ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย นิยาย บท 12

มู่นวลนวลไม่ชอบท่าทางของมู่หวันฉีแบบนี้ : "เธอพูดซี้ซั้วอะไร"

"ฉันพูดซี้ซั้วหรือไม่ ใจเธอรู้ดี" มู่หวันฉีตะคอกอย่างเย็นชา : "เธอกล้าพูดไหมว่าเธอไม่ได้ชอบซินชูฮัน?"

มู่นวลนวลก้มหน้า เงียบไม่พูดไม่จา

เธอไม่กล้าพูด

เพราะว่า คนที่เธอชอบมาตลอดก็คือซินชูฮัน

ขณะนี้ จู่ๆหมู่หวันฉีก็ร้องเรียกด้วยความประหลาดใจ : "ชูฮัน?"

มู่นวลนวลเงยหน้าขึ้นทันที ถึงมองเห็นซินชูฮัน ไม่รู้กลับมาตอนไหน

เธอมองซินชูฮันอย่างตื่นเต้น ไม่รู้ว่าเขาได้ยินมากแค่ไหน

ไม่คาดคิดว่าซินชูฮันจะหันหน้าหนีจากเธอ

เธอรู้ ซินชูฮันได้ยินแล้วแน่นอน

มู่หวันฉีมองปฏิกิริยาของซินชูฮันอย่างชอบใจ ยิ้มปลอบใจเซินชูฮัน : "ชูฮัน คุณไม่ต้องมีความรับผิดชอบในใจ นวลนวลแต่งงานแล้ว พวกเราก็สามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างราบรื่น"

นี่เป็นปฏิกิริยาปกติของการถูกผู้หญิงขี้เหร่และโง่เขลาอย่างมู่นวลนวลเข้ามาพัวพัน และก็ไม่รู้ว่าน้องชายคนนั้นของโม่ถิงเซียว ทำไมถึงมาพัวพันกับมู่นวลนวล

ก็อาจจะเป็นบางครั้งที่อยากลิ้มรสความอยากรู้อยากเห็น แสวงหาความเร้าใจเล็กน้อย

"นวลนวล เธอแต่งงานแล้วเหรอ?" ซินชูฮันหันมามองมู่นวลนวลแบบจริงจัง

"ใช่ ก่อนหน้านี้เธอเป็นคนพูดกับฉันเอง อค่ได้แต่งงานไม่ต้องแต่งงานให้ดีอะไรมาก ดังนั้นเลยแต่งเข้าบ้านตระกูลโม่ ฉันเคยพูดแล้ว ถึงแม้ว่าตระกูลมู่จะร่ำรวยมาก แต่สามีแบบนั้น......"

มู่หวันฉีพูดถึงตรงนี้ ก็ส่ายหน้า ท่าทางปวดใจ

แต่มู่นวลนวลฟังเข้าใจได้อย่างชัดเจน คำพูดของมู่หวันฉีความหมายคือเธอเห็นแก่ความรวยเลยอยากแต่งเข้าตระกูลโม่

ซินชูฮันขมวดคิ้วมองไปที่มู่นวลนวล แววตาผิดหวัง : "ไม่ว่าจะพูดยังไง ก็ขอบคุณเธอที่แต่งงานแทนหวันฉีเข้าตระกูลโม่"