ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1133

บทที่ 1133 สวี่ชิงเหยียบย่างเหนือกาลอวกาศ

แสงเรืองรองแห่งขั้วโลกบนท้องฟ้าของดินแดนตะวันตกไหลรินประดุจแม่น้ำ มอบความรู้สึกที่เปี่ยมด้วยคลื่นแห่งพลัง

สีแดงฉานราวกับเลือดสดๆ ในขณะที่อาบย้อมผืนฟ้าและผืนดินก็ก่อเกิดเป็นความงดงามอันเจิดจรัสพร่างพราย

“นั่นก็เป็นธรรมนูญแบบหนึ่งเช่นกัน”

สวี่ชิงเงยหน้ามองดูแสงเรืองรองแห่งขั้วโลก

ก่อนหน้านี้ แสงเรืองรองแห่งขั้วโลกในสายตาของเขา ก็เป็นเพียงปรากฏการณ์ทางดาราศาสตร์อย่างหนึ่งในระบบดาวที่ห้าเท่านั้น แต่ในเสี้ยวขณะนี้…กลับแตกต่างออกไปแล้ว

ในแสงเรืองรองแห่งขั้วโลกนั้น ชัดเจนว่าแฝงไว้ด้วยรอยประทับและอักขระนับไม่ถ้วน พวกมันสลับสอดประสานกัน ประเดี๋ยวเลือนราง ประเดี๋ยวปรากฏ ก่อขึ้นเป็นกฎเกณฑ์และกฎระเบียบกฎแล้วกฎเล่า แปรเปลี่ยนเป็นต้นกำเนิดและร่องรอยแห่งต้นกำเนิดวิถีรอยแล้วรอยเล่า

และยังถักทอเป็นอำนาจรอยเต๋าแห่งอำนาจแล้วอำนาจเล่า

หล่อเลี้ยงสรรพชีวิต ชี้นำสู่เส้นทางการบำเพ็ญ

“นั่นคือสิ่งที่มีอยู่คล้ายกับวิถีสวรรค์แต่เหนือกว่าวิถีสวรรค์ในระบบดาวที่ห้า”

“คือการแปรเปลี่ยนให้เป็นรูปธรรมของธรรมนูญ”

“ยิ่งเป็นการคุ้มครองระบบการฝึกบำเพ็ญของระบบดาวที่ห้า”

“สามารถจินตนาการได้ว่า หากระบบดาวที่ห้าเลือกที่จะขยายอำนาจ เลือกที่จะทำสงครามกับระบบดาวอื่นๆ เช่นนั้น ณ ที่ใดที่สนามรบครอบคลุม ก็จะต้องมีแสงเรืองรองแห่งขั้วโลกนี้ไหลริน”

“เพราะมันได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของระบบดาวที่ห้าไปแล้ว”

ดวงตาของสวี่ชิงใสกระจ่างแจ้ง แก่นแแท้เหล่านี้ ก่อนหน้านี้เขามองไม่เห็น แต่ตอนนี้ ชัดกระจ่างเป็นอย่างยิ่งนัก

ขณะเดียวกัน ในแสงเรืองรองแห่งขั้วโลกนี้ เขายังมองเห็นดวงดาวสิบสองดวง!

นั่นเป็นเงาร่างอันยิ่งใหญ่ใหญ่สิบสองร่าง

พวกเขาไม่อาจอธิบายได้ และมองไม่เห็นรูปร่างที่แท้จริงเช่นกัน

สวี่ชิงรู้สถานะของพวกเขา ยิ่งรู้พลังบำเพ็ญของพวกเขา นี่คือเซียนชั้นล่างสิบสององค์ พวกเขาแปลงเป็นดวงดาว เดินทางไปในแสงเรืองรองแห่งขั้วโลก เฝ้ารักษาทุกทิศทาง ตรวจตราฟ้าดิน

ทั้งระบบดาวที่ห้า นอกเมืองเซียนมีเซียนที่ปรากฏตัวอย่างเปิดเผยทั้งหมดสิบหกองค์

สายหลักทิศเหนือ ใต้ ตะวันออก ตะวันตก ต่างมีหนึ่งองค์ ส่วนที่เหลืออีกสิบสององค์ ล้วนอยู่ในแสงเรืองรองแห่งขั้วโลก

แต่ไม่ได้หมายความว่า เซียนชั้นล่างในระบบดาวที่ห้ามีเพียงสิบหกองค์นี้เท่านั้น

ไม่ว่าจะเป็นคนพายเรือข้ามฟาก หรือจะเป็นตัวตนที่เฝ้ารักษาพื้นที่อื่นๆ ในระบบดาวที่ห้า ล้วนมีเซียนชั้นล่างอยู่ และสถานที่ที่มีมากที่สุด…ก็เห็นได้ชัดว่าอยู่ในเมืองเซียน

สถานที่ที่ผู้คนในระบบดาวที่ห้าทุกคนต่างปรารถนา อยากจะเข้าสังกัด

เนิ่นนาน…

สวี่ชิงดึงสายตากลับ ก้มหน้าทอดสายตามองพื้นดิน ฝีเท้าไม่เร็ว จิตใจสงบนิ่ง

เดินผ่านที่ราบ

บนที่ราบ เวลาแผ่ระลอกปั่นป่วน ต้นไม้ใบหญ้าเติบโตอย่างรวดเร็ว แล้วก็เหี่ยวเฉาในทันควัน สรรพสิ่งทั้งหลายเป็นเช่นนี้ นกและสัตว์บนที่ราบในชั่วพริบตานี้ก็มีการรับรู้ที่แตกต่างกัน

บ้างก็จู่ๆ ก็พลันตื่นตระหนกขึ้นมา บ้างครั้งจู่ๆ ก็สับสนงุนงงไปในทันที

และจากการจากไปของสวี่ชิง ทุกสิ่งก็กลับฟื้นคืนเป็นปกติ

เดินผ่านเทือกเขา

เทือกเขาพร่าเลือน ราวถูกลบเลือนไป แล้วก็ปรากฏขึ้นใหม่ รอยร้าวบนหินก็เป็นเช่นเดียวกัน กาลเวลาและมิติ เนื่องจากการผ่านไปของสวี่ชิง เกิดความสับสนวุ่นวาย

สำนัก ตระกูลในนั้น ผู้บำเพ็ญทั้งหมดล้วนแต่รู้สึกใจสั่นในในเสี้ยวขณะนี้

สวี่ชิงทั้งๆ ที่เดินไม่ได้เร็ว ทั้งๆ ที่บินผ่านสายตาของพวกเขา

แต่พวกเขากลับมองไม่เห็นสวี่ชิง ไม่ว่าจะเงยหน้ามองเท่าไร ไม่ว่าจะตรวจสอบอย่างไร ก็มองไม่เห็นตัวตนของสวี่ชิง

ราวกับว่าพวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในภาพวาด ส่วนสวี่ชิงเดินผ่านนอกภาพวาด ดังนั้นจึงมีเพียงเงาที่ไหววูบผ่านไปบนภาพวาด

อีกทั้งยังเกินกว่าความเข้าใจและการรับรู้ของพวกเขา

“สถานะที่ข้าหลอมรวมเข้ากับกาลอวกาศ ตำแหน่งที่ยกระดับขึ้นมา ทำให้พวกเขาไม่สามารถรับรู้เข้าใจได้…ก็เหมือนกับตอนที่ข้ายังไม่มีสภาวะกาลอวกาศ ยังไม่มีธรรมนูญของตนเอง เมื่อทอดสายตามองไปยังแสงเรืองรองแห่งขั้วโลก ก็มองไม่เห็นแก่นแท้ของแสงเรืองรองแห่งขั้วโลก และมองไม่เห็นดวงดาวที่อยู่ภายในนั้น”

“เพราะในตอนนั้น ข้าก็เหมือนพวกเขา ที่ไม่อาจเข้าใจรับรู้ถึงตำแหน่งที่สูงกว่าได้”

“เป็นสภาวะกาลอวกาศ เป็นธรรมนูญ ที่ทำให้ข้ามีคุณสมบัติที่จะ ‘เห็น’ ”

สวี่ชิงครุ่นคิด เคลื่อนหน้าต่อไป

เดินผ่านพื้นที่แล้วพื้นที่เล่า สร้างความตื่นตระหนกให้กับสถานที่แล้วสถานที่เล่า

แต่สวี่ชิงไม่ได้เข้าไปแทรกแซง และด้วยเหตุนี้เอง หลังจากจากไป สถานที่ที่เขาผ่านไป ล้วนกลับคืนสู่สภาพเดิม

ภาพฉากแล้วฉากเล่าเหล่านี้ทำให้ความคิดของสวี่ชิงแผ่ขยายออกไป ค่อยๆ คุ้นเคยกับสภาวะของตัวเองในตอนนี้

เขาค่อยๆ รู้สึกว่าตัวเขาในตอนนี้ ภายใต้สภาวะกาลอวกาศ วิญญาณกับความคิดของเขามีความรู้สึกเป็นอิสระกว่าครั้งไหนๆ

แม้จะมีการจำกัดจากธรรมนูญที่สูงกว่า แต่เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ก็ยังเป็นอิสระมากกว่ามากนัก

แต่ขณะเดียวกัน เขาก็สัมผัสได้ว่า สภาวะนี้ ตัวเขาเองไม่สามารถคงอยู่ได้นานเกินไป

ไม่ใช่เพราะพลังของสภาวะกาลอวกาศไม่เพียงพอ แต่เป็นเพราะกายเนื้อ

เขาสัมผัสได้ว่า หากไม่มีกายเนื้อ เช่นนั้นตัวเขาตอนนี้ก็สามารถจอยู่ในสภาวะกาลอวกาศของวิถีสุดยอดที่แปดได้ตลอดไป

แต่เนื่องจากกายเนื้อ เขาจึงไม่สามารถอยู่ในสภาวะกาลอวกาศได้นานเกินไป

กายเนื้อดูเหมือนจะกลายเป็นภาระ

อีกทั้งเมื่อความคิดและวิญญาณเข้าสู่สภาวะกาลอวกาศนานเกินไป กายเนื้อจะค่อยๆ เหี่ยวเฉา พลังชีวิตก็จะสลายไปเช่นกัน ความเชื่อมโยงกับตนเองก็จะน้อยลงเรื่อยๆ

ปรากฏการณ์นี้ดึงดูดความสนใจของสวี่ชิง

ดังนั้นเขาจึงครุ่นคิด ตัดสินใจใช้ความคิดในสภาวะกาลอวกาศของตัวเอง มองดูกายเนื้อของตัวเอง

ครู่หนึ่ง สวี่ชิงก็ดึงความคิดกลับมา

เขามองเห็นอนาคตมากมายของกายเนื้อตัวเอง

ในจำนวนนั้น ส่วนใหญ่ กายเนื้อนี้ ค่อยๆ เปลี่ยนไป ไม่ได้เป็นของเขาอีกต่อไป

เหี่ยวเฉาไปในฟ้าดิน

“แต่ข้าพิจารณาเซียนทั้งหมด ล้วนมีกายเนื้อกันทั้งนั้น ไม่ได้ละทิ้งเหลือเพียงสติสัมปชัญญะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน