ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1090

บทที่ 1090 ไปจากแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ ก้าวสู่เมืองเซียน

การปรากฏขึ้นของคลื่นวนทำให้ท้องฟ้าของมหาสมุทรนอกแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ แสงอัสนีแลบแปลบปลาบ

สายฟ้าสีแดงเหมือนงูสีแดงมากมาย แผ่ลามไปในท้องฟ้าทันที ปกคลุมขอบเขตทั้งหมดที่สายตามองไป

เหมือนท้องฟ้ามีรอยแยกสีแดงนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้น เหมือนว่าเสี้ยวขณะต่อมาท้องฟ้าจะแตกแหลกสลาย

รอยแยกเหล่านี้เหมือนซ่อนผนึกเก่าแก่เอาไว้ เปลี่ยนแปลงไม่หยุด ก่อขึ้นไม่หยุด เหมือนมีตัวตนที่คาดไม่ถึงกำลังประสานปางมือ

และเสียงสายฟ้าเลื่อนลั่นที่ดังมาจากทั่วทุกสารทิศยิ่งสะท้านสะเทือนฟ้าดิน ทุกสียงราวเปิดฟ้าเบิกปฐพี ก่อเป็นเสียงฟาดผ่าที่ดังสุดขีด

เปรี้ยง เปรี้ง เปรี้ยง!

ลมก็พัดมาในเสี้ยวขณะนี้ ไร้ขอบเขตสิ้นสุด บ้าคลั่งเป็นอย่างยิ่ง

พายุหอบม้วนทั่วทุกสารทิศ

นอกจากนี้ยังมีน้ำทะเลของห้วงสมุทรบรรพกาลแห่งนี้ ภายใต้การเปลี่ยนแปลงที่น่าครั่นคร้ามนี้ ภายใต้สายฟ้า ในลมแรงนี้ ซัดโหมขึ้นมาอย่างรุนแรง

น้ำทะเลปั่นป่วน ยกขึ้นสูงเป็นชั้นๆ ไปรอบๆ คลื่นซัดกระหน่ำอย่างไร้ที่สิ้นสุด

ละอองคลื่นกระทบผิวน้ำส่งเสียงดังกึกก้อง สะท้านสะเทือนฟ้าดินเช่นกัน ดังกึกก้องสนั่นหวั่นไหว ราวกับมหาสมุทรกำลังคำรามใส่ท้องนภา

ขณะเดียวกัน เทพเจ้าทั้งหลายที่มหาสมุทรนอก ก็ต่างลืมตาขึ้นมาจากสถานที่ที่พำนักพักผ่อน

ต่างจับจ้อง

แต่กลับไม่ได้ขัดขวาง และไม่ได้ปรากฏตัวขึ้น

ต่างเก็บกลิ่นอายทุกอย่างไปตามสัญชาตญาณ

เพราะสำหรับองค์ท่านทั้งหลาย ความกว้างใหญ่ไพศาลของมหาสมุทรนอกผืนนี้ เกินกว่าระดับขั้นของชีวิต และภาพนี้เดิมก็เป็นอำนาจเทพสูงสุดของห้วงสมุทรบรรพกาล

ผู้แทรกแซงคนใดก็ตามจะต้องแบกรับพลังแห่งระบบดาว

ตอนนี้มหาสมุทรในตลอดจนแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ทั้งดินแดนต่างสั่นสะเทือนขึ้นมาทันที หากมีดวงตาคู่หนึ่งก้มลงมองแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ทั้งดินแดน เช่นนั้นก็จะมองเห็นได้อย่างชัดเจน…

แผ่นดินใหญ่คำรามก้อง ขุนเขานับไม่ถ้วนสั่นคลอน แม่น้ำแต่ละสายๆ ตลบม้วน สรรพชีวิตทั้งหลายต่างครั่นคร้าม

การเปิดเส้นทางห้วงสมุทรบรรพกาลไม่ได้เกิดขึ้นมาเนิ่นนานมากนัก

อีกทั้งเปิดด้วยวิธีแรกที่ตุ๊กตาจิ้งจอกดอก ก็ไม่มีทางเกิดภาพสะท้านสะเทือนเช่นนี้ ขอบเขตเล็กกว่ามาก

มีเพียงจุดหญ้าวงแหวนดารา ใช้วิธีที่ดั้งเดิมที่สุดวิธีนี้ถึงจะเหนี่ยวนำการปะทุขึ้นของพลังอำนาจเทพห้วงสมุทรบรรพกาล

และหญ้าวงแหวนดาราก็หายากเป็นอย่างยิ่ง ด้วยเหตุนี้ ภาพนี้จึงทำให้ตุ๊กตาจิ้งจอกทางนั้นเบิกตากว้าง อารมณ์แผ่ระลอกคลื่น

สวี่ชิงเองก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้

แต่ตอนนี้สมาธิของเขาไม่ได้อยู่ที่ระลอกคลื่นที่เกิดขึ้นจากการเปิดของเส้นทาง แต่จ้องมองคลื่นวนมหึมาทั้งสามสิบห้าลูกบนมหาสมุทรนอก

จิตใจเกิดระลอกคลื่นอารมณ์

คลื่นวนทุกลูกที่สายตาเขามองเห็นล้วนมีขนาดพอๆ กับเมือง อีกทั้งยังเหมือนกันทุกประการ

ไม่ว่าจะเป็นพื้นที่ หรือกลิ่นอาย กระทั่งความเร็วของการหมุนและความถี่ ก็ต่างเหมือนกันโดยสมบูรณ์

ทำให้คนยากจะแยกแยะได้ว่าลูกไหนคือระบบดาว

ขณะเดียวกัน สิ่งที่ยิ่งกระตุ้นให้จิตใจสวี่ชิงพลุ่งพล่านคือคลื่นวนสามสิบห้าลูก ต่างแผ่เวลาและห้วงมิติออกมา

หากเปลี่ยนเป็นผู้บำเพ็ญคนอื่น บางทีอาจสัมผัสไม่ได้ถึงรายละเอียดนี้

แต่สวี่ชิงไม่เหมือนกัน

ร่างเซียนของเขาตอนนี้พลังบำเพ็ญเป็นระดับสิบสุดยอดวิถี

ห้าสุดยอดแรกคือห้าธาตุ สุดยอดที่หกคือพลังแก่นแท้ตักจันทร์กลางบ่อ นั่นคือมิติ

สุดยอดที่เจ็ดคือเวลาที่ผันแปรมาจากนาฬิกาแดด

เช่นนี้แล้ว สัมผัสรับรู้ต่อมิติและเวลาของเขาจึงเหนือกว่าคนอื่นอย่างมหาศาลนัก ดังนั้นในเสี้ยวขณะนี้ เขาสัมผัสได้ถึงมิติและเวลาที่พุ่งสูงขึ้นในคลื่นวนทั้งสามสิบห้าลูกนี้

ท่ามกลางความรางเลือน สุดยอดที่หกและสุดยอดที่เจ็ดของร่างก่อเป็นเสียงร้องประสานแผ่วเบา

เสียงร้องประสานเช่นนี้ทำให้เวลาและมิติในร่างสวี่ชิงเกิดความรู้สึกถูกเหนี่ยวนำ ระลอกคลื่นที่เกิดขึ้นสะท้อนมาในร่างสวี่ชิง

ทุกอย่างนี้ทำให้สวี่ชิงลมหายใจหอบถี่เล็กน้อย

เขามีลางสังหรณ์ว่า คลื่นวนทั้งสามสิบห้าลูกนี้แฝงไว้ด้วยความลับของเวลาและมิติ

ขณะที่คล้ายครุ่นคิดอยู่นั้น ตุ๊กตาจิ้งจอกที่อยู่ข้างๆ ก็สูดลมหายใจยาว มองสวี่ชิงผาดหนึ่ง พลันเอ่ยขึ้น

“ไม่เลวเลยนี่เจ้าตัวน้อย แม้แต่หญ้าวงแหวนดาราก็มี ทำให้พี่สาวเหนือความคาดหมายไปนิดๆ ”

“แต่ว่า หญ้าวงแหวนดาราเพียงแค่เปิดเส้นทางเท่านั้น ส่วนตราผ่านทางของเจ้า ก็ทำให้ในตอนที่เจ้าเดินทางได้รับการปกป้องและชี้นำในระดับหนึ่งเท่านั้น ทำให้เจ้าไม่หลงไปในนั้น”

“แต่ว่า หลังจากเข้าไปในเส้นทางแล้ว อันตรายที่อยู่ในเส้นทางไม่ใช่แค่หลง แต่ยังมีพลังฉีกทึ้งที่เกิดขึ้นในขณะท่องไปในระบบดาวอีกด้วย”

“ดังนั้นหากอยากเดินทางให้ปลอดภัยจริงๆ ต้องมีของวิเศษของห้วงดาราถึงจะได้ แม้เจ้าจะมีเถาวัลย์เทพ แต่…”

ยังไม่ทันที่ตุ๊กตาจิ้งจอกจะพูดจบ สวี่ชิงก็เอาเจดีย์วิเศษท้องฟ้าดาราของตัวเองออกมาเงียบๆ

เอามันออกมาไว้ในฟ้าดิน จากนั้นก็ยกนิ้วขึ้น

ทันใดนั้นเจดีย์วิเศษนี้สั่นสะเทือน บนนั้นแผ่กลิ่นอายห้วงดาราอย่างเข้มข้นออกมา

ภาพนี้ทำให้จิ้งจอกดินเหนียวเบิกดวงตากว้างอีกครั้ง

“เจดีย์ของเจ้าองค์นี้น่าสนใจอยู่นิดๆ ปิดกั้นสัมผัสรับรู้ของข้าได้ ทำให้ก่อนหน้านี้ข้าสัมผัสไม่ได้ถึงคุณสมบัติภายในของมัน…ที่มาที่ไปของมัน…ก็พอใช้ได้”

ตุ๊กตาจิ้งจอกจิตใจซัดโหม แต่ภายนอกกลับแค่กะพริบตาปริบๆ สายตากวาดไปบนเจดีย์วิเศษ ทำท่าสุขุมเยือกเย็น เอ่ยต่อไป

“และสิ่งเหล่านั้นที่ข้าพูดไปก่อนหน้านี้ล้วนไม่ใช่สิ่งสำคัญ เจ้าตัวน้อย เจ้าใช้ห้วงสมุทรบรรพกาลมุ่งหน้าไปยังระบบดาวระบบอื่น ที่สำคัญคือการตัดสินใจเลือกอย่างแม่นยำ”

“ข้าว่าเจ้าเองก็ใช่ว่าจะไร้เป้าหมาย เตรียมการได้พร้อมเช่นนี้ ท่าทางคงจะมีระบบดาวที่กำหนดไว้แล้วว่าจะไป”

“แต่เส้นทางทั้งสามสิบห้านี้ ต่างวุ่นวายปั่นป่วน ไม่ได้เรียงตามลำดับ ดังนั้นหาคิดอยากจะหาเจอได้อย่างแม่นยำ ต้องอาศัยเบาะแสมหาศาลไปทำการอนุมานอย่างละเอียด”

“นี่เป็นการผลาญความคิดจิตใจอย่างมหาศาล พี่สาวคนนี้ช่วยเจ้าได้ แต่ว่า…”

ตุ๊กตาจิ้งจอกพูดพลางเลียริมฝีปาก ความยั่วเย้าในดวงตายิ่งเข้มข้น

สวี่ชิงมองตุ๊กตาจิ้งจอกผาดหนึ่ง ล้วงเอาหนูสีทองออกมาจากถุงเก็บของอย่างเงียบงัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน