ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย นิยาย บท 15

พ่อ ... พ่อของโม่ถิงเซียว?

โม่ชิงเฟิง--เป็นของคุณชายที่ร่ำรวยและมีอำนาจที่ดึงดูดผู้หญิงนับไม่ถ้วนในเมืองเซี่ยงไฮ้คนนั้นเหรอ?

มู่นวลนวลอึ้งไปสองสามวินาที และดึงสติกลับมา คำพูดที่ตื่นตกใจ:"สวัสดีค่ะท่าน"

เธอไม่สามารถเรียกเขาคนนั้นว่า "พ่อ" ได้

"ถ้าเธอมีเวลา คืนนี้มาทานอาหารด้วยกันนะ" น้ำเสียงของโม่ชิงเฟิงสงบและลึก เผยให้เห็นถึงความสงบสุขที่ได้รับมาหลายปี แม้ว่าจะเป็นน้ำเสียงสั่งการ แต่ก็ไม่น่ารังเกียจ

มู่นวลนวลเข้าใจดีว่าแม้ว่าคำพูดของโม่ชิงเฟิงจะฟังดูเหมือนถามเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธได้

เธอถ่อมตัว: "ฉันมีเวลาค่ะ"

"ฉันจะให้คนขับรถมารับเธอแล้วเจอกันคืนนี้"

เขาพูดจบก็รีบวางสาย

ตั้งแต่ต้นจนจบน้ำเสียงของโม่ชิงเฟิงสงบมาก แต่เขากลับมีกลิ่นอายที่ชวนให้สงสัย

มู่นวลนวลโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งแล้วรีบนั่งรถไปที่คฤหาสน์ของโม่ถิงเซียว

โม่ชิงเฟิงบอกว่าถ้าคนขับรถมารับเธอ คนขับรถจะตรงไปที่คฤหาสน์ของโม่ถิงเซียว

……

มู่นวลนวลยืนอยู่ที่ประตูและมองขึ้นไปที่คฤหาสน์ของโม่ถิงเซียว

คฤหาสน์ถูกสร้างขึ้นบนภูเขาโดยมีประชากรเบาบาง โดยรอบคฤหาสน์สีขาวตั้งอยู่เงียบ ๆ ท่ามกลางต้นไม้ซึ่งดูแปลกตาไปหน่อย

ครั้งก่อนที่มู่นวลนวลถูกนำตัวมา ก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับคฤหาสน์นี้มากนัก ตอนนี้ยิ่งมองมันมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งรู้สึกถึงความชั่วร้ายมากเท่านั้น

ความหนาวเย็นเพิ่มขึ้นจากฝ่าเท้า

ตอนนี้เป็นฤดูหนาวผิวพรรณของมู่นวลนวลซีดเซียว

เธอรีบถอยเท้าที่กางออกทันทีช่างเถอะ รอที่ประตูแล้วกัน

ไม่นานนักรถสีดำก็หยุดที่ทางเข้าคฤหาสน์

มู่นวลนวลหันหน้าไปมองอย่างสงสัยและเห็นชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าอ่อนโยนเดินออกมาจากรถ