ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 234

บทที่ 234 ไม่เห็นใครในสายตา

สวี่ชิงไม่ชอบถูกคนรบกวนในเวลาฝึกบำเพ็ญหรือศึกษาค้นคว้า

แต่ตอนนี้เขาก้มหน้ามองมุกสีม่วงที่ลูกศิษย์กรมปราบพิฆาตส่งมา แววตาแปรเปลี่ยนมาล้ำลึกขึ้น

มุกเม็ดนี้ยังแผ่กลิ่นอายข้อมูลที่ไม่ทราบที่มากลุ่มหนึ่งออกมา ทำให้วิหคทองที่หลังของเขามีการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติเล็กน้อย ไม่นานนักก็ปรากฏข้างหลังเขา หลังจากที่จ้องเพ่งมุกเม็ดนี้ด้วยกันกับมัน ก็ค่อยๆ เผยความกระหายออกมา

สวี่ชิงคล้ายครุ่นคิดอะไร หลังจากพึมพำก็เดินออกมาจากคุก ที่โถงรับแขกของกรมปราบพิฆาต เขาเห็นชายหนุ่มชุดม่วงคนนั้นที่มาเยือน

อีกฝ่ายร่างเหยียดตรง ตอนนี้หันหลังให้สวี่ชิงอยู่ กำลังมองภาพผีร้ายแย่งชิงอาหารที่แขวนไว้บนกำแพงในโถงรับแขก แม้จะไม่ได้เปิดสภาวะแสงนภา แต่เปลวไฟที่เกิดจากการโคจรของช่องเวทร้อยยี่สิบช่องทั่วทั้งร่างกำลังลุกโชนในกายเขาอยู่ตลอดเวลา

ทำให้ทุกอย่างรอบๆ เมื่ออยู่ในสายตาของลูกศิษย์ระดับรวมปราณล้วนเปลี่ยนมาบิดเบี้ยวไปหมด เหมือนว่าที่นี่กลายเป็นที่อยู่ชายหนุ่มชุดม่วงนี้ไปแล้ว แต่สิ่งเหล่านี้ล้วนไม่เป็นผลกับสวี่ชิง

ความบิดเบี้ยวทุกอย่างที่นี่ก็หายไปในทันใดจากการที่เท้าของเขาย่างก้าวเข้ามา

“สวี่ชิงหรือ” ชายหนุ่มที่หันหลังให้สวี่ชิงหันหน้ามา แววตาแฝงด้วยรอยสำรวจพิจารณาเล็กน้อย สายตาจับจ้องบนร่างสวี่ชิง

สวี่ชิงไม่ชอบสายตาเช่นนี้ แต่เขาไม่แสดงความรู้สึกเช่นนี้ออกมาข้างนอก มองผู้มาเยือนอย่างสงบนิ่ง

“ด้วยพลังไฟชีวิตสองดวง ร่วมกับเคล็ดวิชาวิหคทองหลอมหมื่นวิญญาณ พร้อมด้วยพิษอันถึงแก่ชีวิต ทั้งยังมีหน้าตาเช่นนี้อีก สวี่ชิง…สระเล็กๆ อย่างสำนักเจ็ดนตรโลหิตสระนี้ไม่เหมาะกับเจ้าแล้ว” ชายหนุ่มชุดม่วงเอ่ยอย่างราบเรียบ จากนั้นก็นั่งบนที่นั่งประธานในโถงรับแขก

การเคลื่อนไหวทุกอย่างล้วนเป็นธรรมชาติ เหมือนว่าในใจเขาก็คิดว่าตำแหน่งนี้ควรจะเป็นเขาที่เป็นคนนั่งอยู่แล้ว

เพียงแต่เขาที่นั่งอยู่ตรงนั้นในตอนนี้ไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่น้อยว่า ในที่ว่างโล่งข้างหลังพลันมีผิงกั่วลูกหนึ่งลอยอยู่กลางอากาศ

แล้วก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำได้เช่นไร ผิงกั่วลูกนั้นถูกคนที่มองไม่เห็นคนหนึ่งกัดหนึ่งคำ แต่กลับไม่มีเสียงใดๆ ดังออกมาเลย

สวี่ชิงสีหน้าแปลกประหลาดไปเล็กน้อย กวาดตามองผิงกั่ว ไม่พูดอะไร รอคำของอีกฝ่าย

ชายหนุ่มชุดม่วงเอ่ยราบเรียบ

“เจ้าอยู่ที่สำนักเจ็ดเนตรโลหิตจะต้องไม่ได้ดั่งใจเป็นแน่ แค่เพียงมีชื่ออยู่ในอันดับทว่ามิใช่องค์ชาย รายชื่อในอันดับก็เป็นเพราะเจ้าสร้างคุณูปการยิ่งใหญ่ถึงได้มอบให้ สำนักเช่นนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องอาลัยอาวรณ์

“ข้าเป็นใครความจริงแล้วในใจเจ้าก็รู้ดี ข้าคือหวงอี้คุนแห่งสำนักโลกันต์ทมิฬ เจ้าเรียกข้าว่าศิษย์พี่ใหญ่ก็ได้” คำพูดของหวงอี้คุนดังก้องรอบทิศ แววตาสำรวจพิจารณาในดวงตายิ่งชัดเจน

ผิงกั่วข้างหลังเขาเดิมมีรอยฟันเพิ่มขึ้น คล้ายว่าคนที่มองไม่เห็นคนนั้นกำลังกัดอีกคำ ทว่าตอนนี้กลับชะงักค้าง เหมือนไม่ค่อยพอใจคำพูดของเขา

สวี่ชิงแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น เขารู้จริงๆ ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แม้ก่อนหน้านี้จะไม่เคยพบอีกฝ่าย แต่ม้วนเอกสารและภาพบันทึกเงาเคลื่อนไหวมีบันทึกของคนผู้นี้

“สวี่ชิง ข้าชื่นชมเจ้ามาก วันนี้ข้าจะมอบโอกาสให้เจ้าได้หลุดพ้นจากสำนักล่าง เข้าร่วมกับสำนักบน”

หวงอี้คุนยกมือขวาที่สวมถุงมือสีแดงมาวางไว้บนที่วางแขนเก้าอี้ ตัวเอนไปข้างหน้าเล็กน้อย ดวงตาฉายประกายคมกล้า จับจ้องดวงตาทั้งสองของสวี่ชิง เอ่ยเน้นทีละคำๆ

“แน่นอน เงื่อนไขของทุกอย่างที่ว่านี้คือเจ้าจะต้องภักดีกับข้า”

คิ้วของสวี่ชิงขมวดมุ่นเล็กน้อย

ส่วนผิงกั่วที่ลอยอยู่ข้างหลังหวงอี้คุนในตอนนี้มีรอยกัดเพิ่มอีกสองรอยอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่ามันถูกกัดอย่างอาฆาตแค้น

“สวี่ชิง เจ้าอาจจะยังไม่รู้ถึงความหมายของสำนักบน” หวงอี้คุนสังเกตเห็นคิ้วที่ขมวดมุ่นของสวี่ชิง แต่ก็ไม่สนใจ หัวเราะราบเรียบ

“เคล็ดวิชาระดับจักรพรรดิที่เจ้าฝึกฝนชื่อว่าเคล็ดวิชาวิหคทองฝึกหมื่นวิญญาณ เจ้ารู้หรือไม่ว่าใต้เท้าจากสาขาใหญ่แห่งพันธมิตรเจ็ดสำนักเราก็รับรู้เคล็ดวิชาระดับจักรพรรดิอย่างเคล็ดวิชาวิหคทองหลอมหมื่นวิญญาณเช่นกัน”

“และท่านยังรับรู้ได้อย่างสมบูรณ์อีกด้วย ส่วนวิชาของเจ้าก็คงได้มาโดยโอกาสบังเอิญอย่างแน่นอน แต่ผลเก็บเกี่ยวเห็นได้ชัดว่าไม่อาจเทียบกับสาขาใหญ่ได้เลย ข้าพูดได้ถูกหรือไม่”

สวี่ชิงเงียบนิ่ง

“ดังนั้น มาสำนักบน เคล็ดวิชาระดับจักรพรรดิของเจ้าจึงจะมีโอกาสยกระดับได้มากกว่า และใต้เท้าที่สาขาใหญ่ก็มาจากสำนักโลกันต์ทมิฬเช่นกัน ดังนั้น สำนักเราจึงมีคัมภีร์เพลิงพิฆาตกลืนวิญญาณ คัมภีร์นี้ความจริงแล้วเป็นวิชาที่ใต้เท้าที่สาขาใหญ่คิดค้นขึ้นโดยอ้างอิงจากเคล็ดวิชาวิหคทองหลอมหมื่นวิญญาณ”

พูดถึงตรงนี้สีหน้าของหวงอี้คุนก็แฝงด้วยความหยิ่งทะนง เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย

“อีกทั้ง…คัมภีร์เพลิงพิฆาตกลืนวิญญาณที่สำนักชั้นล่างฝึกฝนก็เป็นเพียงแค่ระดับต่ำเท่านั้น” หวงอี้คุนพูดพลางยกมือขวาที่สวมถุงมือสีแดงขึ้นมา แล้วถอดมันออกช้าๆ

กลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวกลุ่มหนึ่งก็แผ่ออกมาจากมือขวาของเขาทันทีจากการถอดถุงมือ

นิ้วมือทั้งห้าข้างขวาของเขาล้วนเป็นสีม่วงราวกับผลึกแก้ว ในขณะที่ดูแล้วน่าอัศจรรย์ ก็มีระลอกคลื่นพลังน่าครั่นคร้ามแผ่ซ่านออกมาจากนิ้วทั้งห้า ประดุจของสมบัติของล้ำค่า!

เส้นแสงทั้งหมดรอบๆ หมองหม่นลงไปในเสี้ยวพริบตานี้ เหมือนว่านิ้วทั้งห้าดูดซับไปหมด ทำให้มันกลายเป็นต้นกำเนิดแสง

สวี่ชิงตาจ้องเพ่ง เขาสัมผัสได้ถึงความไม่ธรรมดาจากนิ้วมือทั้งห้านี้ กระทั่งว่ารูปสัญลักษณ์วิหคทองที่อยู่บนหลังก็ปรากฏขึ้นมาในตอนนี้

เปลวเพลิงในร่างกายก็เหมือนจะถูกเหนี่ยวนำไปรางๆ ด้วยเช่นกัน

เพียงแต่ สวี่ชิงรู้สึกว่าหวงอี้คุนคนนี้…ไม่ควรโอ้อวดนิ้วทั้งห้าที่นี่เลย

ผิงกั่วที่ลอยอยู่ข้างหลังหวงอี้คุนสั่นสะท้านไปเล็กน้อย เหมือนว่ามือที่ถือมันอยู่ตอนนี้ค่อนข้างตื่นเต้น ยิ่งมีแสงดวงตาร้อนแรงสองทางปะทุออกมาจากในนั้นรางๆ จับจ้องไปที่มือขวาของหวงอี้คุนโดยที่ตัวเขาไม่รู้สึกตัวเลย

สังเกตเห็นสีหน้าของสวี่ชิง หวงอี้คุนในใจก็ได้ใจนัก ยิ่งมีความรู้สึกดูถูกและอิจฉากลุ่มหนึ่งในใจผสมปนเป ที่ได้ใจคือนิ้วทั้งห้าที่ได้มาจากความร่ำรวยและการฝึกบำเพ็ญของตัวเองในชีวิตนี้

ทุกครั้งที่เผยมันออกมาล้วนทำให้คนทั้งหลายต้องตื่นตะลึง และพลังของมันยิ่งไม่ธรรมดา

ที่ดูถูกคือสวี่ชิงที่อยู่ข้างหน้าคนนี้ อย่างไรเสียก็เป็นแค่ปลาในสระเล็กๆ เท่านั้น ต่อให้มีวาสนาอยู่บ้าง แต่เรื่องความรอบรู้ยังขาดอีกมาก

และสิ่งที่เขาอิจฉาก็คือวาสนานี้

แต่เขาเก็บซ่อนได้เป็นอย่างดี ตอนนี้ขยับนิ้วมือทั้งห้าที่เหมือนหลอมขึ้นมากจากทองม่วง เปล่งประกายแสงพร่างพรายแวววาว เอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ

“สวี่ชิง เจ้าเห็นแล้วหรือไม่ นี่ก็คือเคล็ดวิชาโบราณโลกันต์ทมิฬที่ข้าฝึกฝน ชื่อว่าดัชนีโลกันต์ทมิฬ

“นิ้วทั้งห้าของข้านี้ล้วนหล่อเลี้ยงขึ้นจากวิชาทมิฬมากมายร่วมกับของวิเศษหายากล้ำค่ามหาศาล ขอเพียงถูกนิ้วใดนิ้วหนึ่งของข้าสัมผัส อีกฝ่ายก็จะถูกข้าสัมผัสไปถึงวิญญาณ ถูกข้าควบคุม มีพลังสังหารและช่วงชิง

“นี่ถึงจะเป็นหน้าตาที่แท้จริงของคัมภีร์เพลิงพิฆาตกลืนวิญญาณ

“หากเจ้าภักดีกับข้า หลังจากตามข้ากลับไปยังสำนักแล้ว ข้าจะช่วยเจ้าขอท่านบรรพจารย์ให้มอบวิชาให้เจ้าได้ฝึกหนึ่งนิ้ว วันหน้าเมื่อสร้างคุณงามความชอบ บางทีเจ้าอาจจะมีโอกาสได้ฝึกสองนิ้วขึ้นไป

“วิชานี้เมื่อร่วมกับเคล็ดวิชาวิหคทองหลอมหมื่นวิญญาณของเจ้าถึงจะแสดงศักยภาพที่แท้จริงออกมาได้!”

สวี่ชิงมองนิ้วทั้งห้าของอีกฝ่ายอย่างล้ำลึกแวบหนึ่ง และสังเกตเห็นว่าผิงกั่วที่อยู่ข้างหลังเขาไม่มีรอยกัดเพิ่มมานานมากแล้ว เห็นได้ชัดว่าท่านผู้นั้นที่อำพรางกายอยู่ สมาธิทั้งหมดอยู่ที่นิ้วมือทั้งห้านี้

ดังนั้นแล้วจึงมองหวงอี้คุนด้วยความหมายล้ำลึกแวบหนึ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน