ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1079

บทที่ 1079 คนคนนั้นเป็นใคร

………………..

เสียงถอนหายใจของวังเซียนคิมหันต์ดังสะท้อนก้องไปในห้วงกาลเวลาอันเดียวดาย

ในศาลเจ้าโบราณแห่งนี้มีเพียงผีเสื้อน้อยตัวนั้นที่ได้ยิน

เพียงแต่นางในตอนนี้ไม่เข้าใจถึงความหมายที่แฝงอยู่ในเสียงถอนหายใจนี้

นางยังคงยึดติดว่าทำไมอาจารย์ของนางจึงบอกว่าตนโง่ ทำไมถึงต้องช่วยไอ้คนที่ตนเกลียดคนนั้นด้วย

แต่กลับไม่สังเกตเห็นความุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวในดวงตาของอาจารย์ตัวเองที่ปรากฏขึ้นวูบแล้วหายลับไป

สวี่ชิงก็ไม่ได้ยินเสียงถอนหายใจนี้เช่นกัน

ตอนนี้เขาที่อยู่ในสถานที่ปิดด่านของหมิงเหยียน จ้องมองดอกผูกงอิงพวกนั้นที่ปลิวกระจายล่องลอยอยู่ในทะเลความรู้สึกในใจ หลังจากเงียบนิ่งไปสามสี่อึดใจ ในใจเขาก็ตัดสินใจเด็ดเดี่ยว

“แปดสูงสุด…”

สวี่ชิงพึมพำ จิตเทพพลันแผ่กระจายออกไป ผสานไปในดอกผูกงอิงเหล่านั้น

เพียงพริบตา จิตใจของสวี่ชิงก็ส่งเสียงดังสะท้าน เหมือนเสียงฟ้าดินในยามบุกเบิกแรกเริ่มฟาดผ่ามาในวิญญาณของเขา

เสียงนี้ทำลายห้วงกาลเวลา เกิดเป็นการชี้นำ นำทางวิญญาณของสวี่ชิงเข้าสู่ดินแดนพลังต้นกำเนิดเซียนพสุธาแดนดินที่เขาเคยไปเยือนมา

นั่นเป็นความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขตที่เต็มไปด้วยโคลนเลือดเนื้อผืนหนึ่ง

บนโคลนเศษเนื้อ สิ่งที่เจริญเติบโตบนนั้นก็ยังคงเป็นต้นผูกงอิงขนาดมหึมาต้นนั้น

ตราประทับนับไม่ถ้วนอยู่บนก้าน ทุกตราล้วนแผ่พลังอันน่าหวาดกลัวออกมา หลังจากที่รวมตัวกันก็ทำให้ผูกงอิงต้นนี้อัศจรรย์เหนือคำบรรยาย เป็นเอกลักษณ์โดดเด่น

และข้างล่าง โคลนเศษเนื้อที่มอบสารอาหารให้มันแปรเปลี่ยนมาจากซากร่างของเทพเจ้านับไม่ถ้วน

มอบพลังอันนิรันดร์ให้กับผูกงอิง

ขณะเดียวกัน วิญญาณเทพของเทพเจ้าเหล่านี้ก็ถูกกักขังไว้ที่นี่ คุกเข่าอย่างถูกบังคับ ปากส่งเสียงครวญคร่ำที่ทั้งน่าขนลุกทั้งน่าหวาดกลัว เสียงเทพของเหล่าองค์ท่านยิ่งผลักดันให้ผูกงอิงโคจรได้ดียิ่งขึ้น

นี่ก็คือดินแดนพลังต้นกำเนิดเซียน

เซียนคิมหันต์ทั้งเก้าในตอนนั้นร่วมสร้างขึ้น พลังต้นกำเนิดเซียนที่เกิดขึ้นจากการฝังอาณาจักรแดนเทวะแดนหนึ่ง!

ต่อให้เคยมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งที่สองที่เข้ามาที่นี่ ในใจสวี่ชิงก็ยังคงเกิดระลอกคลื่นอารมณ์ สายตาจับไปบนผูกงอิง

มันกำลังบาน ปล่อยเมล็ดปุกปุยนับไม่ถ้วนออกไป ล่องลอยไม่ขาดสาย ไกลออกไปเรื่อยๆ

ขณะเดียวกันก็ย้อนกลับคืนมา ผสานไปในผูกงอิง ถูกมันดูดซับ แปรสภาพ แล้วปล่อยออกไปอีกครั้ง

กลายเป็นวัฏจักร

จ้องมองภาพเหล่านี้ จิตใจของสวี่ชิงในเสี้ยวขณะต่อมาก็ผสานไปข้างใน

ที่ตรงนั้น จิตเทพมากมายของเขาพลันแผ่ออกกลายเป็นแสนกลุ่ม ล้านกลุ่ม จนถึงสิบล้านกลุ่ม ไล่ตามเมล็ดทั้งหมดไป ปกคลุมมิติ ปกคลุมท้องฟ้าดารา ปกคลุมมรดกทั้งหมด

วิชาเต๋านับไม้ถ้วนปรากฏต่อหน้าเขา เงาร่างรางเลือนมากมายเดินออกมาจากในการรับรู้ของเขา

พวกเขากำลังฝึกซ้อม กำลังฝึกฝน

เวลาอยู่ที่นี่คล้ายว่าไร้ซึ่งหน้าที่ มิติ ณ ที่นี่ก็สูญเสียซึ่งตำแหน่งเช่นกัน

สิ่งเดียวที่มีอยู่คือบันทึกมรดกที่ไร้ขอบเขตไม่มีที่สิ้นสุดนั่น

เหมือนเป็นห้องสมุดที่กว้างใหญ่ไพศาล

จ้องมองสิ่งเหล่านี้ สัมผัสรับรู้ซึ่งทุกสิ่ง ในวิญญาณของสวี่ชิงท่องคำว่าแปดสูงสุดสองคำนี้ขึ้นมา

แทบจะในพริบตาเดียวกับที่จิตเทพส่งออกมา ในดินแดนพลังต้นกำเนิดเซียน มรดกที่ไร้ขอบเขตนี้พลันรางเลือน มีเพียงเมล็ดสามเมล็ดที่อยู่ในส่วนที่ลึกมาก งอกขึ้นมาช้าๆ

“นี่คือภาพมรดกสามวิถีแปดสูงสุด”

“เวลาของเจ้าพอแค่สัมผัสรับรู้ได้สองเมล็ดเท่านั้น”

“จะตัดสินใจเลือกอย่างไร ข้าไม่อาจช่วยเจ้าได้”

ทันทีที่สวี่ชิงมองไปทางเมล็ดพันธุ์ทั้งสามเมล็ดนี้ เสียงผ่านห้วงกาลเวลามาอย่างเนิ่นนานของเจ้าวังเซียนคิมหันต์ ก็ดังสะท้อนก้องมาในดินแดนพลังต้นกำเนิดเซียนแห่งนี้

สวี่ชิงเงียบนิ่ง สายตาจับจ้องไป

เมล็ดแรก มองเห็นเงาร่างหนึ่งรางๆ คล้ายว่ากำลังนั่งสมาธิสัมผัสรับรู้อยู่

เมล็ดที่สองเป็นเงาร่างสองร่าง ต่างมองซึ่งกันและกัน แต่หน้าตารางเลือน

ส่วนเมล็ดที่สามเป็นเงาร่างสามร่าง คล้ายว่ากำลังถ่ายทอดมรดก

โอกาสมีเพียงสองครั้งเท่านั้น

เลือก…

สวี่ชิงหลังจากกวาดสายตาทั้งหมดแล้ว สายตาก็จับไปยังเมล็ดที่สองก่อน สีหน้าเด็ดขาด

เหตุที่เลือกเมล็ดที่สองก็เพราะเขาสังเกตได้เลาๆ ว่า เงาร่างสองร่างในเมล็ดที่สองแม้จะรางเลือน แต่ก็มีความรู้สึกเหมือนต้นกำเนิดเดียวกันอยู่รางๆ

“ร่างแยกกับร่างจริงอย่างนั้นหรือ”

สวี่ชิงคล้ายครุ่นคิด เพียงก้าวเดียว ก็ส่งจิตเทพของตัวเองโหมบ่าเข้าไปในเมล็ดผูกองอิงเมล็ดที่สอง

เสี้ยวขณะต่อมา ฟ้าดินคำรามลั่น

ภาพที่ถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ของพสุธาแดนดินปรากฏขึ้นในสายตาของสวี่ชิง

ในภาพเป็นแผ่นดินใหญ่ที่ไม่เคยคุ้นแห่งหนึ่ง สิ่งที่เห็นในสายตาของสวี่ชิงคือ แผ่นดินใหญ่แห่งนี้ไม่อาจเปรียบเทียบกับแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ได้ แต่ก็มีลักษณะพิเศษบางอย่าง

ใต้แผ่นดินผนึกอสูรร้ายเอาไว้มากมาย

เหมือนใช้อสูรร้ายเหล่านี้มาเป็นพลังโคจรขับเคลื่อนแผ่นดินใหญ่ผืนนี้

และจุดสำคัญที่สวี่ชิงสังเกตได้คือพระราชนิเวศน์แห่งหนึ่งบนแผ่นดินใหญ่แห่งนี้

ม่านฟ้าในนั้นคล้ายว่าตัดขาดจากทั้งแปดทิศ เป็นเอกเทศแยกมา

ราตรีและรุ่งอรุณกำลังสลับเปลี่ยนแทนที่ซึ่งกันและกัน!

ในยามที่สวี่ชิงก้มมองลงไป เสียงพึมพำเบาๆ ก็ดังออกมาจากในราชนิเวศน์แห่งนั้น

เสียงนี้ไม่ธรรมดา สั่นสะเทือนฟ้าดินแหลกละเอียด ทำให้อักขระแต่ละตัวๆ ส่องประกายวูบวาบปรากฏขึ้้นมา

ดวงตาทั้งสองของสวี่ชิงจับจ้อง มองออกว่าอักขระเหล่านั้นล้วนแฝงไว้ด้วยพลังต้นกำเนิด

“เป็นพันธนาการ”

สวี่ชิงพึมพำ เกิดความสนใจขึ้นมา คิดจะมองคนที่ฝึกฝนในราชนิเวศน์สักหน่อย แต่กลับถูกขัดขวาง

สิ่งที่ขัดขวางไม่ใช่อีกฝ่าย ทว่าเป็นพลังของผูกงอิง

สวี่ชิงคล้ายครุ่นคิด รู้ดีว่าตัวเองเป็นเพียงผู้เฝ้ามอง ทำได้เพียงมองภาพที่ปรากฏขึ้นในครรลองสายตาเท่านั้น ไม่อาจมองได้ทะลุ

เช่นนี้เอง เวลาค่อยๆ ไหลไป อักขระพันธนาการบนม่านฟ้าราชนิเวศน์มาขึ้นเรื่อนๆ แต่กลับมีสัญญาณไม่เสถียร เริ่มแตกสลาย

และในตอนนี้เอง เสียงพุ่งกรีดหวีดมาอย่างรวดเร็วก็ดังออกมาจากในราชนิเวศน์ จากนั้นสายรุ้งยาวห้าทางก็พุ่งขึ้นมาจากราชนิเวศน์พร้อมกับเสียง

แม้สิ่งที่สวี่ชิงเห็นจะรางเลือนเช่นเดิม แต่ทันทีที่เงาร่างทั้งห้าปรากฏ เขาก็สัมผัสได้ถึง…พลังห้าธาตุที่แฝงอยู่ในนั้นทันที

“นั่นคือทอง ไม้ น้ำ ไฟ ดิน”

สวี่ชิงมองตาไม่กะพริบ มองดูต่อไป

เขาเห็นรุ้งยาวทั้งห้าบนม่านฟ้าต่างแผ่ธาตุทั้งห้าอันสูงสุดออกมา จากนั้น…สายรุ้งทั้งห้าก็กลับเป็นหนึ่ง หลอมเป็นร่างแท้ห้าธาตุร่างหนึ่ง

ร่างแท้นี้ยืนอยู่กลางฟ้าดิน สูดลมหายใจครั้งหนึ่ง ร่างก็พลันขยายขึ้น แปรเปลี่ยนเป็นยักษ์สูงพันจั้ง!

ยืนตระหง่านท่ามกลางฟ้าดิน เริ่มทำให้อักขระพลังต้นกำเนิดพันธนาการที่ไม่เสถียรเหล่านั้นให้มั่นคง

เห็นอักขระนับไม่ถ้วนเหล่านี้อยู่ภายใต้การลงมือของมัน ก็ค่อยๆ ทำให้สัญญาณการแตกสลายสงบลง และในตอนนี้เอง เสียงคำรามที่แฝงไว้ด้วยความโหดเหี้ยมก็ดังมาจากส่วนลึกใต้ดิน

กายวิญญาณเหี้ยมเกรียม จากเสียงคำรามก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน