ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 36

บทที่ 36 ความเอ็นดูของกู้ชิงหยิ่ง

ร้านอาหารฝรั่งWinnie

ครั้งแรกที่มากินอาหารฝรั่งในชีวิตของเฉินตง ก็คือร้านอาหารร้านนี้ ตอนนั้นกู้ชิงหยิ่งเป็นคนเลี้ยงด้วย

ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยสี่ปี เขาและหวางหนันหนัน กู้ชิงหยิ่งแล้วก็เพื่อนๆอีกสองสามคน จะนัดกันมากินข้าวด้วยกันที่นี่บ่อยๆ

สามปีก่อน ตอนที่กู้ชิงหยิ่งจะจากไปต่างประเทศ ก็มาลากับเขาและหวางหนันหนันที่ร้านอาหารร้านนี้

ดังนั้น ร้านอาหารนี้เป็นสถานที่มีความหมายเป็นพิเศษ

“คนบ้างาน? นึกไม่ถึงว่าคุณยังจำได้เหรอ?”

กู้ชิงหยิ่งลูบๆผมที่เปียกชื้น สายตามองไปในร้านอาหารที่เปิดไฟสว่างเจิดจ้า

“จะลืมได้ไง?”

เฉินตงยิ้มอย่างขมขื่น

กู้ชิงหยิ่งขมวดจมูกขึ้น: “แต่ว่าคุณขี้งกเกินไปหน่อยรึเปล่า? อย่างน้อยตอนนี้ก็มีตำแหน่งงานเป็นรองประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์แล้วนะ ฉันกลับมาตั้งไกล คุณพอฉันมาที่แบบนี้เหรอ?”

สามปีมานี้ ถึงแม้เธอจะอยู่คนละซีกโลก แต่ก็คอยติดตามข่าวคราวของเฉินตงกับหวางหนันหนันตลอดเวลา

ไม่อย่างนั้น ก็คงไม่ส่งข้อความถามเฉินตงในวีแชทในตอนที่เฉินตงกับหวางหนันหนันเพิ่งจะหย่ากัน

ในสายตาของเธอ เฉินตงสามารถใช้เวลาสามปี จากนักศึกษาที่จบเพิ่งเรียนจบมหาลัยและทำงานจนมีตำแหน่งหน้าที่การงานเป็นถึงรองประธานบริษัท เก่งที่สุดแล้วจริงๆ

และสิ่งนี้ คงเป็นที่สุดแห่งชีวิตของเฉินตงแล้วล่ะ?

“แล้วคุณอยากไปร้านอาหารที่ไหนครับ? ตามใจเลย ผมเลี้ยง” เฉินตงยิ้มและพูดอย่างใจกว้าง

“ไม่เป็นไร ร้านนี้ก็ได้”

กู้ชิงหยิ่งเบะปาก แล้วลงจากรถก่อน

เธอรู้ดี ถึงแม้เงินเดือนของรองประธานบริษัทไม่น้อย แต่เงินทั้งหมดส่วนมากก็ให้หวางหนันหนันและค่ารักษาอาการป่วยของแม่

เธอไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ

ลงจากรถ เสื้อผ้าเปียกกันทั้งสองคน แต่ก็ไม่สนใจอะไร

ตอนที่เขาสองคนเดินเข้าไปในร้านอาหาร ทำให้ดึงดูดสายตาผู้คนหันมามองกันไม่น้อย

เพราะมาทานข้าวร้านอาหารฝรั่งด้วยความซมซานขนาดนี้ ดูไม่งามจริงๆ

หลังจากที่นั่งลงและสั่งอาหารเสร็จแล้ว อาหารก็มาเสิร์ฟบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว

เฉินตงและกู้ชิงหยิ่งกินไปคุยไป มีความสุขมาก

แต่ทั้งสองคนไม่ได้พูดถึงหวางหนันหนันเลยสักนิด

กู้ชิงหยิ่งไม่อยากพูดถึงหวางหนันหนันให้เฉินตงรู้สึกเสียใจในเวลานี้

ส่วนเฉินตง ก็เพราะไม่อยากกระทบอารมณ์ของกู้ชิงหยิ่งในตอนนี้

“จริงสิ หลังจากที่กลับมาแล้ว ฉันอยากหางานทำ”

กู้ชิงหยิ่งยิ้มๆและกระพริบตา: “ท่านรองประธาน จ้างฉันไปทำงานที่บริษัทคุณไหม?”

เฉินตงตกใจและยิ้มอย่างขมขื่น: “พระเจ้าเอ๋ย คุณเป็นหวัดจริงๆแล้วหรือนี่?”

“คุณนั่นแหล่ะ ไข้ขึ้นจนสมองเสียไปแล้ว” กู้ชิงหยิ่งเหล่ตาและบ่นกลับไปหนึ่งคำ นี่เป็นคำพูดที่เขาทั้งสองล้อเล่นกันบ่อยๆตอนเรียนมหาลัย

เฉินตงแกล้งทำเป็นโล่งใจ: “งั้นก็ดี แต่ว่าอย่างน้อยคุณก็เป็นคุณหนูไฮโซ เพิ่งจะกลับมา ทำไมคิดอยากจะทำงานแล้ว?”

เขาก็พอรู้บ้างเกี่ยวกับสถานการณ์ในครอบครัวของกู้ชิงหยิ่ง

นี่คือคุณหนูไฮโซที่มาตรฐานที่สุด ให้คุณหนูไฮโซมาทำงานที่บริษัทไท่ติ่งเหรอ?

นี่มันล้อเล่นกันหรือเปล่า?

“ไม่ไปทำงานจะช่วยคุณได้ไงล่ะ?”

กู้ชิงหยิ่งพูดอยู่ในใจ แต่มองดูเฉินตงแล้ว เธอก็ยิ้มและพูดอย่างอัดอั้นใจ: “ไม่ทำงาน พ่อฉันจะให้ฉันไม่สืบสานธุรกิจของเขาแล้ว”

เฉินตงพูดอะไรไม่ออกอยู่สักพัก

จากนั้นกู้ชิงหยิ่งก็พูดต่อ: “ช่างเถอะ ท่านรองประธานเฉินไม่จ้างฉัน งั้นฉันก็ไปทำงานที่บริษัทพ่อก็ได้”

เฉินตงพยักหน้า ไม่ซักถามอะไรอีก

เขาไม่อยากซักถามเรื่องส่วนตัวของเพื่อนมากเกินไป

ทานข้าวกันเสร็จแล้ว ทั้งสองคนกลับไปที่รถด้วยความดีใจ

“ไปที่บ้านคุณได้ไหม?” กู้ชิงหยิ่งชีกระโปรงที่เปียกชื้นบนตัวเธอ: “ฉันอยากไปอาบน้ำที่บ้านคุณสักหน่อย แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย”

เฉินตงกระตุกคิ้ว ห้องเช่าสภาพแบบนั้น ให้กู้ชิงหยิ่งไป รู้สึกลำบากใจยิ่งนัก

ยิ่งกว่านั้นคือ ในบ้านมีคุนหลุนอยู่ด้วย

ส่งกู้ชิงหยิ่งกลับขึ้นไปห้องพัก เขาก็หันหลังเดินออกไป

มองดูประตูที่กำลังปิดลง รอยยิ้มบนใบหน้าของกู้ชิงหยิ่งหายไปทันที แต่เปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่เอ็นดูและสงสารอย่างบอกไม่ถูก

“ฉันรู้ทุกอย่าง คุณกับหวางหนันหนันหย่ากัน เพราะหวางหนันหนันเอาเงินสองแสนสุดท้ายที่ต้องเอาไว้รักษาแม่ เรื่องนี้ เป็นใครก็คงทนไม่ได้”

หลังจากที่หวางหนันหนันและเฉินตงหย่ากัน ตระกูลหวางก็รีบปล่อยข่าวลือออกไปทันที

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ตระกูลหวางคิดว่าตนเองดีนักดีหนา รู้สึกว่าเฉินตงไม่คู่ควรกับตระกูลหวางและหวางหนันหนัน

แต่กู้ชิงหยิ่งกลับรู้สึกว่า คนที่เป็นฝ่ายไม่คู่ควรและบังอาจเอื้อม คือตระกูลหวางต่างหาก!

ข่าวลือของการหย่าในครั้งนี้ ถึงแม้ตระกูลหวางจะจงใจใส่ร้ายและโกหกกลับเรื่องดำให้กลายเป็นขาว แต่กู้ชิงหยิ่งเข้าใจสถานการณ์ของเฉินตงและหวางหนันหนัน ว่ามันมีหลายสาเหตุ

เงินช่วยชีวิตของแม่เฉินตง ยังเป็นเงินที่มีเพียงแค่สองแสนก้อนสุดท้าย

กลับถูกหวางหนันหนันเอากลับไปให้บ้านตัวเองทั้งหมด จุดมุ่งหมายก็เพื่อจะจะจ่ายเงินดาวน์บ้านใหม่ให้หวางเห้า

มันน่าตลกสิ้นดีจริงๆ!

กู้ชิงหยิ่งไม่รู้ว่าในช่วงเวลานั้น เฉินตงเจอเรื่องร้ายๆมามากมายขนาดไหน

แต่เธอรู้ ข้างหนึ่งคือแม่ป่วยหนัก ส่วนอีกข้างหนึ่งคือภรรยาของเขากลับทำลายความหวังสุดท้าย การเปลี่ยนแปลงที่มากถึงเพียงนี้ เป็นใครก็ไม่สามารถรับได้

ส่วนเฉินตง ก็อดทนผ่านมันมาได้แล้ว!

“คุณเหนื่อยเกินไป ฉันไม่อยากให้คุณเหนื่อยขนาดนั้น ดังนั้นฉันก็เลยกลับมาไง”

กู้ชิงหยิ่งยิ้มอย่างอ่อนโยน แววตาตั้งมั่นอย่างแน่วแน่: “ฉันจะต้องช่วยคุณแน่นอน ฉันรู้ ความสามารถของคุณไม่ใช่เป็นได้แค่รองประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์เท่านั้น”

พูดจบ เธอหยิบมือถือออกมาโทร

“คุณพ่อคะหนูถึงแล้ว เพิ่งจะทานข้าวเสร็จแล้วมาที่โรงแรม”

หยุดไม่สองสามวิ กู้ชิงหยิ่งยิ้มและพูด: “คุณพ่อคะ ลูกอยากไปทำงานที่บริษัทวัสดุก่อสร้างของพ่อ ไหนๆแล้ว บริษัทนั้นท่านก็แค่เก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกความพยายามในอดีต ให้ลูกไปฝึกฝนเรียนรู้งาน ก็คงไม่เป็นไรมั้งคะคุณพ่อ?”

“เด็กโง่ ไปบริษัทที่เล็กๆขนาดนั้น เสียดายความรู้ความสามารถ อยากทำงานก็กลับมาติดตามอยู่ข้างๆพ่อก็พอแล้ว?” เสียงโทรศัพท์ฝั่งโน้น เต็มไปด้วยความรักและเอ็นดูของพ่อ

“ไม่เอา อยู่กับพ่อแล้ว งั้นก็กลายเป็นหนูต้องสืบสานธุรกิจของพ่อน่ะสิคะ? หนูยังอยากสู้นี่คะ” กู้ชิ่งหยิ่งยกขาที่ขาวๆขึ้นมานั่งไขว่ห้าง ขยับไปมาและอ้อน: “ได้ไหมคะคุณพ่อคะ?”

“ก็ไปสิ พ่อโทรหาประธานบริษัทคนเก่าหน่อย ลูกไปก็ทำแทนหน้าที่เขาได้เลย”

“คริคริ......ขอบคุณค่ะพ่อ คุณพ่อดีที่สุดเลย”