ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 110

"ผมถามคุณแล้วนะ ถ้าพูดอะไรผิดใจห้ามงอน"

"คะ?" เอวาปลายสายตามองไปดูรอบข้าง เพราะตอนนี้ทุกคนต่างก็ให้ความสนใจกับสิ่งที่สามีเธอกำลังจะพูด "คืนนี้ฉันจะนอนชั้นบน ถ้าอยากบอกก็ตามขึ้นมาสิ" หญิงสาวพูดพร้อมกับยันตัวลุกขึ้นแบบเขินอาย เพราะเธอพอจะเดาออกแล้วว่าสามีจะพูดอะไร

ทศกัณฐ์ก็เลยรีบลุกโอบตัวเธอไว้กลัวว่าเธอจะหน้ามืด

"ท่านครับ" เพลิงก็กลัวเช่นกันกลัวว่าการเดินขึ้นชั้นบนมันจะไม่ดีต่อแผลของเจ้านาย

แต่ทศกัณฐ์ส่ายหน้าห้ามไม่ให้ลูกน้องพูดอะไร ชายชาติทหารเรื่องแค่นี้เอง ถึงแม้มันจะนานไปสักหน่อยกว่าจะหายก็เถอะ

"คุณไปโรงพยาบาลทำไมคะ" เข้ามาถึงในห้องเอวาก็เปิดเสื้อของเขาดูโดยที่ไม่ได้ขอ และมันก็เป็นแบบที่เธอคิด "แผลของคุณอักเสบอีกเหรอคะ"

"ไม่ถึงกับอักเสบหรอก แต่คุณหมอกลัวว่า.."

"เพราะฉันใช่ไหม" เขาไม่ได้ไปไหน แต่สิ่งที่หนักที่สุดก็คือตอนร่วมกิจกรรมบนเตียง ซึ่งเธอเป็นคนเริ่มก่อน

"ไม่ได้เป็นเพราะคุณหรอก"

"เพราะฉันจริงๆ ด้วย"

"ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย" มือหนาเอื้อมไปกำลังจะกอด แต่เอวาดันหน้าอกแกร่งไว้กลัวว่าจะไปถูกแผลเขาอีก

"ฉันว่าช่วงนี้เราแยกกันอยู่ก่อนดีกว่าค่ะ คุณกลับไปกับพวกลูกน้องคุณเถอะ ฉันจะอยู่ที่นี่กับพี่เกวลิน"

"ทำไมผมต้องทำแบบนั้นด้วย"

"เดี๋ยวฉันก็หาเรื่องให้คุณเก็บตัวอีก"

"แต่ผมยอมเจ็บ"

"คุณจะบ้าหรือไงใครยอมเจ็บตัว"

"ก็ผมนี่ไง"

"คุณก็เลยไม่ยอมบอกเรื่องนี้ใช่ไหมคะ"

"ฟังนะ ผมถูกยิงเข้าจุดสำคัญ มันก็เลยนานกว่าจะหายไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหรอก"

"ถูกจุดสำคัญด้วย?" ทีแรกว่าจะไม่ร้องไห้แล้ว.แต่ยิ่งได้ยินเขาปลอบใจก็ยิ่งห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้

"ร้องไห้ซะงั้น" มือหนาก็เลยโอบเธอเข้ามากอดไว้ แต่เขาก็ไม่ได้กอดฝั่งที่ถูกยิง

"คุณหมอไม่ให้ยามาด้วยเหรอคะ" ที่ถามเพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว จะได้เตรียมยาให้เขาทานก่อนนอน

"ให้..แต่ของวันนี้ผมกินแล้ว" ทีแรกกำลังว่าจะนอนแต่พอได้รับรายงาน ทศกัณฐ์ก็เลยขอออกจากโรงพยาบาล เพราะเป็นห่วงเธอ

"ถ้างั้นคุณก็นอนเถอะค่ะ" เอวาก็เลยเดินไปเปิดผ้าห่มเพื่อให้เขาได้เอนตัวลงนอน

"คุณจะทำอะไร" ชายหนุ่มเห็นว่าเธอจับเอาหมอนวางลงกับพื้น

"ฉันจะนอนข้างล่าง"

"ทำไมต้องนอนข้างล่างด้วย"

"ก็ห้องนี้ไม่มีโซฟาให้นอนนี่คะ"

"ไม่ใช่แบบนั้น ผมหมายถึงว่าทำไมไม่มานอนด้วยกัน"

"ไม่ค่ะ" ถ้านอนใกล้เขาเดี๋ยวก็รู้สึกร้อนรุ่มในตัวอีก ขอนอนพื้นดีกว่า

เห็นว่าภรรยาไม่ขึ้นมานอนด้วยชายหนุ่มก็เลยค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นใหม่

"คุณจะไปไหนคะ"

"ก็จะลงไปนอนพื้นกับคุณไง"

"คุณจะบ้าหรือไง แค่ลุกยังลำบากเลย"

"ไม่รู้ล่ะถ้าคุณนอนพื้นผมก็จะนอนด้วย"

"ฉันขึ้นไปนอนด้วยก็ได้ค่ะ" จากที่จะนอนข้างล่าง เธอก็เลยลุกขึ้น..แต่จังหวะที่ลุกเกิดเซเล็กน้อย เพราะดันตัวลุกขึ้นจากพื้นเร็วเกินไป

"โอ๊ยย"

"ฉันขอโทษ คุณเป็นอะไรไหม"

ชายหนุ่มที่เห็นว่าเธอกำลังจะล้มก็เลยรีบกระโจมเข้าไปช่วยรับ และไม่ต้องถามถึงว่าเขาร้องโอ๊ยทำไม

"มะ..ไม่เป็นครับ"

"ฉันขอดูแผลก่อน"

"ผมบอกไม่เป็นไรไง..โอ้ยย"

เอวาไม่เชื่อว่าเขาไม่เป็นอะไร เธอก็เลยรีบเดินมาเปิดประตูเรียกลูกน้องของเขาขึ้นมา

[โรงพยาบาล]

ถ้าตั้งใจฟังคงได้ยินเสียงพ่นลมหายใจของคุณหมอที่ทำการรักษา และไม่ได้พ่นออกมาแค่ครั้งเดียวด้วย เพราะแผลที่ฉีกต้องได้เย็บเก็บรายละเอียดใหม่

ในเวลานี้ในห้องนั้นไม่ได้มีแค่ทศกัณฐ์ ยังมีเอวาที่นั่งหน้าเศร้าอยู่มุมหนึ่งของห้อง และมีเกวลินที่คอยปลอบใจน้องอยู่ข้างๆ สวนเพลิงกับชาติก็ยืนอยู่อีกมุมหนึ่ง

"ผมขอใช้สิทธิ์ความเป็นหมอ สั่งให้ท่านผู้พันพักรักษาตัวจนกว่าจะหายขาดครับ" ถ้าทศกัณฐ์ไม่ดีขึ้นสักทีแบบนี้ คนรอบข้างก็จะถูกเล่นงานไปด้วย

แต่ทศกัณฐ์ไม่ได้ห่วงตัวเองเลย เขาห่วงความรู้สึกของเธอมากกว่า คงจะกำลังต่อว่าให้ตัวเธอเองอยู่

"ถ้างั้นคุณหมอก็จัดเตียงมาไว้ข้างๆ อีกเตียงแล้วกัน"