ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 107

กว่าจะกลับมาถึงที่โรงพยาบาลก็ใช้เวลาหลายชั่วโมง ทศกัณฐ์ไม่ได้บาดเจ็บฉุกเฉิน อาการบาดเจ็บของเขาต้องรักษาตัวแบบต่อเนื่องที่โรงพยาบาลเดิม และการเดินทางก็มีทีมแพทย์คอยดูแลไม่ห่าง

ชายหนุ่มสังเกตว่าเธอนั่งหน้าบึ้งตั้งแต่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว แต่ก็ไม่กล้าถามหรอกเดี๋ยวไปสะกิดรังแตนเข้า

"ทำไมคุณถึงไม่ยอมบอกฉัน" ในเมื่อเขาไม่ถามว่าเธอเป็นอะไร เอวาก็เลยเป็นคนเริ่มก่อน เพราะก่อนที่จะเข้าพิธีเขาก็บอกไว้แล้วว่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง

"ก็เพราะแบบนี้ไงถึงไม่บอก" มือหนาเอื้อมไปเชยคางภรรยาให้หันมา

"แต่คุณไม่คิดถึงใจฉันเลย คุณรู้ไหมว่าฉันคิดอะไรต่ออะไรตั้งมากมาย"

"คุณคิดอะไร"

"คิดว่าคุณกลับไปหาผู้หญิงพวกนั้น"

"ไม่มีแล้ว" พอรู้ใจตัวเองว่ารักและคิดถึงเธอมาก เขาก็ให้ลูกน้องเคลียร์ผู้หญิงพวกนั้นให้หมด

"จริงนะคะ"

"เมียน่ารักขนาดนี้จะไปหาที่ไหนล่ะ"

จากใบหน้าที่บึ้งตึง ก็เริ่มมีรอยยิ้มออกมาให้เห็น

"ขึ้นมานอนบนเตียงนี้ดีกว่า" กว่าจะกลับมาถึงก็ค่ำมืดแล้ว

"ไม่เอาค่ะฉันนอนดิ้น" เอวากลัวว่าจะเผลอไปถูกแผลเขาเข้า

"ผมจะระวังตัวเอา ให้กอดหน่อยนะ อยากกอดเมียใจจะขาดอยู่แล้ว"

เป็นใครถ้าถูกอ้อนขนาดนี้คงใจแข็งไม่ได้แล้ว และเอวาก็เป็นหนึ่งในนั้น คนตัวเล็กค่อยๆ ขยับกายขึ้นไปนั่งบนเตียงผู้ป่วย แล้วเอนตัวลงนอนข้างๆ

"ฉันหนุนหมอนก็ได้ค่ะ" เธอเห็นว่าเขายื่นแขนมาเพื่อให้หนุนนอน

"แล้วจะกอดถนัดได้ยังไง"

"ถ้าคุณเจ็บบอกนะ" หญิงสาวก็เลยยอมนอนหนุนแขนของอีกฝ่าย ร่างกายทั้งสองแนบชิดกันจนเธอสัมผัสถึงความแข็งแกร่งของสามี

"อุ้ย คุณ" ความแข็งนั้นมันไม่อยู่นิ่ง เหมือนเขาจงใจทำให้มันกระดิกได้ จนคนที่นอนหันหลังอยู่สะดุ้ง

"อยากหายเร็วๆ จัง" ถ้าจับเธอกระแทกตอนนี้มีหวังได้นอนโรงพยาบาลต่อยาวแน่ ทศกัณฐ์ก็เลยคิดว่าอดเปรี้ยวไว้กินหวานดีกว่า

หลายวันต่อมา..

ถ้ารู้ว่าเมียจะดูแลดีขนาดนี้คงไม่ปิดบังแน่ เพราะเธอทำทุกอย่างเอง ตั้งแต่เช็ดเนื้อเช็ดตัว อยากได้อะไรเธอก็จัดให้หมด แถมยังมีคนให้นอนกอดตอนกลางคืนด้วย

"ปล่อยได้แล้วค่ะเดี๋ยวคุณเพลิงก็เข้ามาหรอก"

"ขอกอดเมียต่ออีกหน่อยสิ"

"กอดมาทั้งคืนแล้ว"

"คืนนี้ขอแบบเดิมอีกครั้งนะ"

"คุณ!" หญิงสาวรีบหันมองไปที่ประตูกลัวว่าลูกน้องของเขาจะเปิดเข้ามาได้ยิน ที่เขาขอแบบเดิม เพราะเมื่อคืนนี้เธอช่วยจนเขาสำเร็จความใคร่

แต่สามีก็นึกเอ็นดูภรรยาทำอะไรไม่เป็นเลยจนต้องได้สอน

อีกหลายวันต่อมา..ตอนนี้ทศกัณฐ์อาการดีขึ้นมากจนคุณหมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้

เขาพาเธอกลับมาที่เซฟเฮ้าส์

"พวกมึงไม่มีงานมีการทำกันหรือไง ตามติดกูอยู่ได้" ทั้งเพลิงและชาติคอยอยู่ข้างกายไม่ห่าง จะอ้อนเมียแต่ละทีต้องได้ดูหน้าลูกน้องก่อน

"ถ้าไม่อยู่ข้างเจ้านายแล้วจะให้พวกผมไปอยู่ที่ไหนล่ะครับ"

"อยู่ข้างนอกไง!" นี่เล่นเดินตามมาจนจะถึงห้องนอนอยู่แล้ว