวเราะพูดคุยกันไปพลาง เดินไปยังวัวเทียมเกวียนที่จอดรออยู่ริมถนน แต่จู่ๆ จ้าวจิ่นเอ๋อร์ก็หยุดเดิน "ท่านย่า..."

"มีอะไรเหรอ?"

จ้าวจิ่นเอ๋อร์ชี้ไปที่แม่ลูกคู่หนึ่งข้างแผงขายหมูตุ๋น "คนตรงนั้นเหมือนจะเป็นป้ากับน้องชายของข้าเจ้าค่ะ"

"งั้นก็ดีเลย ไปทักทายพวกเขาแล้วกลับเรือนพร้อมกัน"

ฉินเหล่าไท่หัวเราะอย่างสดใส "ดูสิ ป้าเจ้ากำลังหั่นหัวหมูอยู่ น่าจะเตรียมไว้เป็นกับข้าวสำหรับต้อนรับเจ้ากลับเรือนล่ะสิ ช่างมีน้ำใจจริงๆ"

จ้าวจิ่นเอ๋อร์ไม่ค่อยเชื่อว่าป้าจะดีกับนางขนาดนั้น

แต่เมื่อคิดอีกที บางทีป้าอาจจะนึกว่านางจะกลับมาพร้อมสามี แล้วตั้งใจจะต้อนรับหลานเขยอย่างยิ่งใหญ่ก็ได้

สองย่าหลานเพิ่งเดินเข้าใกล้แผงขายหมูตุ๋น ก็ได้ยินลูกพี่ลูกน้องของจ้าวจิ่นเอ๋อร์ที่ชื่อจู้จื่อถามแม่ว่า "ท่านแม่ ป้าหลี่ข้างบ้านบอกว่าวันนี้เป็นวันที่พี่หญิงกลับเรือนในวันที่สามหลังจากแต่งงาน นี่แม่กำลังเตรียมกับข้าวให้พี่หญิงกับพี่เขยอยู่เหรอขอรับ?"

พอได้ยินจู้จื่อพูดแบบนี้ ทั้งจ้าวจิ่นเอ๋อร์และฉินเหล่าไท่ต่างก็เงี่ยหูฟังทันที

ใครจะไปรู้เจียงชุ่ยหลานป้าของนาง กลับตีหัวลูกชายดังป้าบหนึ่งแล้วพูดว่า

"พี่สาวแกแต่งงานกับคนป่วยเป็นวัณโรค จะปล่อยให้พวกเขากลับมาแพร่เชื้อให้แกได้ยังไง? อีกอย่าง ยายเฒ่าฉินเขาซื้อตัวพี่สาวแกไปเป็นลูกสะใภ้แก้เคล็ด จะปล่อยให้กลับมาได้ยังไง? ต่อไปก็ทำเหมือนว่าไม่มีพี่สาวคนนี้ละกัน ยังไงก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆ อยู่แล้ว เฮ้อ แค่เสียดายที่เรือนไม่มีคนทำงานแล้ว!"

หัวใจของจ้าวจิ่นเอ๋อร์เย็นวาบ ป้ารู้ว่าสามีของนางป่วย แต่กลับปิดบังไว้ไม่บอกนาง

เพื่อเงินแปดตำลึง ป้าถึงกับไม่สนใจว่านางจะต้องเป็นม่ายตั้งแต่อายุยังน้อย

"ดูสิป้านี่ตาถั่วจริงๆ! นี่มันหนูจิ่นของเรานี่เอง! หนูจิ่นนะ ป้าไม่รู้ว่าหลานจะมาวันนี้ ป้าคิดถึงหลานทุกวันเลยนะ ไม่มีหลานอยู่เรือน ป้ารู้สึกเหงามาก แถมยังแอบร้องไห้อยู่ทุกคืน!"

ถ้าไม่ได้ยินที่นางพูดก่อนหน้านี้ ฉินเหล่าไท่กับจ้าวจิ่นเอ๋อร์เกือบจะโดนการแสดงของนางหลอกเข้าแล้ว

แต่ตอนนี้พอเห็นนางเสแสร้งแบบนี้ สองย่าหลานก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาทันที

จ้าวจิ่นเอ๋อร์ยังอ่อนประสบการณ์ คิดว่าป้าแค่แสร้งทำต่อหน้าฉินเหล่าไท่ เลยก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร

แต่ฉินเหล่าไท่กลับดูออกทันทีว่าเจียงชุ่ยหลานหมายตาของกินกับเนื้อหมูเข้าให้แล้ว

แต่เพราะเกรงใจที่อีกฝ่ายเป็นญาติฝ่ายแม่ ก็เลยพูดแบบกลางๆ ว่า "นี่คือป้าของเจ้าสินะ นังหนูจิ่นเองก็บ่นคิดถึงบ้านอยู่เหมือนกัน!"

เจียงชุ่ยหลานปาดน้ำตาจอมปลอมตรงหางตาแล้วพูดว่า

"นี่ต้องเป็นท่านย่าใช่หรือไม่เจ้าคะ? แม่สื่อซุนไม่ได้เลอะเลือนจริงๆ เสื้อผ้าของท่านดูหรูหรากว่าเสื้อขาดๆ ของพวกเราเยอะเลย โอ้ นี่ยังมีเนื้อหมูอีก พวกเราที่บ้านไม่ได้กลิ่นเนื้อหมูมาครึ่งปีแล้ว!"

ฉินเหล่าไท่ไม่ค่อยพอใจกับความโลภอย่างโจ่งแจ้งของนาง แต่คิดว่ายังไงก็คงเจอกันครั้งเดียว ให้ของขวัญตามธรรมเนียมวันกลับเรือนในวันที่สามหลังจากแต่งงาน หลังจากนี้นังหนูจิ่นก็จะได้ตัดขาดจากบ้านตระกูลจ้าวไปเลย

จึงพูดขึ้นว่า "วันนี้เป็นวันกลับบ้านของนังหนูจิ่น..."

ไม่ทันที่จะพูดจบ จู่ๆจ้าวจิ่นเอ๋อร์กลับยกมือขึ้นกุมอก ไอหนักจนหน้าดำหน้าแดง หายใจแทบไม่ทัน ตัวก็ทรุดลงไปนั่งยองๆ บนพื้น