บทที่ 53 คำอธิบายแบบขอไปที – ตอนที่ต้องอ่านของ ผู้ชนะเลศคือราชา
ตอนนี้ของ ผู้ชนะเลศคือราชา โดย ถังจิ่ว ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายใช้ชีวิตทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 53 คำอธิบายแบบขอไปที จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
บทที่ 53 คำอธิบายแบบขอไปที
หวางเห้าขยี้ตาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
หลินเสว่เอ๋อทำไมถึงเข้าไปห้องคนไข้ของไอ้แม่ผีทะเลของเฉินตง?
ในตอนนี้ เขารู้สึกมึนงงไปหมดแล้ว
ค่อยๆเดินไปที่ห้องคนไข้ทีละก้าวๆ
และในห้องคนไข้นั้น
เห็นหลินเสว่เอ๋อและหลี่หลานยิ้มกันอย่างเป็นมิตร และให้ฟ่านลู่มาดูแลหลินเสว่เอ๋อ
ไม่เหมือนกับตอนที่อยู่ในห้องจางซิ่วจือเมื่อกี้
หลินเสว่เอ๋อในตอนนี้เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มและถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกับหลี่หลานไม่หยุด ถึงขนาดที่ว่าปอกแอปเปิ้ลให้หลี่หลานด้วยตัวเอง
ลักษณะท่าทางก่อนหลังนี้ แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
หลินเสว่เอ๋อและหลี่หลานที่อยู่ในห้องคนไข้คุยเรื่องสัพเพเหระกันอย่างมีความสุข ไม่มีมองหน้ากันไม่ติดเลยแม้แต่น้อย
และนอกห้องคนไข้ หวางเห้าก็เห็นทุกอย่างในห้องผ่านกระจกบนประตูได้อย่างชัดเจน
สมองของเขาตอนนี้ส่งเสียงตุ้บๆไม่หยุด ยืนงงอยู่หน้าประตู
ถึงขั้นที่ว่าไม่มีความคิดอะไรผุดขึ้นมาเลย ราวกับคอมพิวเตอร์ค้างยังไงอย่างงั้น
สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าทั้งหมดนี้ทำให้เขาไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย
เขายังไงก็คิดไม่ถึงว่าหลินเสว่เอ๋อที่ตอนอยู่ต่อหน้าเขาและครอบครัวเขาเป็นเทพธิดาเย็นชา แต่พออยู่กับไอ้แม่ผีทะเลของเฉินตงกลับอ่อนโยนได้ขนาดนี้
และที่สำคัญกว่านั้นก็คือ หลินเสว่เอ๋อทำไมถึงรู้จักหลี่หลาน?
เวลาค่อยๆผ่านไป
คนในทางเดินมองหวางเห้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลายใจ
แต่หวางเห้าไม่มีจิตใจไปสนเรื่องอื่น ความสนใจทั้งหมดอยู่ในห้องคนไข้หมดแล้ว
และเป็นแบบนี้อยู่ครึ่งชั่วโมง
ในที่สุดหลินเสว่เอ๋อก็ลุกขึ้นและเดินออกมา พอเธอเปิดประตูห้องคนไข้ก็เห็นหวางเห้าที่ยืนงงอยู่ รอยยิ้มบนหน้าเธอเลือนหายไปทันที
หลังจากที่ตื่นตระหนกอยู่สักพัก หลินเสว่เอ๋อก็ตั้งสติกลับมาเหมือนเดิมและถามเสียงเย็นชาว่า
“ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่?”
หัวใจของหวางเห้าสั่นไหวชั่วขณะ รีบตั้งสติกลับอย่างรวดเร็ว แล้วความรู้สึกโกรธก็ทะลักพรั่งพรูออกมา
“ฉัน……”
ยังไม่ทันรอเขาตะโกนออกมา สีหน้าของหลินเสว่เอ๋อก็เย็นเยือกขึ้นมาทันที “นายอย่าไปรบกวนคุณน้าพักผ่อน ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
พูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไป
หวางเห้ารู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที รีบวิ่งไปตามหลินเสว่เอ๋อ “เสว่เอ๋อ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? เธอจะไม่อธิบายกับฉันหน่อยเหรอ?”
“อธิบายอะไร?” หลินเสว่เอ๋อมองหวางเห้าอย่างเอือมระอา เธอไม่เคยมีนิสัยที่ต้องอธิบายกับหวางเห้ามาก่อน
โดยเฉพาะกับเรื่องเมื่อกี้ ดันซวยถูกหวางเห้าจับได้ซะอีก เธอเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง
“ยายแก่ผีทะเลในห้องคนไข้นั่น ทำไมเธอถึงไปเยี่ยมมัน?”
หวางเห้าโกรธจนตาโตเบิกกว้าง เหมือนกับสิงโตตัวผู้ที่กำลังโกรธจัด
“หวางเห้า นายพอได้แล้ว! นายพ่อแม่ไม่สั่งสอนเหรอ อะไรคือยายแก่ผีทะเล?”
หลินเสว่เอ๋อตวาด “น้ายังไงก็เป็นแม่ของอดีตสามีพี่สาวนาย ฉันไปเยี่ยมน้าหน่อยจะเป็นไรไป? เพราะว่าเรื่องของเราสองคนทำให้พี่เขยนายต้องหย่ากับพี่สาวนาย ฉันไปเยี่ยมเพราะรู้สึกผิด นายยังจะมาทำเป็นมีเหตุอีกเหรอ?”
หวางเห้าชะงัก
เป็นอย่างนี้จริงๆเหรอ?
ยังไม่รอให้เขาได้ตั้งสติ หลินเสว่เอ๋อก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและกอดเขาไว้ แล้วเขย่งเท้าเอาปากแตะขอบปากเขาเบาๆและพูดเสียงอ่อนโยน “เอาน่า ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอก ฉันแค่ไปเยี่ยมเพราะรู้สึกผิดจริงๆ นายกลับไปดูแลแม่นายให้ดีเถอะ แล้วไปรวบรวมค่าสินสอดมาให้ครบ เราสองคนก็จะได้แต่งงานกัน”
“จริงเหรอ?”
หวางเห้าดีใจขึ้นมาทันที “เธอ เรื่องครั้งนั้นเธอไม่โทษพวกเราแล้วเหรอ?”
“ตาบ้า จะโทษพวกนายได้ยังไงล่ะ?” หลินเสว่เอ๋อตำหนิแล้วทำท่าสะบัดมือ “เอาล่ะ ฉันกลับไปทำงานก่อนนะ นายอย่าคิดมาก”
มองแผ่นหลังของหลินเสว่เอ๋อ หวางเห้ายืนอึ้งอยู่กับที่ด้วยความตกใจและดีใจ
“ฮ่าๆๆ……ขอบคุณครับแม่” หวางเห้ากอดจางซิ่วจืออย่างดีใจ
หวางเต๋อที่อยู่ข้างๆถอนหายใจออกมา แต่ก็ไม่ได้คัดค้าน
……
ฟ้าเริ่มมืดลง
เฉินตงไม่อยากให้กู้ชิงหยิ่งอยู่ดูแลเขาอีกเพราะต้องมาลำบากทรมานด้วยกันกับเขา จึงให้กู้ชิงหยิ่งกลับบ้านไป
กู้ชิงหยิ่งตอนแรกก็ไม่ยอม แต่ก็รับมือกับท่าทีเด็ดขาดของเฉินตงไม่ไหว จึงได้แต่ลากร่างกายที่เหนื่อยล้านี้ออกจากโรงพยาบาล
รอให้กู้ชิงหยิ่งออกไปแล้ว
เฉินตงจึงขยับร่างกายสองสามทีแล้วเปลี่ยนท่าทีสบายกว่านี้
เพราะแผลบนหน้าอกจึงทำให้เขาตอนนี้ยังลุกขึ้นนั่งไม่ได้ ถูกกู้ชิงหยิ่งนอนทับแขนอยู่นาน หลังของเขาก็เกือบชาแล้ว
พอสบายขึ้นมาหน่อยแล้ว เฉินตงจึงถามออกไป “คุนหลุน จัดการกับเรื่องหลังจากนั้นยังไง?”
คุนหลุนพูด “จางเห้อหมิงถูกลงโทษตามกฎหมาย และโทษต้องไม่เบาแน่นอนครับ”
“นายรู้ว่าฉันไม่ได้หมายถึงเขา”
เฉินตงหัวเราะ ในสายตาเขา จางเห้อหมิงก็เป็นเพียงแค่ตัวตลกเท่านั้น
ก็แค่คนขี้ประจบคนหนึ่งที่คิดจะเอากู้ชิงหยิ่งไปเอาใจเฉินเทียนหย่าง
คุนหลุนแสดงสีหน้าจนใจเล็กน้อย “เฉินเทียนหย่างแค่ขาหักหนึ่งข้างและออกไปจากเมืองนี้แล้วครับ”
“แค่นี้เองเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นและหัวเราะเย็นชาหนึ่งที
“หลักฐานของเขาไม่พอที่จะให้ลงโทษตามกฎหมายได้ครับ”
คุนหลุนอ้ำอึ้งอยู่สักพักแล้วพูดออกมาด้วยความเคารพอย่างสุดซึ้งว่า “คุณชายครับ ท่านคงไม่รู้อำนาจของตระกูลเฉินมากนัก พวกเราฆ่าเฉินเทียนหย่างไม่ได้ ถ้าฆ่าแล้ว แม้แต่คุณท่านก็ปกป้องพวกเราไม่ได้ครับ”
“แล้วเขาฆ่าฉันได้งั้นเหรอ?”
สีหน้าเฉินตงแสดงถึงความโกรธแค้น สายตาเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด หัวเราะเย้ยหยันหนึ่งที “เพราะฉันเป็นแค่ลูกสวะ ไม่มีสถานะที่จะทำได้สินะ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้ชนะเลศคือราชา