ภรรยานำโชคสุดที่รัก นิยาย บท 7

“ทำอะไรไร้สาระ! รอให้ลุงใหญ่กลับมาเถอะ จะได้ถลกหนังไปขายที่ร้านหนังในหมู่บ้าน ยังไงก็ได้สองตำลึงเงิน!”

ฤดูหนาวปีที่แล้ว ยิงธนูล่าได้จิ้งจอกตัวหนึ่ง แม้ที่ท้องจะมีรอยขีดข่วน แต่ก็ได้ข่าวว่าขายไปได้ตั้งหลายตำลึงเงิน!

หวังเฟิ่งอิงรู้เรื่องนี้ดี จึงพยักหน้าหงึกๆ “หนังจิ้งจอกขายได้เงินแน่นอน”

ฉินเหล่าไท่หัวเราะอย่างเบิกบาน พลางตบไหล่ผอมบางของจ้าวจิ่นเอ๋อร์เบาๆ

“นังหนูจิ่นของเรา ดูเหมือนจะโชคร้าย แต่จริงๆกลับมีแต่โชคดี ทำไมถึงเรียกนางว่าตัวซวยล่ะ? ข้าดูแล้วนางนี่แหละดาวนำโชค!”

จ้าวจิ่นเอ๋อร์ได้หนังจิ้งจอกสวยๆ แบบนี้มาโดยบังเอิญ แม้สามีและลูกชายของตนที่เข้าไปในป่ายังไม่กลับมา แต่หวังเฟิ่งอิงก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

มีเพียงฉินเจินจูที่เบ้ปากพลางพูดว่า “ตัวซวยกลายเป็นดาวนำโชคแล้วหรือ? ข้าไม่เชื่อหรอก!”

ฉินเหล่าไท่ถลึงตาใส่นาง “ถ้าปากยังพูดจาสกปรกอีกก็คอยดูนะว่าข้าจะฉีกปากเจ้ายังไง! ฟ้ามืดแล้ว พวกนางนั่งว่างกันอยู่ได้ ไฟหุงข้าวก็ยังไม่จุด น้ำร้อนก็ยังไม่ได้ต้ม พวกผู้ชายจะกลับมาแล้ว ถ้าเสียเวลาจนทำให้พวกเขาหิวข้าว ก็มาดูสิว่าข้าจะด่าพวกเจ้ายังไง!”

ฉินเจินจูอัดอั้นตันใจ ทั้งหมดก็เพราะตัวซวยนั่น ทุกคนถึงได้ร้อนใจจน จะมีอารมณ์ที่ไหนไปหุงหาอาหาร

ท่านย่านางนี่ช่างหัวเลอะเลือนเสียจริง ที่คอยปกป้องเด็กคนนั้น!

“รีบต้มน้ำ แล้วจับห่านนั่นมาฆ่า วันนี้ทุกคนวุ่นกันมาทั้งวัน ตอนเย็นจะได้กินเนื้อให้อิ่มซะที!” ฉินเหล่าไท่สั่ง

พวกผู้หญิงในเรือนก็เริ่มฆ่าห่านกันที่ลานเรือน ครอบครัวนี้ล้วนเป็นคนที่รู้จักใช้ชีวิตอย่างประหยัด ห่านป่าตัวหนึ่งถูกฆ่า ไม่มีแม้แต่ขนเส้นเดียวที่ถูกทิ้งให้เสียเปล่า

เลือดถูกปล่อยออกมาให้จับตัวเป็นก้อนเลือด ขนห่านถูกถอนออกไปล้างแล้วตากไว้ เมื่อแห้งแล้วจึงเอาก้านขนออก ทำเสื้อกั๊กขนเป็ดที่ไม่หนาไม่บางให้เมี่ยวเมี่ยวลูกสาวของพี่คนโต ส่วนหัวใจ ตับ ปอด และลำไส้ก็คลุกแป้งล้างจนสะอาดแล้วหมักไว้ รอให้แห้งแล้วเติมดอกไม้จีนแห้งที่เก็บไว้ตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิ ใส่ลงไปในข้าวแล้วนึ่ง หอมจนแทบทำให้คิ้วหลุด

หวังเฟิ่งอิงยกเขียงออกมา แล้วสับห่านออกเป็นสองส่วนตรงลานเรือน “วันนี้จะตุ๋นซีอิ๊วแดงครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งจะตากแห้งไว้กินทีหลัง”

ฉินเหล่าไท่แม้ไม่ชอบที่ปากหวังเฟิ่งอิงพูดมาก แต่ก็ต้องยอมรับว่าสะใภ้คนนี้เป็นมือหนึ่งเรื่องการจัดการงานเรือน เลยพยักหน้าเอ่ย “เจ้าจัดการตามที่เห็นสมควรเถอะ”

จ้าวจิ่นเอ๋อร์ที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงมาตลอด ก้มหน้าก้มตาทำงานโดยไม่กล้าพูดอะไร ตอนนี้จู่ๆ ก็เอื้อมมือไปดึงชายเสื้อของฉินเหล่าไท่ “ท่านย่า...”

ฉินเหล่าไท่เห็นท่าทางลังเลของนาง ก็ยิ้มพลางถาม “มีอะไร บอกย่าเถอะ!”

“อาซิวร่างกายอ่อนแอ ถ้าให้กินของมันๆ แบบตุ๋นซีอิ๊วแดง เขาคงย่อยไม่ไหว ตักเนื้อสักสองชิ้นไปตุ๋นซุปใสให้เขาได้หรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน