ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1050

บทที่ 1050 ซีหมัวจื่อ

………………..

ในตอนที่สวี่ชิงไปจากทะเลสาบสละเซียน ภายในเผ่าปีกมารฝั่งประจิม บริเวณค่ายกลส่งข้ามส่งกองกำลังสงครามชายแดน ก็เกิดระลอกคลื่นพลังสั่นสะเทือนขยายออกมา

จำนวนค่ายกลส่งข้ามที่นี่มีอยู่หลายแห่ง กระจายตัวกันไป และแต่ละแห่งเชื่อมต่อไปยังพื้นที่ต่างๆ ของแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ ในช่วงสงคราม มันคือประตูของแดนศักดิ์สิทธิ์ปีกมาร

ดังนั้นโดยปกติแล้ว ขั้วอำนาจฝ่ายต่างๆ ของเผ่าปีกมารฝั่งประจิมล้วนส่งกองกำลังทหารมาป้องกันที่นี่

ตอนนี้ นอกค่ายกลส่งข้ามที่สิบเจ็ดมีผู้บำเพ็ญที่มาจากภูเขาเจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ดจำนวนร้อยกว่าคน รอคอยอย่างเคารพนอบน้อม

ผู้เป็นหัวหน้าคือเด็กสวมชุดนักพรตคนหนึ่ง

พวกเขาไม่พูดอะไรเลย ล้วนแต่จ้องมองค่ายกลที่สิบเจ็ดที่แผ่ระลอกคลื่นข้างหน้า

ค่ายกลนี้ค่อยๆ ส่งเสียงดังสะท้านสะเทือนขึ้นมา กลิ่นอายส่งข้ามเข้มข้น สุดท้ายหลังจากเกิดแสงพร่างพรายเจิดจ้าปกคลุมไปทั่วพื้นที่ค่ายกลทั้งหมด เงาร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในประกายแสงนี้

ต่อให้เกิดเป็นเพียงเค้าร่าง แต่กลิ่นอายเหี้ยมโหดอำมหิตที่มาจากคนคนนี้ก็แผ่ซ่านมาก่อน ทำให้ผู้ที่รอคอยที่นี่ทุกคนต่างจิตใจสั่นสะท้าน

คลับคล้ายคลับคลาเหมือนว่าจะได้กลิ่นคาวเลือด

จนกระทั่งหลังจากนั้นครู่หนึ่ง จากแสงบนค่ายกลค่อยๆ จางหายไป เงาร่างในนั้นก็ชัดเจนยิ่งขึ้น สุดท้าย ในยามที่แสงหายไปโดยสมบูรณ์ สิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าคนทั้งหลายคือชายหนุ่มสวมชุดเกราะสีดำคนหนึ่ง

บนใบหน้าของเขามีรอยแผลเป็นที่น่าครั่นคร้ามสยดสยองสองทาง เป็นรูปกากบาท เนื้อชุ่มเลือดปลิ้นทะลัก น่ากลัวเป็นที่สุด

และรอยแผลเป็นนี้ทั้งๆ ที่ควรจะอัปลักษณ์ แต่อยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มคนนี้กลับทำให้รู้สึกถึงความเป็นเอกลักษณ์ เพิ่มความอำมหิตโหดเหี้ยมให้เขาอย่างเข้มข้น

และผมสีแดงที่ปลิวสยายของเขาช่วยขับเน้น เหมือนเป็นต้นกำเนิดของกลิ่นคาวเลือดที่นี่

ส่วนเกราะบนร่าง บนนั้นมีร่องรอยที่ทิ้งเอาไว้จากสงครามมากมาย เห็นได้ว่าคนคนนี้ผ่านการต่อสู้มานับไม่ถ้วน

และทันทีที่ปรากฏตัวขึ้น นอกค่ายกล คนทั้งหลายที่มาจากภูเขาเจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ด โดยมีการนำจากเด็กคนนั้น ก็รีบคุกเข่าคารวะคนคนนี้ท่านที

คนคนนี้ก็คือลูกศิษย์คนที่สามของเจ้าเหนือแห่งภูเขาเจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ด

แม้จะอยู่ในอันดับสาม แต่ก็ไม่ได้บ่งบอกถึงพลัง ยิ่งไม่ได้ถึงศักยภาพ ความจริงแล้ว เขาไม่เพียงแต่มีชื่อเสียงเลื่องลือในภูเขาเจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ดเท่านั้น ต่อให้เป็นทั่วทั้งเผ่าปีกมารฝั่งประจิมก็เป็นเช่นนี้เช่นกัน

กระทั่งว่าแม้แต่เผ่าปีกมารฝั่งบูรพา ชื่อเสียงของเขาก็โด่งดังเช่นกัน

ซีหมัวจื่อ!

เหตุที่เป็นเช่นนี้ เป็นเพราะความสามารถของเขาเคยได้รับการชื่นชมจากมหาจักรพรรดิปีกมาร

ในตอนที่เป็นระดับหวนสู่อนัตตาก็สามารถสู้กับระดับเตรียมสู่เทวะขั้นต่ำได้ หลังจากที่ตัวเขาทะลวงขั้นก้าวสู่ระดับเตรียมสู่เทวะยิ่งคว้าอำนาจมาได้ เป็นผู้ที่คว้าเอาอำนาจมาได้ทั้งที่อยู่ระดับเตรียมสู่เทวะเท่านั้นคนที่สองของเผ่าปีกมารประจิมในพันปีมานี้

อีกทั้งอำนาจของเขาทั้งพิเศษและน่ากลัว

สังหารเป็นหลัก!

ตอนนี้ ยิ่งด้วยพลังบำเพ็ญระดับเตรียมสู่เทวะโลกเจ็ดใบแต่กลับเหนือกว่าผู้ที่อยู่ในระดับเตรียมสู่เทวะโลกเก้าใบเสียอีก กระทั่งว่าหากปะทุเต็มกำลังก็สามารถสำแดงพลังที่ใกล้เคียงกับพลังระดับเจ้าเหนือหัวได้

อยู่ในสนามรบเผ่ามนุษย์ก็อาศัยความสามารถและการสังหาร สร้างความชอบอย่ามหาศาล กระทั่งว่าในอันดับรายชื่อต้องสังหารของเผ่ามนุษย์ อันดับของคนคนนี้อยู่ในอันดับเดียวกับอัจฉริยะคนอื่นๆ อีกสามคน อยู่หลังเจ้าเหนือหัว

และแต่เดิมเขาอยู่ที่สนามศึกมาโดยตลอด จวบจนได้รับจดหมายลับของสหายร่วมสำนัก

ดังนั้นเขาเลือกที่จะกลับมา

ตอนนี้จากการแผ่ซ่านของกลิ่นคาวเลือด จากการแผ่ลามของจิตสังหาร ซีหมัวจื่อสีหน้าเย็นชา เพียงก้าวเดียวก็เดินออกมาจากค่ายกล มายืนอยู่หน้าผู้คุกเข่าคารวะทั้งหลาย

“ตอนนี้เขาอยู่ที่ใด”

ซีหมัวจื่อเอ่ยราบเรียบ

การมาเยือนของเขาทำให้ผู้ที่คุกเข่าคารวะเหล่านั้นส่วนใหญ่จิตใจสั่นสะท้าน ในฐานะที่อยู่ร่วมภูเขา พวกเขารู้ดีว่าท่านผู้นี้มีความชอบการสังหารแทบจะเป็นการหลงใหลคลั่งไคล้

เหี้ยมโหดคือตัวตนโดยแท้จริงของเขา

แต่เขากลับเป็นยอดอัจฉริยะผู้เป็นที่จับตามองทั่วทั้งแดนศักดิ์สิทธิ์ปีกมาร ได้รับการยอมรับจากมหาจักรพรรดิปีกมาร และยังมีเจ้าเหนือหัวเป็นอาจารย์ บุคคลเช่นนี้ แม้จะไม่พูดว่าถึงกับปิดบังสวรรค์ได้ด้วยมือเดียว แต่ก็ไม่ห่างจากขั้นนั้นนัก

ดังนั้นศีรษะจึงก้มต่ำลงไปอีก

ต่อให้เป็นเด็กที่เป็นผู้นำ เขาที่เป็นผู้ติดตามของมหาจักรพรรดิก็ไม่กล้าเฉยชาแม้แต่น้อย รีบบอกทุกสิ่งที่ตัวเองรู้ออกไปอย่างนอบน้อม

“เสี่ยเฉินจื่อคนคนนั้นได้มุ่งหน้าไปที่ทะเลสาบสละเซียน หลังจากนั้นสองชั่วยามก็จากไป มุ่งหน้าไปทางตะวันออก ตอนนี้หยุดอยู่ที่เขาสวรรค์บูรพาพ่ะย่ะค่ะ”

ซีหมัวจื่อหยักหน้า ในดวงตาประกายวาววับฉายวูบ ร่างเพียงเดินออกไปก้าวเดียวก็มาปรากฏตัวอยู่บนฟ้า จับเป้าหมายทิศทางหนึ่งเอาไว้ เพียงสะบัดมือ เมฆดำมหาศาลก็ปกคลุมไปพันลี้ หอบม้วนร่างของเขาเอาไว้ พุ่งตรงไปยังที่ไกล

ทุกที่ที่ผ่าน ฟ้าดินคำรามเลื่อนลั่น เขาที่อยู่ในเมฆดำประดุจมารฟ้า

เขากลับมาครั้งนี้ก็เพื่อ…เสี่ยเฉินจื่อ

หลังจากที่รู้ว่าเสี่ยเฉินจื่อท้าทายในภูเขาของตนแต่กลับไม่มีใครทำอะไรอีกฝ่ายได้ ซีหมัวจื่อคิดจะเด็ดศีรษะเขา วางไว้ที่ที่เขาเคยนั่งขัดสมาธิ

สำหรับสงครามเผ่าเดียวกัน ตลอดจนการต่อสู้ระหว่างฝั่งบูรพาและประจิม สำหรับซีหมัวจื่อแล้ว เขาไม่สนใจ

……

ขณะเดียวกัน ในขณะที่ซีหมัวจื่อคนนี้ทะยานอย่างรวดเร็วไปในท้องฟ้า มุ่งหน้าไปยังเขาสวรรค์บูรพา บนเขาสวรรค์บูรพา สวี่ชิงเลือกที่จะหยุดอยู่ที่นี่จริงๆ

เรื่องที่เผ่าปีกมารฝั่งประจิมเขาดำเนินการเสร็จสิ้นแล้ว

จักรพรรดินีก็ได้พบมหาจักรพรรดิปีกมารแล้ว ดังนั้นตนไม่จำเป็นต้องท้าประลองที่นี่ต่อไปอีก

ส่วนการเดินทางไปตำหนักวิชาเซียนครั้งนี้ สวี่ชิงก็ได้รับผลเก็บเกี่ยวอย่างล้นหลามเช่นกัน

เช่นนี้แล้ว สิ่งที่เขาต้องทำในตอนนี้ก็คือรอให้การพูดคุยของจักรพรรดินีกับมหาจักรพรรดิปีกมารจบลง จากนั้นก็ไปจากเผ่าปีกมารฝั่งประจิมพร้อมกับจักรพรรดินี

สวี่ชิงครุ่นคิด เดินทางมากับจักรพรรดินีตลอดทางมานี้ ในใจของเขาก็ขบคิดถึงเป้าหมายของพระองค์มาโดยตลอด

สิ่งที่เห็นเด่นชัดที่สุดก็คือเรื่องที่เกี่ยวกับมหาจักรพรรดิหมิงเหยียน

แต่เห็นได้ชัดว่าในนั้นจะต้องมีรายละเอียดและความลับมากมายซ่อนเอาไว้อย่างแน่นอน สวี่ชิงขาดข้อมูลที่สำคัญ ตอนนี้ไม่อาจวิเคราะห์อะไรได้มากนัก

แต่ว่าเขาจำเรื่องหนึ่งได้ นั่นก็คือ สถานที่ปิดด่านของมหาจักรพรรดิหมิงเหยียนมีวาสนาที่ทำให้พลังบำเพ็ญยกระดับขึ้นอย่างมหาศาล

“แล้วก็ยังมีแผนในอดีตของเยวี่ยตง…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน