ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1015

………………..

สำหรับจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลแล้ว หลายปีมานี้ แม้องค์ท่านมักจะทรงหิวอยู่บ่อยๆ แต่ปากกลับเลือกกินขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไม่ทันรู้ตัว

ตอนนั้นองค์ท่านไม่ว่าจะเห็นสิ่งมีชีวิตคุณสมบัติเทพประเภทใดก็ตาม ล้วนเบิกตาโตหมด ความหิวในใจมากพอที่จะท่วมจมซึ่งทุกสิ่ง กลืนกินลงไปในคำเดียวอย่างไม่ลังเลอีกทั้งไม่มีพฤติกรรมเลือกกิน

ไม่ว่าคนอื่นจะรู้สึกว่าอร่อยหรือไม่อร่อย อย่างไรเสียองค์ท่านก็รู้สึกว่าอร่อยเลิศล้ำ

ดังนั้นท่าทางการกินจึงไม่น่ามองเอามากๆ

แต่ตอนนี้…สำหรับตุ๊กตาไม้ตัวนี้ความจริงแล้วองค์ท่านในใจดูแคลนนิดๆ

ในเมื่อ มื้อที่แล้วขององค์ท่านเป็นเนื้อชุ่มเลือดของชื่อหมู่เชียวนะ

เทียบกับเนื้อชุ่มเลือดของชื่อหมู่แล้ว ตุ๊กตาไม้ตัวนี้ไม่ต่างอะไรกับเนื้อยุงเลย

ดังนั้น สำหรับสวี่ชิงทางนั้น ในใจของจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลซับซ้อนนัก ปากแม้จะสบถก่นด่าว่าอย่าได้มาอีก แต่ในใจกลับคำรามเสียงต่ำทุ้มเลื่อนลั่น

แต่หากสวี่ชิงไม่มาแล้วจริงๆ องค์ท่านความจริงแล้วก็อาลัยอาวรณ์อยู่นิดๆ เหมือนกัน

ความคิดที่ซับซ้อนเช่นนี้ทำให้ในใจจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลยิ่งหงุดหงิด ตอนนี้ในตอนที่เอ่ยปาก โลกวิญญาณบรรพกาลทั้งใบก็คำรามเลื่อนลั่น ภายใต้การบังคับขององค์ท่าน คลื่นวนมหึมาลูกหนึ่ง ก็ปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่าเหนือพวกสวี่ชิงทั้งสามคน แรงดูดมหาศาลที่ส่งออกมาฉุดกระชากโลก

สำหรับวิธีต้อนรับแขกที่เหมือนกับถูกขับไล่แบบนี้ น้องเก้าไม่ได้ไปคิดเล็กคิดน้อย ถือปราณจักรพรรดิทั้งสิบสามกลุ่มเอาไว้ ไม่พูดไม่จา ก้าวไปทางคลื่นวน

เอ้อร์หนิวทางนั้นก็ไม่สนใจสถานการณ์ที่ถูกขับไล่แบบนี้เหมือนกัน เขาชินเสียแล้ว…ตอนนี้เลียริมฝีปาก ในดวงตาฉายประกายวาววาบขึ้น พุ่งไปยังคลื่นวน

ส่วนสวี่ชิง เขาย่อมมีมารยาท ดังนั้นก่อนจาก จึงโค้งคารวะไปทางจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลก่อน

“เช่นนั้นผู้เยาว์ก็ไม่รบกวนฝ่าบาทปิดด่านแล้ว ขอให้ฝ่าบาทเส้นทางราบรื่น ออกจากด่านในเร็ววัน”

ไม่ว่าประโยคนี้จะแฝงด้วยความจริงใจมากน้อยเท่าใด ตอนนี้ได้ยินสวี่ชิงพูดออกมา จักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลแม้ในใจจะหงุดหงิด แต่ก็ต้องยอมรับว่าสวี่ชิงล้วนมีมารยาทเกรงอกเกรงใจตนมาโดยตลอด

เทียบกับน้องเก้าคนหยาบช้าป่าเถื่อนที่แค่เห็นหน้าก็ชักกระบี่ใส่กัน ทั้งยังมีเจ้าคนโง่หน้าตาเจ้าเล่ห์ ทำให้คนเมื่อเห็นเพียงผาดเดียวก็ต้องกังวลว่ากระเป๋าเงินของตัวเองหายไปแล้วหรือเปล่านั่น

ความเคารพนอบน้อมของสวี่ชิงก็ยิ่งเด่นชัด

“ฝ่าบาท ป้ายคำสั่งก่อนหน้านี้อันนั้นใช้การไม่ได้แล้ว และผู้เยาว์จากนี้อาจจะพบเจอเครื่องสังเวยที่ดียิ่งกว่า หากเป็นเพราะป้ายคำสั่งทำให้ไม่อาจส่งกลับมาได้ทัน…”

สวี่ชิงมองไปทางจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาล สำหรับกำลังรบที่ใช้ได้เป็นอย่างดีเบื้องหน้านี้ เขาไม่อยากล้มเลิกไปง่ายๆ แบบนี้

จักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลเงียบนิ่ง หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็แค่นเสียงออกมา เพียงพริบตา คลื่นวนเหนือศีรษะสวี่ชิง แรงดูดพลันปะทุเพิ่มขึ้น แรงผลักที่มาจากโลกใบนี้ยิ่งพลุ่งพล่าน

เห็นเป็นเช่นนี้ ในใจสวี่ชิงแม้จะเสียดาย แต่ก็ไม่ได้ฝืนดื้อรั้นดึงดัน ร่างเพียงไหววูบก็พุ่งตรงไปยังคลื่นวน

และในยามที่ที่เงาร่างของเขาไปในคลื่นวน ในเสี้ยวพริบตาที่จะหายไป ป้ายคำสั่งแผ่นหนึ่งก็ลอยมาจากความว่างเปล่า พุ่งเข้ามาในคลื่นวน เสี้ยวขณะต่อมา คลื่นวนส่งเสียงดังกึกก้อง หายไปจากโลกวิญญาณบรรพกาล

โลกวิญญาณบรรพกาลทั้งใบเงียบสงัดทันที

จักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลสุดท้ายแล้วก็ส่งป้ายคำสั่งออกไป

ดวงตามหึมาหลับลงช้าๆ

เพียงแต่ องค์ท่านไม่ได้ค้นพบว่า ในโลกวิญญาณบรรพกาล ในโคลนบนพื้น ในโครงกระดูกมหาศาลมีโครงกระดูกเล็กโครงหนึ่ง ตอนนี้ในดวงตาฉายประกายแสงสีฟ้าที่ฉายวาบแล้วหายวับไป

ในกระดูกของโครงกระดูกโครงนี้มีหนอนสีฟ้าตัวหนึ่งแอบซ่อนอยู่

บนตัวหนอนแผ่พลังแอบซ่อนของตำราหินไร้อักษรอยู่ อำพรางกลิ่นอายทั้งหมดของตัวมัน

นี่ย่อมเป็นสิ่งที่เอ้อร์หนิวทิ้งเอาไว้

ในวันเวลาในอนาคต โครงกระดูกเล็กอยู่ในโลกแห่งความตายใบนี้ ก็ค้นหาไปที่ละเล็กทีละน้อย สำรวจไปทีละนิด หาของวิเศษที่ร่างจริงได้กลิ่น…

ท่านปู่เก้าเดินทางจากไปแล้ว พาหลิงเอ๋อร์ไปด้วย

ในยามที่ปราณจักรพรรดิทั้งสิบสามกลุ่มผสานไปในร่างหลิงเอ๋อร์ทั้งหมดแล้ว คำสาปสายเลือดของหลิงเอ๋อร์ ในที่สุดก็ถูกควบคุมโดยสมบูรณ์ ในเวลาสั้นๆ ไม่มีทางเกิดปัญหาใดๆ อีก

พลังบำเพ็ญของนางก็ยกระดับขึ้นอย่างราบรื่น เริ่มทะลวงระดับสมบัติวิญญาณ

เพราะความพิเศษของคุณสมบัติกายเผ่าวิญญาณบรรพกาล ดังนั้น ในช่วงที่การยกระดับพลังบำเพ็ญช่วงนี้จึงไม่ติดขัดอะไร แต่กลับต้องหลับใหล

แผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ในปัจจุบัน ควันปืนลอยทั่วทุกทิศ เทียบกันแล้วแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทราปลอดภัยกว่า

ในเมื่อเรื่องที่หลี่จื้อฮว่ากำลังจะกลับมา เผ่าแข็งแกร่งในแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ล้วนรู้ทั้งสิ้น กระทั่งว่าแดนศักดิ์สิทธิ์ล้วนไม่ลงมาเยือนที่แผ่นดินใหญ่เซ่นจันทรา

ดังนั้น ให้หลิงเอ๋อร์กลับแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทราไปปิดด่าน ย่อมเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

แต่เดิมสวี่ชิงก็คำนึงเหมือนกันว่าจะกลับไปแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทราสักรอบดีหรือไม่

แต่ราชโองการที่มาจากเมืองหลวงเผ่ามนุษย์ ทำให้ความคิดของสวี่ชิงต้องเปลี่ยน

“เรียกสวี่ชิง อาจารย์แห่งองค์รัชทายาทกลับเมืองหลวงเผ่ามนุษย์เข้าเฝ้า จงส่งกองทัพเขตปกครองผนึกสมุทร แบ่งเป็นสามกลุ่มให้ทยอยมุ่งหน้าเดินทัพมา”

ไม่ว่าจะเนื่องจากอดีตที่ผ่านมาของเผ่ามนุษย์ หรือจะเป็นการเตรียมการของจักรพรรดินีหลังจากที่ตนหายไป ในการเผชิญหน้ากับการลงมาเยือนของแดนศักดิ์สิทธิ์ในวันนี้ ทางทิศตะวันออกบริเวณเผ่านภาคิมหันต์ตลอดจนแผ่นดินใหญ่เมืองหลวงเผ่ามนุษย์ ในขั้นที่สงครามขนาดเล็กปะทุอยู่เรื่อยๆ

สวี่ชิงไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธการเรียกเข้าเฝ้า

ดังนั้น หลังจากที่มองเงาร่างของท่านปู่เก้าค่อยๆ จากไปไกลจนลับสายตาแล้ว สวี่ชิงก็มองไปยังศิษย์พี่ใหญ่ที่อยู่ข้างๆ

เอ้อร์หนิวไม่ได้สนใจว่าน้องเก้าจะจากไปหรือไม่ และไม่สนใจราชโองการของจักรพรรดินี ตอนนี้ความสนใจทั้งหมดของเขาอยู่ที่หนอนที่ตนทิ้งเอาไว้ในโลกวิญญาณบรรพกาลตัวนั้น

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เอ้อร์หนิวดวงตาเป็นประกายวาบ

“สัมผัสได้ ฮ่าๆ”

เอ้อร์หนิวตื่นเต้นดีใจ

สวี่ชิงเพียงแค่ผาดเดียวก็รู้ว่าศิษย์พี่ใหญ่จะต้องวางแผนในโลกของจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาลอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงเตือนขึ้นประโยคว่า

“ศิษย์พี่ใหญ่ โลกความตายของจักรพรรดิวิญญาณบรรพกาล ข้าเคยไปมาหลายครั้ง”

เอ้อร์หนิวมองไปทางสวี่ชิง

“ก่อนหน้านี้ข้าไม่ค่อยมีความรู้สึกเท่าใด แต่ครั้งนี้…บางทีอาจเป็นเพราะความแตกต่างของพลังบำเพ็ญ และบางทีอาจเป็นเพราะความแตกต่างของกายเนื้อของข้า ข้าสัมผัสได้ถึงประหลาดอัศจรรย์บางอย่าง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน