ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย นิยาย บท 11

มู่นวลนวลไม่เคยละเมอ

เธอหน้าแดงและหันไปมองเขา : "นาย.....?"

"ฉันได้รับบาดเจ็บ" โม่ถิงเซียวหันไปมองเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

มู่นวลนวลไม่เคยนอนร่วมเตียงเดียวกับผู้ชายที่ไหนมาก่อน ออร่าที่ขมขื่นบนร่างกายของเขาแข็งแกร่งเกินไป และออร่าที่ทรงพลังทำให้เธอหยิ่งผยอง

เธอเม้มริมฝีปากอย่างตื่นเต้น เธอดึงผ้าห่มออกแล้วลุกออกจากเตียง แต่นึกไม่ถึงว่าผู้ชายข้างๆจะดึงมือเธอไว้

โม่ถิงเซียวจ้องมองไปที่บนหน้าของเธอ แววตามีร่องรอยของการอยากถาม : "ทำไมมือของเธอขาว ใบหน้าของเธอเหลืองขนาดนี้?"

มู่นวลนวลดึงมือกลับด้วยความตกใจ พูดอย่างเบาๆ : "เป็นมาแต่เกิด"

หลังจากนั้น เธอก็กระโดดลงจากเตียงเหมือนกระต่าย แล้วไปที่ห้องน้ำ

ด้านหลัง ดวงตาของโม่ถิงเซียวเต็มไปด้วยความชอบ

......

ในห้องน้ำ

มู่นวลนวลมองที่ในกระจก ใบหน้าที่เหลืองเหมือนเทียนของตัวเอง แววตาเป็นประกาย

เธอหยิบน้ำยาเช็ดเครื่องสำอางจากตู้ใต้อ่างล้างหน้า เช็ดเครื่องสำอางออก

หลังจากนั้นไม่กี่นาที หญิงสาวสวยที่มีใบหน้าขาว ตาใส ฟันขาวปรากฎในกระจก

ถ้าไม่ใช่หลังจากเรียนจบ เธอเช่าบ้านเองอยู่ข้างนอก สามารถเช็ดเครื่องสำอางทุกวัน เธอคงลืมตัวเองในรูปลักษณ์เดิมไปแล้ว

ลูกสาวที่โตมาสวยงาม แม่จะรู้สึกมีความสุขถึงจะถูก

แต่ตั้งแต่เล็ก เสี่ยวชูเหอมักจะต่อว่าเธอที่เธอแย่งความโดดเด่นจากมู่หวันฉี ไม่ซื้อชุดสวยๆให้เธอ

เธอในตอนนั้น เพื่อที่จะทำให้เสี่ยวชูเหอมีความสุข แต่เรียกได้ว่าเธอพยายามเต็มที่แล้ว

แต่ตั้งชั้นประถมปีที่1 จนถึงชั้นสุดท้าย จากดาวโรงเรียนกลายเป็นเด็กขี้เหร่ที่ไม่มีเพื่อน......

แต่ผลสุดท้าย เสี่ยวชูเหอไม่เคยมองเธออย่างมีความสุข

เธอมักจะไม่อยากเชื่อว่าเสี่ยวชูเหอจะไม่รักเธอเลยสักนิด

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เธอปลอมตัวเองใหม่อีกครั้ง แล้วออกมาจากห้องน้ำ

โม่ถิงเซียวพิงที่หัวเตียง ถือโทรศัพท์เอียงหัวไม่รู้กำลังดูอะไรอยู่ สีหน้าท่าทางไร้อารมณ์ มองแล้วต้องหักห้ามอารมณ์มาก

เธอคิดๆ และพูดออกมาว่า : "ฉันจะออกไปแล้ว นายโทรเรียกให้คนมารับนายกลับบ้านตระกูลโม่นะ"