ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 22

บทที่ 22 ศาลเจ้า

ค่ำคืนของพื้นที่ต้องห้าม สวี่ชิงไม่ได้รู้สึกแปลกที่แปลกทางเท่าไรนัก

ไม่ว่าจะเป็นซากปรักหักพังในเมือง หรือว่าป่าผืนนี้

อย่างแรกเขาใช้ชีวิตมาสิบกว่าวัน อย่างหลังเขาก็ผ่านมาแล้วหลายคืน

เวลานี้เขาที่หลบตัวอยู่ในร่องต้นไม้ยักษ์หรี่ตาลงมาครึ่งหนึ่ง ระหว่างที่งีบก็สูดหายใจเอาพลังวิญญาณที่มีไอพลังประหลาดหนาแน่นซึ่งปนเปอยู่ในพื้นที่ต้องห้ามแห่งนี้เข้าไป

หลังจากที่พลังวิญญาณเหล่านี้เข้าไปในร่างกายแล้วก็ถูกเคล็ดคีรีสมุทรแยกออกมา ส่วนที่บริสุทธิ์เข้าไปหล่อเลี้ยงร่างกาย ส่วนที่เป็นไอพลังประหลาดก็ผสานเข้าไปอยู่ในเงา

สวี่ชิงเคยชินกับการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้แล้ว

กระทั่งเขาเกิดความรู้สึกขึ้นรางๆ ว่าการฝึกบำเพ็ญในพื้นที่ต้องห้ามนี้ บางทีอาจเป็นเพราะเงา หรือไม่ก็เพราะอันตรายของที่นี่เป็นสาเหตุให้ตัวเขาระแวดระวังอย่างแรงกล้าตลอดเวลา

ความเร็วในการฝึกบำเพ็ญก็เพิ่มขึ้นมาด้วยเช่นกันในขณะที่กำลังระแวดระวังนี้

ตอนนี้ห่างจากเคล็ดคีรีสมุทรขั้นที่สี่ไม่ไกลแล้ว

“เหมือนลับมีดเลย…” สวี่ชิงงึมงำเสียงเบา

เขาไม่เข้าใจเรื่องหลักมหามรรคาอะไรนั่น แต่เขาจดจำช่างตีเหล็กในถ้ำยาจกที่เคยพูดเอาไว้ว่า ดาบที่ดี ต้องใช้หินลับมีดที่ดียิ่งกว่า จึงจะสามารถเผยคมที่แท้จริงของมันได้

ซึ่งตอนนี้พื้นที่ต้องห้ามที่อันตราย ก็เหมือนเป็นหินลับมีดของสวี่ชิง

ระหว่างการฝึกฝนบำเพ็ญนี้ผ่านไปเนิ่นนาน สวี่ชิงที่ฝึกฝนผ่านไปหนึ่งวันเต็มถึงเสร็จสิ้นค่อยๆ ลืมตาขึ้น

เขาเงยหน้ามองลอดร่องไม้ออกไปยังความมืดของราตรีด้านนอก และค่ำคืนของพื้นที่ต้องห้าม เสียงคำรามของสัตว์ประหลาดก็ดังขึ้นอยู่ไกลๆ สะท้อนก้องในป่าราวกับเทพมารกำลังพึมพำอยู่

ความเย็นเยียบที่มีอยู่ทุกหนแห่ง จู่โจมมายังสรรพชีวิตของที่นี่ และรุกเข้ามาด้านในร่องไม้ที่สวี่ชิงซ่อนตัว แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายเขาด้วย

หนาวมาก

เหตุการณ์นี้ทำให้เขาเกิดความรู้สึกเหมือนกลับไปยังซากเมืองครั้งนั้น คลื่นความโดดเดี่ยวค่อยๆ แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา

แต่สำหรับความโดดเดี่ยวนี้ สวี่ชิงก็คุ้นเคยเป็นอย่างดีแล้ว ผ่านไปพักหนึ่ง เขาก็เริ่มหลับตาอีกครั้ง ฝึกบำเพ็ญต่อ

และเป็นเช่นนี้ เวลาก็ได้ผ่านไป

คืนนี้ถือว่าปลอดภัยนักเพราะจุดพักที่เขาหาเจอนั้นเหมาะสมมาก มีเพียงสิ่งเดียวก็คือเมื่อถึงเที่ยงคืน ข้างหูสวี่ชิงที่กำลังฝึกบำเพ็ญ ก็มีเสียงฝีเท้าจากภายนอกแว่วเข้ามา

สับสนวุ่นวายมาก ราวกับมีคนจำนวนมากเข้าแถวเดินไปเบื้องหน้า

สวี่ชิงเพ่งพินิจ หรี่ดวงตาลงมองออกไปด้านนอก แต่นอกร่องไม้ก็เป็นผืนสีดำสนิท ไม่มีอะไรเลย

แต่ในใจสวี่ชิงกลับดำดิ่งฉับพลัน เพราะขณะที่เสียงฝีเท้านั้นลอดเข้ามา เสียงคำรามของสัตว์ประหลาดในป่ารอบๆ ก็ล้วนหายไปในพริบตา ทำเอาความระแวดระวังของสวี่ชิงพุ่งขึ้นมาฉับพลัน

เขาคิดไปถึงฝีเท้าของเสียงเพลงที่เจอครั้งที่แล้ว แต่ความรู้สึกเวลานี้มันแตกต่างกัน

‘ไม่เหมือนกับฝีเท้าของเสียงเพลงวันนั้นเลย ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่มีเสียงเพลงปรากฏขึ้นอีกด้วย’

สวี่ชิงวิเคราะห์อย่างรวดเร็ว แต่ไม่ได้กระทำการผลีผลามบุ่มบ่าม และพยายามกดข่มให้ตัวเองเงียบ กลั้นหายใจ จดจ้องออกไปยังความมืดด้านนอก

เสียงฝีเท้าแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าคนกลุ่มหนึ่งเข้าขบวนเดินใกล้เข้ามา

และขณะเดียวกัน ขอบเขตของความเย็นเยียบที่เย็นมากจนราวกับจะแช่แข็งร่างกายได้ ก็โถมเข้ามาอย่างรุนแรงในพริบตา

ความหนาวเย็นนี้ สวี่ชิงรู้สึกคุ้นเคย ไม่ว่าจะเป็นเสียงเพลงเมื่อวันนั้น หรือตัวตนสิ่งประหลาดที่ปรากฏออกมายามค่ำคืนในซากเมืองเหล่านั้น สิ่งที่แผ่ซ่านออกมาล้วนก็มีอุณหภูมิเช่นนี้

แต่เสียงเพลงในวันนั้นมีระดับที่แตกต่าง สามารถแช่แข็งจิตวิญญาณได้เลยทีเดียว ทว่าความหนาวเย็นในขณะนี้ แค่ทำให้เขาไม่ค่อยสบายตัวเท่านั้น ไม่ถึงขั้นสูญเสียการเคลื่อนไหวไป

‘เป็นสิ่งประหลาดประเภทหนึ่งที่คล้ายกับในซากเมือง!’ หลังจากที่สวี่ชิงทำการพิจารณา ก็กำเหล็กแหลมไว้แน่น สูดลมหายใจลึก สะกดคลื่นในใจตนเองเอาไว้ ฝืนปิดตาลง ไม่ลืมตาขึ้นมา

ไม่มอง ไม่สัมผัส ไม่พบเจอ

หลังจากที่สวี่ชิงหลับตา เสียงฝีเท้าจู่ๆ ก็เร่งขึ้น ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ราวกับคนนับไม่ถ้วนกับลังยืนล้อมต้นไม้ใหญ่ที่เขาพักพิงอยู่

จิตวิญญาณสวี่ชิงสั่นสะเทือน พยายามข่มความบุ่มบ่ามที่อยากจะเบิกตาดูให้ชัดว่าอีกฝ่ายมีลักษณะอย่างไรกันแน่เอาไว้

ผ่านไปเนิ่นนาน..ขณะที่ตะวันแรกโผล่พ้นขอบฟ้า ในที่สุดเสียงฝีเท้าวุ่นวายก็ไม่ป้วนเปี้ยนวนเวียน ทั้งยังค่อยๆ ห่างออกไป

ฟ้าสว่างแล้ว

สวี่ชิงไม่ได้ลืมตาขึ้นในทันที เขารออยู่พักหนึ่ง จึงค่อยๆ เปิดตาทั้งสอง มองเห็นร่องต้นไม้ที่ตนเองหลบอยู่ตรงนั้นมีน้ำแข็งหนาเกาะอยู่อย่างเห็นได้ชัด และตัวเขาทั้งตัวก็ถูกแช่แข็งไว้ด้านใน

แสงตะวันสาดลอดชั้นน้ำแข็งส่องลงมาบนตัวสวี่ชิง เขาสูดลมหายใจลึก มือซ้ายสัมผัสอยู่บนผิวน้ำแข็งออกแรงผลัก น้ำแข็งจึงร่วงลงมาบนพื้นพร้อมกับเสียงปริแตก

สวี่ชิงค่อยๆ มุดออกมาก่อนสังเกตไปรอบๆ มองไปยังด้านในป่า ศพหมาป่าที่เมื่อวานยังอยู่เหล่านั้น วันนี้อันตรธานหายไปจนหมดสิ้น ส่วนบนพื้น…ก็มีรอยเท้ามากมายมหาศาลประทับอยู่

เป็นรอยเท้าคนมากมายเต็มไปหมด ราวกับว่ามีคนนับร้อยเดินผ่านไปอย่างไรอย่างนั้น

และเรื่องที่มีคนนับร้อยคนเดินตรงเข้าไปในพื้นที่ต้องห้ามเช่นนี้ สวี่ชิงไม่เคยได้ยินมาก่อน

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง…รอยเท้าเหล่านี้เป็นรอยเท้าจริงๆ ไม่ใช่รอยรองเท้า

สวี่ชิงนิ่งงันอยู่นานจึงถอนสายตากลับมา เขาได้สัมผัสสิ่งประหลาดในพื้นที่ต้องห้ามลึกขึ้นอีกหน่อยแล้ว จึงถือโอกาสตอนนี้ ช่วงที่พื้นที่ต้องห้ามฟ้าสว่าง อันตรายจะน้อยกว่าช่วงพลบค่ำ ไม่ถอดใจที่จะออกสำรวจ ไหวตัวพุ่งออกไป

ผ่านไปหลายชั่วยาม ในที่สุดสวี่ชิงก็มาถึงจุดที่มาไกลที่สุดของพวกเขาที่เข้ามาในครั้งที่แล้ว หุบเขาเล็กที่กลุ่มสายอัสนีเก็บเกี่ยวหญ้าเจ็ดใบ

ในหุบเขายังเป็นเหมือนตอนที่พวกเขาจากไป แสงตะวันสาดลอดผ่านเถาวัลย์ที่เชื่อมกันเป็นเพดานส่องลงมาบนพื้น กลิ่นดอกไม้ตลบอบอวล ตัดขาดอันตรายจากภายนอก ราวกับเป็นสวนท้อนอกโลกก็มิปาน

มาถึงที่นี่ สวี่ชิงก็ถอนใจโล่งออกมา เงยหน้ามองไปอีกด้านของหุบเขา หมู่ศาลเจ้าที่อยู่ห่างออกไปลิบๆ นั่น

จดจ้องอยู่ครู่หนึ่ง สวี่ชิงจึงถอนสายตากลับมามา ปรับสภาพง่ายๆ ครู่หนึ่ง จากนั้นตัวเขาก็พุ่งทะยานตรงไปยังหมู่ศาลเจ้าเหล่านั้น

ป่านอกหุบเขาเจริญงอกงามยิ่ง แสงตะวันที่นี่น้อยลงเรื่อยๆ

ไม่รู้ว่าเพราะหมู่ศาลเจ้าโบราณเหล่านี้ยังคงแผ่ซ่านความรุ่งโรจน์และความน่าเกรงขามในสมัยของพวกมันออกมาหรือไม่ ขณะที่หลังจากออกมาจากหุบเขาและเข้าใกล้ อันตรายถึงได้น้อยลงมาก

ป่าไม้เจริญงอกงาม กลิ่นอายเองก็ราวกับอ่อนโยนขึ้นมาไม่น้อย

กระทั่งป่าผืนนั้นที่อยู่ใกล้กับหมู่ศาลเจ้าที่สุดแทบไม่แตกต่างอะไรกับป่าไม้ที่สวี่ชิงเคยเห็นในโลกภายนอก ไม่บิดเบี้ยว ไม่มืดดำ

และหญ้าเจ็ดใบของที่นี่ที่มีอยู่บ้างเล็กน้อย ก็ถูกสวี่ชิงเก็บเกี่ยวไปแล้ว

สถานที่ทั้งหมดแห่งนี้ ทำให้สวี่ชิงรู้สึกประหลาดใจ แต่ความระแวดระวังก็ไม่ได้ลดน้อยลง ยังคงเข้าใกล้อย่างระมัดระวัง

จนผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ขณะที่แสงสายัณห์กำลังจะมาถึง เขาก็เดินออกจากป่า มาถึงด้านหน้าหมู่ศาลเจ้าเหล่านี้แล้ว

ที่นี่ต้นไม้น้อยมาก แสงตะวันขนาดใหญ่สาดส่องทำให้สายตาของสวี่ชิงพร่าเลือนไปเล็กน้อย

สิ่งที่สะท้อนในตาเขา เป็นสิ่งปลูกสร้างเพดานกลมขนาดใหญ่สูงหลายสิบจั้งหลายหลัง

ต่อให้พังทลาย ต่อให้เป็นแค่เศษซาก ต่อให้จะเต็มไปด้วยตะไคร่ดำ แต่ศาลเจ้าที่ก่อขึ้นจากหินอย่างเป็นระเบียบซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าตัวเขาแต่ละแห่งนั้น ก็เต็มไปด้วยความยิ่งใหญ่รโหฐาน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน