ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1000

บทที่ 1000 กังวล เสียใจ เหนื่อยใจ

ในขณะที่เสียงนี้เย็นเยือก ก็นำความหนาวเหน็บอย่างน่าประหลาดมาด้วย ดังขึ้นมาในหู แผ่นไปยังจิตใจ ราวแปรเปลี่ยนเป็นธารน้ำแข็ง

เหมือนว่าในวิญญาณ มีน้ำแข็งก้อนหนึ่งปรากฏขึ้นมาจากความว่างเปล่า

น้ำแข็งนี้แผ่ซ่านความเย็นเยียบออกมาเป็รระลอกๆ ส่งผลกระทบต่อประสาทสัมผัสรับรู้ทั้งหมด ทำให้เขาทั้งคนในเสี้ยวขณะนี้เหมือนเสียความอบอุ่นทั้งหมดไป

มีเพียงความเย็นเยือกทะลุทะลวงทุกสิ่ง

ทุกคำในนั้นยิ่งราวกับคำสาป แผ่ระลอกเข้ามาในทะเลความรู้สึกของสวี่ชิงพร้อมกับความเย็นเยือก พลังต้นกำเนิดเทพทั่วทั้งร่างของเขาในเสี้ยวขณะนี้สูญเสียความมีชีวิตชีวา ราวกับน้ำนิ่ง

ความเย็นภายใต้การเพิ่มระดับเป็นชั้นๆ นี้ราวกับว่าเป็นชั่วนิรันดร์

ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ความคิดของสวี่ชิงเกิดการหยุดนิ่ง แต่ในเสี้ยวอึดใจก่อนความคิดจะขาวโพลน สวี่ชิงใช้ความรอบรู้แห่งเทพเส้นสุดท้ายกระตุ้นวิหคทองในร่าง

เสี้ยวขณะต่อมา เสียงร้องคำรามของวิหคทองก็ดังก้องขึ้นมาในจิตใจสวี่ชิง

เสียงนี้เหมือนการเรียกขาน

เรียกให้ดวงอาทิตย์แผ่ออกมาจากในร่างของสวี่ชิง

ดังนั้นร่างของเขาเหมือนโลก ในโลก ดวงตะวันยามรุ่งอรุณลอยสู่ท้องฟ้า สาดส่องวิญญาณ!

เปลวเพลิงสีดำปะทุทันที หลังจากเผาไหม้พื้นที่ทั้งหมด แสงเซียนดวงตะวันทมิฬสิบกลุ่มก็ลอยขึ้นมา แผ่ประกายแสงและความร้อนอันไร้ขีดจำกัดออกมา

ในเสี้ยวขณะนี้ ดวงอาทิตย์ปรากฏในทะเลความรู้สึก ประกายแสงหมื่นจั้ง

ทันทีที่ปะทะเข้ากับความเย็นเยือกอย่างไร้รูปร่าง เสียงหัวเราะเบาๆ เสียงหนึ่งก็ดังสะท้อนข้างหูสวี่ชิง

“พี่ชายตัวน้อย คำเตือนของข้าท่านต้องจำเอาไว้นะ อีกอย่างหนึ่งสหายของท่านพูดไม่ถูก ข้าไม่ใช่ผีบ้าอะไรสักหน่อย หากเขาด่าข้าอีก ข้าจะพาเขาไปด้วยล่ะนะ”

เสียงนี้ฉายความแปลกประหลาดออกมา เหมือนความหมายล้ำลึก หลังจากดังออกมา ก็ไม่รู้ว่าเป็นพลังดวงอาทิตย์ในร่างสวี่ชิงหรือเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นเปลี่ยนใจ ความเย็นยะเยือกที่แผ่นหลังของสวี่ชิงหายไปอย่างรวดเร็ว

เสียงหัวเราะข้างหูค่อยๆ จากไปไกล

เสี้ยวขณะต่อมา ความมืดมิดข้างหน้าสวี่ชิง ความหนาวเหน็บในใจ ไฟก็แผดเผามันไปโดยสมบูรณ์

ความเย็นเยือกถูกเผา ประสาทสัมผัสรับรู้กลับมาอีกครั้ง

ทันทีที่ประสาทสัมผัสฟื้นคืนตามกลับมา สวี่ชิงลมหายใจหอบถี่ พลันเงยหน้าขึ้น

ข้างหลังไม่มีอะไรทั้งสิ้น

มีเพียงเอ้อร์หนิวที่ห่างออกไปไม่ไกล ร่างกลายเป็นรูปสลักน้ำแข็ง นิ่งไม่ไหวติง

แต่กลับมีความร้อนแผ่ออกมาจากร่างของเอ้อร์หนิว แผ่กลิ่นชากลุ่มหนึ่งออกมา ต้านทานกับความหนาวเหน็บ ทำให้มันค่อยๆ ละลายไป

ชานี้มาจากชาที่อวี้หลิวเฉินมอบให้ก่อนหน้านี้

พบว่าศิษย์พี่ใหญ่ทางนั้นตอนนี้ไม่เป็นอะไร สวี่ชิงสะกดระลอกคลื่นในใจ ควบคุมเรือศึกบรรพกาลทะยานไปอย่างเร็วรี่ ในที่สุดหลังจากนั้นหนึ่งก้านธูป ก็อ้อมไปจากซากปรักหักพังบริเวณนี้ได้

จวบจนกระทั่งหนีไปได้ไกลมาก เขาหน้าซีดขาว หันไปมองซากปรักหักพังที่ประเดี๋ยวเลือนรางประเดี๋ยวปรากฏที่ท่วมจมไปในความมืดที่ไกลๆ ผาดหนึ่งครั้งสุดท้าย

ความระมัดระวังต่อมหาสมุทรนอกของเขายิ่งสูงมากขึ้น

“นั่นคืออะไร…เทพเจ้าอย่างนั้นหรือ”

สวี่ชิงหวาดหวั่น เขาเคยเห็นเทพเจ้ามามากมาย แต่เด็กหญิงตัวน้อยทำให้เขารู้สึกว่าเหมือนจะเกี่ยวกับเทพเจ้า แต่กลับไม่ใช่เทพเจ้า

“ทั้งยังมีช่วงเวลาสุดท้าย แสงเซียนของข้าบางทีอาจจะได้ผลในระดับหนึ่ง แต่เหมือนว่า…นางจะจากไปเองมากกว่า นี่เป็นเพราะอะไร”

“ส่วนที่นางบอกว่าไม่ใช่ผีบ้าที่สหายข้าพูด…”

สวี่ชิงเงียบนิ่ง มองไปยังรูปสลักน้ำแข็งที่นายกองอยู่ผาดหนึ่ง แสงเซียนในร่างสาดออกมากระทบไปบนรูปสลักน้ำแข็ง

ก้อนน้ำแข็งค่อยๆ ละลาย หลังจากนั้นหนึ่งก้านธูป สุดท้ายก็ละลายโดยสมบูรณ์ ดวงตาทั้งสองของเอ้อร์หนิวพลันลืมตื่นขึ้นมา เรื่องแรกที่ทำคือกลับอ้าปากแล้วพลันสูดไอเย็นที่ละลายจากก้อนน้ำแข็ง

จากการดูดซับนี้ ทั่วร่างเขาสั่นสะท้าน คิ้วและเส้นผมเกิดน้ำค้างแข็งเกาะ

ความเย็นยะเยือกเดิมเป็นวิชาในยามปกติของเขา ส่วนอันตรายครั้งนี้เหมือนว่าจะสะกดความละโมบของเอ้อร์หนิวเอาไว้ไม่ได้ ต่อให้ร่างจะมีสัญญาณว่าจะถูกผนึกแช่แข็งอีกครั้ง ขณะที่ตัวสั่นหงึกๆ เขาก็ยังจะกลืนไปความเย็นนั่นลงไป

แต่เสี้ยวขณะต่อมา เอ้อร์หนิวสีหน้าเปลี่ยนไปแล้วส่งเสียงแหวะออกมา อาเจียนอย่างบ้าคลั่ง

อาเจียนเอาเส้นผมแห้งกรอบเน่าเปื่อยนับไม่ถ้วนออกมา

เส้นผมเหล่านั้นหลังจากที่ร่วงลงมาก็แปรเปลี่ยนเป็นไอเย็นแผ่ลามไปทั่วทุกสารทิศ

จนกระทั่งอาเจียนอยู่นาน ในที่สุดหลังจากที่อาเจียนเอาเส้นผมทั้งหมดออกมา เอ้อร์หนิวในใจหวาดหวั่น นั่งลงเนื้อตัวสั่นเทาหมดแรง

“เสียทีเข้าแล้ว นี่ไม่ใช่ไอเย็น แต่เป็นปราณความตายและปราณศพผสมกัน เหม็นสุดๆ กินเข้าไปไม่มีข้อดีแม้แต่น้อย!”

“ไอ้เจ้าสิ่งนั้นคือผีบ้าอะไรกัน…”

เอ้อร์หนิวกุมท้อง มองไปทางซากปรักหักพังข้างหลัง ยังพูดไม่ทันจบ สวี่ชิงก็รีบพูดทะลุกลางปล้องขึ้นมา

“นางให้ข้าบอกท่านว่า หากท่านยังด่านางอีก นางจะพาท่านไปด้วย”

เอ้อร์หนิวได้ยินประโยคนี้ สูดลงหายใจลึก หุบปากทันที

ในใจนั้นตกใจสงสัย เขานึกถึงว่าก่อนหน้านี้ในตอนที่เด็กผู้หญิงคนนั้นมองมาทางนี้ ในใจของเขาก็มีคำพูดว่านี่มันผีบ้าอะไรดังขึ้นมาไปตามสัญชาตญาณจริงๆ…

“หรือว่าเป็นเพราะประโยคนั้นในใจของข้า ดังนั้นนางก็เลยมาหรือ”

“คิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้เชียว”

เอ้อร์หนิวลังเล

และในตอนนี้ คนที่ลังเลสงสัยยิ่งกว่าเอ้อร์หนิวคืออวี้หลิวเฉิน

องค์ท่านซ่อนอยู่ในมิติ จ้องมองซากปรักหักพังผืนนั้น สีหน้าเคร่งเครียด

สิ่งที่ปรากฏนดวงตาองค์ท่านไม่ค่อยเหมือนภาพที่สวี่ชิงและนายกองเห็น

ซากปรักหักพังผืนนั้นไม่ใช่ซากปรักหักพัง

แต่เป็นเส้นผมนับไม่ถ้วนขดรวมอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มเส้นผม…

ความเน่าเปื่อย แห้งกรอบ กลิ่นเหม็นเน่า แผ่ลามออกมาจากที่นี่

ส่วนเด็กหญิงตัวน้อย นั่นเป็นเส้นผมจำนวนมหาศาลรวมเข้าด้วยกันถักทอออกมา แผ่ความชั่วร้ายมหาศาล กำลังมองอวี้หลิวเฉินอยู่

“ก็ไม่รู้เป็นความพิเศษของสวี่ชิง หรือความพิเศษของเอ้อร์หนิวถึงได้ดึงดูดสิ่งนี้…”

อวี้หลิวเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เลือกที่จะปรองดอง ดังนั้นจึงแบ่งพลังต้นกำเนิดเทพเศษเสี้ยวหนึ่งออกมา แปรเปลี่ยนเป็นถ้วยชา แล้วส่งมาออกไปลอยอยู่ข้างหน้าเด็กหญิง

“เชิญดื่มชา”

เด็กหญิงฉีกยิ้ม ทั่วร่างแผ่เส้นผมจำนวนมหาศาลออกมา หลังจากพันรัดถ้วยช้า ถึงได้ผสานไปในกลุ่มเส้นผมซากปรักหักพังอีกครั้ง หายลับไป

เช่นนี้เอง เวลาหมุนไปอีกครั้ง

เอ้อร์หนิวแม้จะอาเจียนออกมามากมาย แต่ก็ยังเห็นได้ชัดว่าท้องไม่ดี ในเวลาครึ่งเดือนหลังจากนั้น ทั่วทั้งร่างของเขาล้วนเป็นสีดำ อีกทั้งบนร่างยังมีเส้นผมเน่าเปื่อยงอกออกมาด้วย

ในตอนที่สาหัสที่สุดคือเส้นผมปกคลุมไปทั่วทั้งร่าง แม้ว่าถอดเสื้อผ้าไปแล้ว แต่ก็ทำให้คนรู้สึกเหมือนว่าใส่เสื้อขนสัตว์อยู่

อีกทั้งจะตัดอย่างไรก็ตัดไม่ขาด

แต่ต้องพูดถึงจิตใจของเอ้อร์หนิว ช่างเหนือกว่าคนปกติทั่วไปจริงๆ นอกจากทีแรกที่กลัดกลุ้มนิดๆ ในหลายวันนี้หลังจากนั้นเขาก็เหมือนชินแล้ว กระทั่งว่าภาคภูมิใจนิดๆ ด้วย

“อาชิงน้อย ข้ารู้สึกว่าเส้นผมพวกนี้มีพลังการป้องกันที่ไม่ธรรมดาเลย หลังจากปกคลุมทั่วทั้งร่างก็เท่ากับสวมชุดเกราะเส้นผม!”

“อีกทั้งยังอบอุ่นมากๆ อีกด้วย!”

“ไม่เลวๆ รอให้ยาวอีกสักหน่อยค่อยหาวิธีตัด ส่งไปให้เผ่าอาภรณ์ถักทอให้ข้าสักหน่อย ถึงตอนนั้นเอาไปขาย ไม่แน่ว่าอาจจะขายได้ราคามหาศาลเลยก็ได้!”

เอ้อร์หนิวลูบเส้นขนบนร่าง ดวงตาทั้งสองเป็นประกาย

“อีกทั้งข้ายังพบว่า ตั้งแต่เส้นผมพวกนี้งอกขึ้นมาบนร่างข้า ตลอดเส้นทางมานี้พวกเราปลอดภัยไปมาก เจ้าดูสิจนถึงตอนนี้ พวกเราไม่เจออันตรายอะไรอีกเลย…”

“น่าเสียดายที่พลังกดดันที่นี่รุนแรงสาหัสมาก ลอยอยู่บนอากาศได้ไม่นานเท่าใด ไม่เช่นนั้นพวกเราบินอยู่ข้างบนจะเดินทางได้เร็วอีกนิดหนึ่ง”

สวี่ชิงขี้เกียจไปสนใจคำพูดพล่ามเพ้อของเอ้อร์หนิว ตัวเองหลับตานั่งสมาธิ ส่วนเอ้อร์หนิวทางนั้นกำลังจะโอ้อวดต่อ

แต่ในตอนนี้เอง ดวงตาทั้งสองของสวี่ชิงพลันลืมตื่นขึ้น เอ้อร์หนิวเองเสียงก็เงียบนิ่งไปเช่นกัน

พวกเขาต่างมองไปทางที่ไกล

ฟ้าดินในที่ไกลลิบจากเรือศึกบรรพกาล แต่เดิมมืดสนิทไปทั้งผืน แต่ตอนนี้กลับมีดวงอาทิตย์ดวงหนึ่ง…ลอยขึ้นมาจากผิวน้ำ

ดวงอาทิตย์ดวงนั้นยิ่งใหญ่อีกทั้งทรงพลังมหาศาล ทันทีที่ปรากฏขึ้น ท้องฟ้าสว่างไสว ผิวน้ำก็เกิดระลอกคลื่น สะท้อนดวงอาทิตย์มหึมาออกมา ทำให้มหาสมุทรสาดประกายแสง สาดส่องไปทั่วทุกทิศ

แสงนี้เป็นสีเลือดราวดวงอาทิตย์ยามพลบค่ำ

สวี่ชิงในใจสั่นสะท้าน เอ้อร์หนิวก็ดวงตาเบิกกว้าง ไม่นานนักพวกเขาก็พบว่า สิ่งที่ลอยขึ้นบางทีอาจจะไม่ใช่ดวงอาทิตย์

เพราะ…อีกทิศทางหนึ่ง ตอนนี้มีดวงอาทิตย์ดวงที่สองลอยขึ้นมาจากผิวน้ำ

ยังไม่จบแค่นั้น ที่ไกลออกไป มีดวงที่สามปรากฏขึ้น

จากนั้นดวงที่สี่ ห้า หก…ฟ้าดินสว่างขึ้นเรื่อยๆ สุดท้าย ในเวลาหนึ่งก้านธูป ก็มีดวงอาทิตย์สามสิบกว่าดวง ลอยขึ้นฟ้าทั้งหมด!

ต่างมีแสงในตัว แสงอ่อนแสงแรงกล้าต่างกันไป

อีกทั้งแสงที่สาดออกมาไม่อาจปกคลุมได้กว้างไกลมากนัก ปกคลุมไม่ทั่วทั้งมหาสมุทรนอก ทำได้เพียงสาดส่องพื้นที่บางส่วนเท่านั้น

ส่วนความร้อนที่ส่งมา กลับไม่มีแม้แต่น้อย

สิ่งที่ยิ่งแปลกประหลาดคือดวงอาทิตย์ที่ลอยขึ้นมาเหล่านั้นทยอยกันตกลงมาอย่างรวดเร็ว ผ่านกันไปอย่างไรกฎเกณฑ์ ประเดี๋ยวลอยขึ้นฟ้า ประเดี๋ยวจมสู่ทะเล

ดังนั้นมหาสมุทรนอกที่อยู่ในบริเวณมัน แสงประเดี๋ยวสว่างประเดี๋ยวมืด

ไอพลังประหลาดเข้มข้นขึ้น กลิ่นอายเทพเจ้าเหนียวข้นขึ้นเรื่อยๆ

จวบจนกระทั่งเสี้ยวขณะต่อมา ในตอนที่จิตใจของสวี่ชิงและเอ้อร์หนิวต่างอยู่ในระลอกคลื่นอารมณ์รุนแรง ในดวงอาทิตย์สามสิบกว่าดวง ดวงที่อยู่ใกล้กับพวกเขามากที่สุด บริเวณใจกลางก็พลันปริร้าวเป็นรอยแยกทางหนึ่ง

จากนั้นลอยแยกก็ลามออกไป แล้วลืมขึ้นมา

ราวกับดวงตาดวงหนึ่ง!

พูดให้ถูกต้องคือ นั่นเป็นดวงตาข้างหนึ่งจริงๆ

เหมือนว่าลืมตาขึ้นมาจากห้วงนิทรา ตอนนี้จ้องมายังเรือศึกบรรพกาลที่สวี่ชิงและเอ้อร์หนิวอยู่

ในพริบตาที่สายตาจับจ้อง เรือศึกบรรพกาลส่งเสียงดังกึกก้อง เริ่มพังทลาย ความบิดเบี้ยวที่แผ่ออกมาจากสายตานี้ส่งผลต่อสวี่ชิงและเอ้อร์หนิวทันที

ร่างของเขาเกิดการกลายพันธุ์ทันที

ท่ามกลางความหวาดกลัว เอ้อร์หนิวสั่นสะท้านเล็กน้อย เสียงก็แหลมเล็กขึ้นมาเล็กน้อยด้วยเช่นกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน