ภรรยาสุดเจ๋งของมหาเศรษฐี นิยาย บท 1

ตกดึกเสียงทั้งหมดถูกกลบด้วยสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

ร่างสูงเพรียวเดินโซเซผ่านม่านฝนหนาทึบและสะดุดล้มลงข้างรถสีดำคันหนึ่งซึ่งจอดอยู่ริมทาง

ฝนเยือกแข็งกระทบร่างของเธอทำให้ตัวเธอเปียกโชกจนถึงผิวหนัง เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอ ไม่สามารถดับความปรารถนาอันแรงกล้าที่เธอรู้สึกได้

เบลล่า ทอมป์สันไม่สามาถคิดได้ในทันทีตามสัญชาตญาณของเธอที่จะโซเซไปที่เท้าของเธอและคลำหาที่จับประตูรถ เธอเปิดประตูและคลานเข้าไปในรถอย่างสิ้นหวัง

เธอตระหนักว่าถ้าเธอไม่ขึ้นรถ เธอจะถูกพบว่าแข็งตายกลางสายฝนในตอนเช้า

เธอปิดประตูดังปัง อาการมึนงงทำให้ประสาทสัมผัสชา และเธอไม่ได้สังเกตเห็นกลิ่นเลือดแรงในอากาศ

ในความมืด นัยน์ตาสีเข้มคู่หนึ่งที่มีโทนสีฟ้าเปิดออกและพุ่งเข้าหาผู้บุกรุกพร้อมกับแสงที่แหลมคมในตัว

ร่องรอยของเจตนาฆ่าฉายผ่านดวงตาคู่นั้นราวกับภาพสะท้อนที่ร่ายรำบนคมมีด

เบลล่าไม่รู้สึกถึงอันตราย เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในความมืดและอดไม่ได้ที่จะขยับเข้าใกล้มัน

เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้นพยายามผลักเธอออกไป แต่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินกว่าจะผลักเธอออกจากเขาได้

ร่างกายที่กดทับเขานั้นเบามาก แต่ก็ดิ้นต่อไป

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้นตอนนี้ดูอาฆาตแค้นและลุกโชนด้วยโทสะ ในฐานะที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของบันไดทางสังคม ไม่เคยมีใครกล้าที่จะเข้าหาเขาแบบนั้น

ไม่เคยเลย!

แรงกระตุ้นที่จะฆ่านั้นรุนแรงจนหน้าอกของเขาหายใจไม่ออกทุกลมหายใจ

เบลล่าไม่รู้ว่าตัวเองต้องเจอกับอะไร เธอเปิดตาที่มีเสน่ห์ของเธอและจ้องมองไปยังสิ่งที่อบอุ่นอยู่ข้างใต้เธอด้วยความสับสน

เธอดูตื่นตาในขณะนี้ ความงามของเธออาจทำให้ใครก็ตามต้องกลั้นหายใจ และใบหน้าที่ดูไร้เดียงสาของเธอก็น่าหลงใหล

โดยสัญชาตญาณ เธอก้มศีรษะลงและกดร่างกายของเธอเข้ากับร่างกายที่แข็งแรงของชายคนนั้นอีกครั้ง

"ออกไปจากฉัน!"

ชายคนนั้นตะโกนคำรามใส่เธอ ตะเกียกตะกายอย่างอ่อนแรง

"อย่า...ขยับ"

เบลล่ายกมือเล็กๆ ขึ้นอย่างไม่พอใจและตรึงชายที่บาดเจ็บสาหัสไว้กับพนักพิง

ในความมืด ความโกรธแค้นและเจตนาฆ่าในดวงตาสีฟ้าเที่ยงคืนคู่นั้นแทบจะจับต้องได้

เบลล่าไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เขารู้สึกเงอะงะ ชายคนนั้นโกรธมาก แต่ก็อ่อนแอเกินกว่าจะหยุดเธอ

ฝนที่ตกลงมาอย่างรุนแรงทำให้รูปทรงของรถเบลอและกลบเสียงต่างๆของมัน ทำให้มันดูเหมือนกับสัตว์ลึกลับที่ซุ่มซ่อนอยู่ในความมืด

ในที่สุดฝนห่าใหญ่ก็สงบลงเป็นปรอยๆ และมันก็เงียบลงในรถอีกครั้ง น่าเสียดายที่แสงแรกยามเช้าไม่ได้ให้ไออุ่นแก่ยามเช้าอันหนาวเหน็บเลย

ในรถเบลล่าค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างเหนื่อยล้า สมองของเธอสั่งการ สมองว่างเปล่า พยายามระลึกว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

เธอขยับตัวเล็กน้อยและรู้สึกถึงบางอย่างที่เย็นและราบรื่น

เธอหันหน้ามองไปรอบๆ พร้อมกับกระตุกเธอเห็นชายที่หมดสติซึ่งดวงตาปิดแน่น

ใบหน้าของเขาซีดเซียว แต่ลายเส้นนั้นถูกสลักและงดงาม

เธอส่ายหัวเธอพยายามไม่คิดว่าทำไมชายคนนั้นถึงลงเอยในรถคันนั้นเพียงลำพัง ทั้งๆที่เขาต้องการการรักษาโดยด่วน อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถโน้มน้าวตัวเองให้ออกไปแบบนั้นได้ และหันหลังกลับก่อนที่เธอจะวิ่งหนีไปไกลเกินไป

เธอไม่สามารถพาตัวเองไปทิ้งชายที่บาดเจ็บสาหัสไว้คนเดียวได้

เธอเดินไปหลังพุ่มไม้ริมถนน เธอย่อตัวลงและโอบแขนไว้รอบเข่า

เธอครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานโดยที่สายตาจับจ้องไปที่รถสีดำคันนั้น

“ถ้าไม่มีใครพบรถของเขาและช่วยเขาในครึ่งชั่วโมง ฉันจะโทรหา 911 แล้วส่งเขาไปโรงพยาบาล” เธอพูดกับตัวเอง

ความคิดที่จะรักษาเขาให้มีชีวิตอยู่ได้ปิดความคิดยุ่งเหยิงอื่น ๆ ในใจของเธอและเธอก็รออย่างเงียบ ๆ

โชคดีที่ครึ่งชั่วโมงต่อมา มีรถสีดำสองสามคันมาถึง และชายหลายสิบคนในชุดสูทสีดำที่ดูเหมือนบอดี้การ์ดรีบออกไปล้อมรอบรถของชายคนนั้น

“คุณล็อควู้ดอยู่ในรถหรือเปล่า”หนึ่งในนั้นถามอย่างเป็นห่วง

ชายอีกคนหนึ่งเปิดประตูอย่างระมัดระวังและปีนขึ้นไปบนรถด้วยความเคารพ จากนั้นเขาก็พูดว่า "คุณวู้ดดี้อยู่ที่นี่ เขาไม่เป็นไร แต่ต้องได้รับการรักษาโดยด่วน เราต้องรีบกลับไปที่คฤหาสน์"

สักพักรถทุกคันก็ออกไปพร้อมกัน

เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นปลอดภัยแล้วเบลล่าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอยืนขึ้นจากหลังพุ่มไม้แล้วลากเท้าไปตามถนน

ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาอาบหน้าที่ผสมกับสายฝน

เธอเดินท่ามกลางสายฝนโปรยปรายเหมือนสัตว์ที่บาดเจ็บและโดดเดี่ยว