ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 25

บทที่ 25 วิถีพิษ : สลายศพ

เมื่อเสียงนี้เข้ามาในหูสวี่ชิง เขาก็เบิกตาขึ้นฉับพลัน

สามารถเข้ามาเรียนในกระโจมได้ เป็นเรื่องที่เขาใฝ่ฝันถึงมาตลอด ระหว่างที่กำลังตื่นเต้นเขาสูดลมหายใจลึก คารวะไปทางกระโจมอย่างลึกซึ้ง

“ขอบพระคุณท่านปรมาจารย์ยิ่ง!”

ประโยคนี้ สวี่ชิงพูดอย่างตั้งใจ

ก้มอยู่นานจึงยืดตัวขึ้น ปลีกตัวออกจากกระโจม

ขณะที่หันกลับไปวันนี้เขาไม่เห็นร่างของปรมาจารย์ไป่ แต่ได้ยินเสียงตำหนิติเตียนเด็กหนุ่มเด็กสาวของปรมาจารย์ไป่จากด้านในกระโจม

สวี่ชิงไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ เขาถูกความตื่นเต้นอันแรงกล้าอัดแน่นไปทั้งร่าง

ตอนกลับถึงที่พัก เขาก็รีบแจ้งเรื่องนี้กับหัวหน้าเหลยทันที และหัวหน้าเหลยเองก็ดูยินดีอย่างยิ่งด้วย โดยเฉพาะตอนที่เห็นท่าทางดีใจของสวี่ชิง รอยยิ้มเขาก็มีมากขึ้น ส่วนลึกจิตใจเองก็เกิดอารมณ์ขึ้นมา

สาเหตุที่เด็กน้อยตรงหน้าช่วงนี้ไปๆ มาๆ พื้นที่ต้องห้ามบ่อยครั้ง แม้จะไม่ได้บอกกับตนเอง แต่เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังไปค้นหาดอกลิขิตฟ้าเพื่อต่อชีวิตให้ตนเองอยู่

ความห่วงใยเช่นนี้ แล้วยังมาจากเด็กที่ช่วยชีวิตตนเองไว้ในโลกที่หนาวเหน็บอีก เขาจะไม่หวงแหนได้อย่างไร เพียงแต่ เขามองเห็นสวี่ชิงที่อ่อนล้ากลับมาทุกวัน ในใจก็ทานทนไม่ได้

เมื่อตอนนี้สวี่ชิงมีความสุข หัวหน้าเหลยเองก็มีความสุข ดังนั้นวันนี้หัวหน้าเหลยจึงแสดงฝีมือทำข้าวเย็นมือใหญ่ให้กับสวี่ชิงมื้อหนึ่ง ระหว่างนี้ก็คอยกำชับให้เขาเคารพครูบาอาจารย์ น้อมรับคำสั่งสอน ต้องนอบน้อมต่อปรมาจารย์ไป่และอีกมากมายไม่หยุดหย่อน สวี่ชิงก็สลักจิตจดจำอย่างตั้งใจ

จนกระทั่งกินข้าวเสร็จ สวี่ชิงที่กลับมาในห้อง ในใจยังตื่นเต้นอยู่

เมื่อคิดว่าพรุ่งนี้สามารถไปฟังบทเรียนในกระโจมได้ สวี่ชิงที่เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ ก็รู้สึกว่านอนไม่หลับอยู่บ้าง

ขณะที่เป็นทุกข์เป็นร้อนกับผลได้ผลเสียจู่ๆ เขาก็คิดถึงตอนที่อยู่ในถ้ำยาจกขึ้นมา ภาพตอนอยู่กับเด็กคนอื่น ฉากที่เข้าไปคารวะกับอาจารย์สอนหนังสือเป็นครั้งแรก

ดังนั้นจึงหยิบถุงหนังออกมาจัดเรียงเสียรอบหนึ่ง สุดท้ายหยิบเอาถุงใบค่อนข้างใหม่มาใบหนึ่ง ใส่เหรียญวิญญาณจำนวนมากเข้าไปด้านใน และยังมีลูกกลอนขาวจำนวนมากของเขาอีกด้วย

ในความเข้าใจของสวี่ชิง ความรู้นั้นเป็นสิ่งล้ำค่า ส่งมอบสิ่งที่สะสมมาทั้งหมดของตนเองออกไปก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

แต่เขาก็ยังคำนึงถึงหัวหน้าเหลยทางนี้ ดังนั้นจึงเหลือไว้ครึ่งหนึ่ง

ทำเรื่องเหล่านี้เสร็จสิ้น เขาจึงถอนหายใจยาว หลับตาลงเงียบๆ เริ่มฝึกบำเพ็ญหายใจเข้าออกรอฟ้าสาง

คืนนี้ สำหรับสวี่ชิงแล้วยาวนานเหลือเกิน

จนตะวันแรกขึ้น สวี่ชิงเปลี่ยนชุดใหม่อย่างที่ไม่ค่อยได้ทำ จากนั้นก็ล้างมือทั้งสองจนสะอาด แล้วเดินออกจากห้อง

ตอนที่กำลังจะออกไป ก็ถูกหัวหน้าเหลยที่ช่วงนี้ไม่ค่อยตื่นเช้าเรียกไว้

กำชับสวี่ชิงอย่างละเอียดเสียรอบหนึ่ง สวี่ชิงก็พยักหน้าอย่างไม่แหนงหน่าย ตั้งใจฟัง สุดท้ายหัวหน้าเหลยจึงช่วยสวี่ชิงจัดระเบียบเสื้อผ้า จากนั้นส่งถุงหนังให้เขาใบหนึ่ง

“ไปเล่าเรียนในกระโจม จะไปมือเปล่าไม่ได้”

“ข้ามีแล้ว” สวี่ชิงตอบเสียงเบา

หัวหน้าเหลยถลึงตา และพอเห็นความยืนหยัดในดวงตาสวี่ชิง เขาจึงเก็บถุงหนัง กลับไปในห้องแล้วหยิบกาสุราออกมาใบหนึ่ง

“ข้ารู้ว่าปรมาจารย์ไป่ชอบดื่มสุรา เจ้าพกสิ่งนี้ไปด้วย”

ครานี้สวี่ชิงไม่ปฏิเสธ หลังจากรับกาสุรามาก็ออกจากเรือน เดินไปไม่กี่ก้าวก็หันหน้ากลับ โบกมือหยอยๆ ให้กับหัวหน้าเหลย จากนั้นก็ออกวิ่งตรงไปทางกระโจมปรมาจารย์ไป่

มองแผ่นหลังของสวี่ชิง หัวหน้าเหลยก็ยิ้มบาง

“เด็กคนนี้ ตอนจัดสรรหญ้าเจ็ดใบก็ยังไม่เห็นจะดีใจเช่นนี้เลย”

อารมณ์ที่ทั้งดีใจและตึงเครียดผสมปนเป สวี่ชิงมาถึงจุดที่เขายืนมาหนึ่งเดือนกว่านอกกระโจมแล้ว เขาสูดลมหายใจลึก เคาะประตูกระโจม

“เข้ามาเถิด”

ได้ยินเสียงของปรมาจารย์ไป่ สวี่ชิงก้มหน้าตรวจดูเสื้อผ้าของตนเอง หลังจากออกแรงสะบัดชายเสื้อเพื่อทำให้มันดูเป็นระเบียบมากขึ้น ผลักประตูเปิดช้าๆ มองเห็นว่าในกระโจมนอกจากองครักษ์แล้ว ก็ยังมีปรมาจารย์ไป่และเด็กหนุ่มเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างใน

ตอนที่สวี่ชิงมองไปทางพวกเขา พวกเขาเองก็กำลังมองสวี่ชิง

เมื่อเทียบกับสีหน้าเรียบสงบของปรมาจารย์ไป่ สีหน้าของเด็กหนุ่มและเด็กสาวดูหลากหลายกว่ามาก เด็กหนุ่มในนี้ที่ถูกเรียกว่าเฉินเฟยหยวนมีสีหน้าไม่ยอมแพ้ ส่วนเด็กสาวถิงอวี้กลับอยากรู้อยากเห็นอย่างมาก

สวี่ชิงหลุบสายตา คารวะปรมาจารย์ไป่อย่างลึกซึ้ง จากนั้นจึงหยิบถุงหนังและกาสุราที่เตรียมไว้ ยื่นออกไปสองมือเหมือนที่เคยทำให้ถ้ำยาจก

สวี่ชิงที่ไม่เงยหน้าขึ้น จึงไม่เห็นว่าพริบตานี้ดวงตาที่สงบนิ่งปรมาจารย์ไป่อ่อนโยนขึ้นมาบางส่วน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน