ภรรยาสุดเจ๋งของมหาเศรษฐี นิยาย บท 1

ตกดึกเสียงทั้งหมดถูกกลบด้วยสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

ร่างสูงเพรียวเดินโซเซผ่านม่านฝนหนาทึบและสะดุดล้มลงข้างรถสีดำคันหนึ่งซึ่งจอดอยู่ริมทาง

ฝนเยือกแข็งกระทบร่างของเธอทำให้ตัวเธอเปียกโชกจนถึงผิวหนัง เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอ ไม่สามารถดับความปรารถนาอันแรงกล้าที่เธอรู้สึกได้

เบลล่า ทอมป์สันไม่สามาถคิดได้ในทันทีตามสัญชาตญาณของเธอที่จะโซเซไปที่เท้าของเธอและคลำหาที่จับประตูรถ เธอเปิดประตูและคลานเข้าไปในรถอย่างสิ้นหวัง

เธอตระหนักว่าถ้าเธอไม่ขึ้นรถ เธอจะถูกพบว่าแข็งตายกลางสายฝนในตอนเช้า

เธอปิดประตูดังปัง อาการมึนงงทำให้ประสาทสัมผัสชา และเธอไม่ได้สังเกตเห็นกลิ่นเลือดแรงในอากาศ

ในความมืด นัยน์ตาสีเข้มคู่หนึ่งที่มีโทนสีฟ้าเปิดออกและพุ่งเข้าหาผู้บุกรุกพร้อมกับแสงที่แหลมคมในตัว

ร่องรอยของเจตนาฆ่าฉายผ่านดวงตาคู่นั้นราวกับภาพสะท้อนที่ร่ายรำบนคมมีด

เบลล่าไม่รู้สึกถึงอันตราย เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในความมืดและอดไม่ได้ที่จะขยับเข้าใกล้มัน

เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้นพยายามผลักเธอออกไป แต่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินกว่าจะผลักเธอออกจากเขาได้

ร่างกายที่กดทับเขานั้นเบามาก แต่ก็ดิ้นต่อไป

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้นตอนนี้ดูอาฆาตแค้นและลุกโชนด้วยโทสะ ในฐานะที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของบันไดทางสังคม ไม่เคยมีใครกล้าที่จะเข้าหาเขาแบบนั้น

ไม่เคยเลย!

แรงกระตุ้นที่จะฆ่านั้นรุนแรงจนหน้าอกของเขาหายใจไม่ออกทุกลมหายใจ

เบลล่าไม่รู้ว่าตัวเองต้องเจอกับอะไร เธอเปิดตาที่มีเสน่ห์ของเธอและจ้องมองไปยังสิ่งที่อบอุ่นอยู่ข้างใต้เธอด้วยความสับสน

เธอดูตื่นตาในขณะนี้ ความงามของเธออาจทำให้ใครก็ตามต้องกลั้นหายใจ และใบหน้าที่ดูไร้เดียงสาของเธอก็น่าหลงใหล

โดยสัญชาตญาณ เธอก้มศีรษะลงและกดร่างกายของเธอเข้ากับร่างกายที่แข็งแรงของชายคนนั้นอีกครั้ง

"ออกไปจากฉัน!"

ชายคนนั้นตะโกนคำรามใส่เธอ ตะเกียกตะกายอย่างอ่อนแรง

"อย่า...ขยับ"

เบลล่ายกมือเล็กๆ ขึ้นอย่างไม่พอใจและตรึงชายที่บาดเจ็บสาหัสไว้กับพนักพิง

ในความมืด ความโกรธแค้นและเจตนาฆ่าในดวงตาสีฟ้าเที่ยงคืนคู่นั้นแทบจะจับต้องได้

เบลล่าไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เขารู้สึกเงอะงะ ชายคนนั้นโกรธมาก แต่ก็อ่อนแอเกินกว่าจะหยุดเธอ

ฝนที่ตกลงมาอย่างรุนแรงทำให้รูปทรงของรถเบลอและกลบเสียงต่างๆของมัน ทำให้มันดูเหมือนกับสัตว์ลึกลับที่ซุ่มซ่อนอยู่ในความมืด

ในที่สุดฝนห่าใหญ่ก็สงบลงเป็นปรอยๆ และมันก็เงียบลงในรถอีกครั้ง น่าเสียดายที่แสงแรกยามเช้าไม่ได้ให้ไออุ่นแก่ยามเช้าอันหนาวเหน็บเลย

ในรถเบลล่าค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างเหนื่อยล้า สมองของเธอสั่งการ สมองว่างเปล่า พยายามระลึกว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

เธอขยับตัวเล็กน้อยและรู้สึกถึงบางอย่างที่เย็นและราบรื่น

เธอหันหน้ามองไปรอบๆ พร้อมกับกระตุกเธอเห็นชายที่หมดสติซึ่งดวงตาปิดแน่น

ใบหน้าของเขาซีดเซียว แต่ลายเส้นนั้นถูกสลักและงดงาม