ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 51

บทที่51 ชีวิตแลกชีวิต

ฉึก!

เลือดสีแดงสดกระเซ็นออกมา

เฉินตงขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าฉายแววดุร้ายออกมา

แขนข้างซ้ายของเขามีเลือดไหลทะลักออกมาจากรอยบาด

โชคดีที่เขาหลบได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นต่อให้ไม่ถึงแก่ชีวิต แต่ก็ทำให้แขนเขาพิการได้เลย

สำหรับเฉินเทียนหย่างแล้ว ชีวิตคนไม่มีค่าอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

“เหอะๆ……คิดว่าจะเก่งขนาดไหน ที่แท้ก็ยังเป็นแค่ขยะอยู่ดี”

เฉินเทียนหย่างหันหลังช้าๆ ยืนหน้าประตูขวางทางไปของเฉินตงและหัวเราะเยาะเย้ย

“ฟู่……”

เฉินตงหายใจเข้าลึกๆ จ้องเฉินเทียนหย่างเขม็งด้วยสีหน้าที่ขรึมจัด

จู่ๆ เฉินเทียนหย่างก็ยกขาขึ้นหนึ่งข้างยันขอบประตูไว้และหัวเราะพูดว่า “จริงๆแกมีทางเลือกนะ แค่แกคลานลอดหว่างขาฉัน แกก็จะรอด แต่ผู้หญิงคนนี้ต้องอยู่ที่นี่”

“งั้นมาดูกันว่าใครกันแน่ที่จะได้อยู่!”

นัยน์ตาของเฉินตงฉายแววแน่วแน่ออกมา เวลานั้นเอง เขาก็หยิบเก้าอี้ขึ้นมาหนึ่งตัวพุ่งไปหาเฉินเทียนหย่าง

ในห้องที่มืดสลัว ทั้งสองคนกำลังซัดกันนัว

มีเสียงมีดสั้นกระแทกเข้ากับเก้าอี้ขึ้นมาเป็นพักๆ

ผ่านการสู้รบจริงมาแล้วรอบหนึ่ง เฉินตงก็มีการเปลี่ยนแปลงไปบ้างแล้ว

แต่เมื่อเทียบกับเฉินเทียนหย่างแล้ว ก็ยังห่างชั้นกันมากอยู่ดี

ไม่นาน เขาก็เริ่มเสียเปรียบ

มีดสั้นที่เย็นเยียบเฉียดโดนตัวเขาอยู่หลายครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาตั้งสติเร็ว หลบออกได้อย่างฉิวเฉียดทุกครั้ง ป่านนี้เขาคงเลือดอาบเต็มตัวแล้ว

ฉึก!

ในที่สุด มีดสั้นก็บาดโดนแขนขวาของเฉินตงจนได้

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที รอยบาดแขนขวาลึกจนเห็นกระดูก เลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุด

เฉินเทียนหย่างหยุดมือ แล้วมองเฉินตงเหมือนกับมองตัวตลก

ความเปลี่ยนแปลงของเฉินตงทำให้เขารู้สึกตกใจมากจริงๆ

แต่ก็แค่รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยเท่านั้น

เขาไม่คิดว่า เฉินตงจะมีความสามารถมากพอที่จะต่อต้านเขาได้

“ลูกสวะก็คือลูกสวะ ต่อให้พลิกชีวิตให้ดีขึ้นได้ ก็ยังเป็นลูกสวะวันยังค่ำ”

เฉินเทียนหย่างยิ้มออกมาอย่างเย็นชา แกว่งมีดสั้นไปมาสะบัดเลือดที่ติดอยู่บนมีดสั้นพูดว่า “แกไม่อยากไป ฉันก็จะทิ้งแกอยู่ที่นี่ ให้เขาเลิกความคิดที่จะใช้ชีวิตต่อไปได้ของแกอย่างถาวร”

เฉินตงสีหน้าเย็นยะเยือก แต่พยายามเก็บอาการไว้

แต่วินาทีนี้ หัวใจของเขากลับเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้

เพราะเขาสัมผัสได้ถึงการคุกคามจากความตายแล้วจริงๆ

ความสามารถของเขากับเฉินเทียนหย่างห่างชั้นกันมากพอสมควร ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ ไม่ใช่กำลังภายนอกอะไรก็มาทดแทนกันได้

และเฉินเทียนหย่างก็เปิดเผยความอาฆาตออกมาอย่างชัดเจน

คนบ้านี่ ไม่แน่ครั้งต่อไปก็จะเอามีดสั้นแทงทะลุหัวใจเขาเลยก็เป็นไปได้

แต่พอนึกถึงกู้ชิงหยิ่งที่ยังสลบอยู่ข้างนอก สายตาของเฉินตงก็พลันฉายแววเหี้ยมโหดขึ้นมาและกัดลิ้นตัวเองหนึ่งที

ใช้ความเจ็บปวดช่วยให้ตัวเองใจเย็นลงอย่างรวดเร็ว

หยิบเก้าอี้ที่อยู่ข้างกายขึ้นมาอีกครั้ง เตรียมพร้อมลงมือ

“หืม?!”

เฉินเทียนหย่างเลิกคิ้วขึ้น รู้สึกตกใจเล็กน้อยที่เฉินตงตกอยู่ในสภาพนี้แล้ว แต่ก็ยังมีใจสู้อยู่

วินาทีต่อมา

เฉินเทียนหย่างค่อยๆยกมีดสั้นขึ้น โน้มตัวไปข้างหน้าตั้งท่าโจมตี “ครั้งนี้ แกตายแน่!”

“ก็มาสิ!”

เฉินตงแผดเสียงคำรามลั่น ยกเก้าอี้ขึ้นพุ่งไปหาเฉินเทียนหย่าง

ตั้งแต่เด็กจนโต เขาต้องแบกรับชื่อเสียงว่าเป็นลูกสวะ เดินก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวๆ ไม่เคยถอยหลังกลับ

ตอนนี้ เกี่ยวข้องกับกู้ชิงหยิ่ง เขาก็ยิ่งถอยหลังกลับไม่ได้

ฟึ่บ!

เสียงแผดก้องของมีดสั้นจู่โจมเข้ามา

รูม่านตาเฉินตงหดลง แต่กลับไม่หลบออก

ฉึก!

มีดสั้นแทงทะลุอกของเขา

มุมปากของเฉินเทียนหย่างเพิ่งปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา แต่ทันใดนั้น พลันเปลี่ยนเป็นสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมาทันที

โครม!

เสียงเก้าอี้ฟาดลงบนตัวของเฉินเทียนหย่างดังโครมจนแตกกระจาย

ร่างกายของเฉินเทียนหย่างเซทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจกลัวและจ้องเฉินตงที่อยู่ข้างหน้าเขม็ง ความรู้สึกวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรงถาโถมเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

“แก……”