ภรรยานำโชคสุดที่รัก นิยาย บท 5

จ้าวจิ่นเอ๋อร์รีบเอ่ยว่า “เดี๋ยวข้าจะไปด้วย”

ผู้เฒ่าฉินเอ่ยพร้อมหัวเราะว่า “เจ้าไม่คุ้นเคยกับที่นี่ จะรู้ได้อย่างไรว่าจะไปเก็บของป่าที่ใด เพิ่งแต่งงานวันแรก อยู่บ้านเป็นเพื่อนอาซิวเถอะ!”

จ้าวจิ่นเอ๋อร์เอ่ยอย่างยืนหยัดว่า “อาซิวเป็นเช่นนี้ไม่ใช่แค่วันสองวัน ครอบครัวจะเลี้ยงคนว่างงานอย่างเราสองคนไม่ได้”

ผู้เฒ่าฉินถอนหายใจ ในใจรู้ดีว่าหากนังหนูจิ่นอยู่บ้านเฉยๆ ไม่ทำอะไรเลย ลูกสะใภ้ใหญ่ของนางคงจะพูดอะไรบางอย่างแน่

จึงเอ่ยว่า “ตะกร้าอยู่ตรงนั้น หากเจ้าจะไปก็อย่าเข้าไปลึกนัก เก็บที่ตีนเขาก็พอ ถ้าเก็บไม่ได้ก็รีบกลับมาเร็วๆ ระวังเจอหมีตาบอด”

“เจ้าค่ะ!”

หลังจากล้างหม้อเสร็จและบอกกล่าวฉินมู่ซิวแล้ว จ้าวจิ่นเอ๋อร์ก็หยิบตะกร้าแล้ววิ่งเหยาะๆ ออกไป หวังจะตามท่านป้าและพี่สะใภ้ใหญ่ให้ทัน

หลิวเหม่ยอวี้ซึ่งอยู่ไม่ไกลนักเห็นจ้าวจิ่นเอ๋อร์ก็เอ่ยว่า “ท่านแม่ ดูเหมือนภรรยาของอาซิวกำลังไล่ตามพวกเรา เรารอนางก่อนเถอะ”

หวังเฟิ่งอิงยังคงโกรธที่จ้าวจิ่นเอ๋อร์ทำให้ลูกสาวของนางถูกทุบตี จึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

“รอนางกระไรเล่า เจ้าไม่ได้ยินที่เจินจูพูดว่านางเป็นตัวซวยที่รู้จักกันดีในหมู่บ้านลู่เอ๋อร์หรือ พานางไปด้วยรังแต่จะทำให้เราเสีย โชค เก็บหาอะไรไม่ได้เลย! ย่าของเจ้าก็จริงๆ เลย เอาเงินเก็บเก่ามาใช้แล้ว ก็ไม่ไปหาคนที่ชื่อเสียงดีๆ หน่อย!”

หลิวเหม่ยอวี้คิดในใจว่าภรรยาอาซิวเพิ่งเก็บห่านตัวใหญ่ได้เมื่อเช้าไม่ใช่หรือ ดูโชคดีมากนะ เหตุใดจึงได้ชื่อว่าเป็นตัวซวยเล่า?

ทว่านางกล้าแค่คิดในใจ แต่ไม่กล้าเอ่ยออกมา

ครอบครัวตระกูลฉินก็เป็นเช่นนี้แหละ ลูกสะใภ้ทุกคนต่างเคารพแม่สามีมาก

จ้าวจิ่นเอ๋อร์เห็นพี่สะใภ้ใหญ่กับท่านป้าไม่เพียงแค่ไม่รอนาง แต่ยังเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นอีกด้วย แล้วพวกเขาก็หายลับไปที่ตีนเขาในชั่วพริบตาเดียว

นางรู้สึกแปลกใจ เสียงของข้าไม่ดังพอหรือ?

โชคดีที่ตอนอยู่บ้านก็มักจะเข้าป่าไปเก็บผักป่าอยู่บ่อยๆ จึงคุ้นเคยกับการขึ้นเขา จ้าวจิ่นเอ๋อร์รัดตะกร้าให้แน่นขึ้น แล้วเดินเข้าป่าเพียงลำพัง

เห็ดหูหนู เห็ดต่างๆ และผักป่าที่ตีนเขาถูกเก็บไปหมดแล้ว จ้าวจิ่นเอ๋อร์จึงเดินตามทางเล็กๆ ที่ชาวบ้านเหยียบไว้เข้าไปข้างใน เดินมาพักใหญ่แล้ว แต่ก็ไม่พบผักเลยสักต้น

จึงอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจว่าคนหมู่บ้านเสี่ยวก่างช่างขยันขันแข็งกันเสียจริง ไม่แปลกใจเลยที่ผู้คนในระแวกนี้ต่างยินดีที่จะให้ลูกสาวออกเรือนมาอยู่ที่นี่

จ้าวจิ่นเอ๋อร์คิดว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้การแน่ ต้องไปในที่ที่คนยังไม่เคยไปถึงจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไป จึงมุ่งหน้าไปในทิศทางที่ยังไม่มีใครเหยียบย่ำ

แต่ด้วยกลัวว่าจะหาทางกลับไม่ถูก นางจึงหยิบมีดออกมาแล้วทำเครื่องหมายไว้ที่ต้นไม้เป็นระยะๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน