ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 28

บทที่ 28 ย่ำเดินยามราตรีโดยไร้แสงทิวา

วันนี้ ถิงอวี้ที่ใช้ชีวิตในผืนอินทนิลมาตั้งแต่เด็กจนไม่รู้ความยากลำบากในโลกมนุษย์ได้นอนหลับฝัน

ในฝัน เฉินเฟยหยวนกำลังสร้างความลำบากใจให้สวี่ชิง นางโกรธมาก

จนกระทั่งรุ่งสาง ถิงอวี้ที่ตื่นจากฝัน อารมณ์ก็แตกต่างไปจากแต่ก่อนเล็กน้อย หลังจากมาถึงกระโจมปรมาจารย์ไป่ ตอนที่นางนั่งท่องตำรายา ใจก็ยังดูเหม่อลอยอยู่บ้าง เงยหน้ามองออกไปนอกกระโจมอยู่เนืองๆ

จนกระทั่งมองเห็น…เฉินเฟยหยวน

ถิงอวี้นึกย้อนคิดไปถึงฝันเมื่อวาน

เฉินเฟยหยวนหาวหวอด เดินขยี้ตาเข้ามาในกระโจม ตอนที่ก้นกำลังจะหย่อนลงข้างๆ ถิงอวี้ เบาะรองนั่งก็ถูกถิงอวี้ย้ายออกไป

เฉินเฟยหยวนงงงัน มองไปทางถิงอวี้

“เจ้าทำอะไร”

“เจ้าไปนั่งตรงนั้น” ถิงอวี้คร้านจะสนใจเฉินเฟยหยวน ชี้ไปจุดที่ปกติสวี่ชิงนั่ง

“อะไรกันเล่า!” เฉินเฟิยหยวนไม่พอใจขึ้นมา ถลึงตาโต

“ก็เจ้าไม่ยอมตั้งใจเรียน แล้วช่วงนี้เจ้าก็ลาบ่อย เจ้านั่งตรงนี้ข้ารำคาญ พอใจหรือยัง”

ดวงตาเมล็ดซิ่งของถิงอวี้จ้องมอง พูดจารัวเร็ว จนทำให้เฉินเฟยหยวนที่ได้ฟังอึ้งกิมกี่อยู่ตรงนั้นอีกครั้ง ครู่หนึ่งก็พึมพำสองสามประโยค เกรงจะยั่วโมโหอีกฝ่าย จากนั้นจึงนั่งลงตรงที่นั่งของสวี่ชิงอย่างงุ่นง่าน

“เฮ้อ ถิงอวี้ เจ้านี่…” พอนั่งลง เฉินเฟยหยวนก็เอ่ยขึ้น และไม่รอให้เขาพูดจบ ถิงอวี้ทางนั้นก็ส่งสายตาไม่พอใจ

“อย่ามาพูดคำว่าเฮ้อนะ คนอื่นได้ยินเข้าแล้วเข้าใจผิดขึ้นมาจะทำอย่างไร”

“หา? ไอ้คำว่าเฮ้อนี่มันทำไมหรือ” ตอนที่เฉินเฟยหยวนงุนงง สวี่ชิงก็เปิดประตูกระโจมเดินเข้ามา

พอเห็นสวี่ชิง ใบหน้าถิงอวี้ก็ปรากฏลักยิ้มสองข้าง เผยรอยยิ้มออกมา ตบลงบนเบาะข้างๆ ที่เดิมทีเป็นที่ของเฉินเฟยหยวน

“ศิษย์น้อง เจ้ามานั่งตรงนี้”

สวี่ชิงงงงัน เฉินเฟยหยวนก็อึ้งไปครู่หนึ่ง

“ยังงงอะไรกันอยู่ อาจารย์จะมาแล้ว เจ้ารีบมานั่งเร็วเข้า” ถิงอวี้เร่งรัด

สวี่ชิงลังเลเล็กน้อย มองถิงอวี้ จากนั้นก็มองไปยังเฉินเฟยหยวนที่นั่งอยู่ที่นั่งของตนเอง

และตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ปรมาจารย์ไป่จะมาแล้วจริงๆ สวี่ชิงจึงทำได้เพียงนั่งลงข้างถิงอวี้ นั่งลงในที่ของเฉินเฟยหยวนในอดีต

เฉินเฟยหยวนบื้อใบ้ไปแล้ว เมื่อชี้ไปยังสวี่ชิงแล้วจะพูดอะไรขึ้นมา ถิงอวี้ก็หันหน้ามาถลึงตาโมโหใส่เขา

“หุบปาก!”

“ข้ายังไม่ได้พูดเลย” เฉินเฟยหยวนจวนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ เขารู้สึกว่าไม่เป็นธรรมเอาเลย ขณะคิดจะพูดต่อ ประตูกระโจมก็เปิดออก ปรมาจารย์ไป่เดินเข้ามา

เฉินเฟยหยวนทำได้เพียงกล้ำกลืนสิ่งที่ตนเองจะพูดลงไป นั่งลงกระฟัดกระเฟียดตรงนั้น ส่วนถิงอวี้อีกด้านก็ดูสุขใจเหลือเกิน และสวี่ชิงนั้นกลับอยู่ไม่สุขเหมือนนั่งบนเบาะเข็ม

และปรมาจารย์ไป่ที่เดินเข้ามา หลังจากเห็นตำแหน่งที่สวี่ชิงนั่ง และมองเห็นถิงอวี้กับเฉินเฟยหยวนที่เป็นสนามอารมณ์ ใบหน้าจึงปรากฏรอยยิ้ม ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว เริ่มทดสอบ

เฉินเฟยหยวนอึกอักจึงถูกตำหนิไปชุดหนึ่งเหมือนเช่นเคย ถิงอวี้กลับเสร็จสิ้นการทดสอบอย่างภาคภูมิใจ และจ้องมองอย่างคาดหวังไปทางสวี่ชิง

ทว่าการตอบของสวี่ชิงก็สมบูรณ์แบบเหนือกว่า กระทั่งนำเอาข้อสงสัยบางส่วนของตนเองถามออกมาระหว่างที่ตนเองทดสอบอีกด้วย

ขั้นตอนทั้งหมด ทำให้เฉินเฟยหยวนหงุดหงิดถึงขีดสุด

ดังนั้นหลังจากเสร็จสิ้นบทเรียนวันนี้ เขาก็วิ่งออกจากกระโจมไปเป็นคนแรก เขารู้สึกว่าวันนี้ตนเองถูกหยามหมิ่น

สวี่ชิงที่นั่งอยู่ตรงนั้นตอนเรียนก็ลำบากใจเช่นกัน ตอนนี้พอลุกขึ้นจะออกไปหลังจากคารวะปรมาจารย์ไป่ ก็ถูกถิงอวี้ตะโกนเรียกไว้

“ศิษย์น้อง ทำไมหน้าเจ้ามอมอีกแล้วล่ะ”

ถิงอวี้ล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาคิดจะเข้าไปเช็ดให้ สวี่ชิงก็เลิกคิ้วขึ้น รีบปลีกตัวจากไปทันที

จนกระทั่งเขาออกไปแล้ว สีหน้าของถิงอวี้จึงรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจขึ้นมา มองไปยังปรมาจารย์ไป่ที่ชมละครอยู่ข้างๆ

“อาจารย์ เหตุใดเด็กคนนี้ถึงตัวมอมแมมทุกวันกัน ที่ข้าช่วยเขาก็เพราะเจตนาดีแท้ๆ”

ปรมาจารย์ไป่หัวเราะร่า ลูบหัวเด็กสาวอย่างรักใคร่ เอ่ยขึ้นเสียงเบา

“เพราะว่า สำหรับคนที่ใช้ชีวิตท่ามกลางความขมขื่นและอันตรายแล้ว การถูกจับตามองมากเกินไปก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดีน่ะสิ”

ถิงอวี้เหมือนครุ่นคิด พยักหน้าลง

สวี่ชิงไม่ได้ยินคำพูดของปรมาจารย์ไป่ แต่สิ่งที่เขาคิดในใจก็เป็นเช่นเดียวกับที่ปรมาจารย์ไป่ว่ามา

เขาที่เติบโตมาจากถ้ำยาจก เข้าใจอย่างดีว่ายิ่งไม่ถูกจับตามองก็ยิ่งปลอดภัย และคนรอบด้านส่วนใหญ่ก็ล้วนสกปรกกันทั้งนั้น ถ้าเขาแตกต่างจากคนอื่นขึ้นมา ก็เหมือนกับคบไฟยามค่ำคืน อันตรายก็ยิ่งเพิ่มพูนเข้าไปอีก

นี่เป็นหลักการเอาตัวรอดตั้งแต่เล็กจนโตของเขา คนที่ไม่ยอมทำตามเหล่านั้น นอกจากจะมีพลังสูงส่ง ส่วนใหญ่ก็ล้วนอยู่ได้ไม่นาน

และเพราะเหตุนี้ สวี่ชิงจึงมีนิสัยชอบทำเนื้อตัวให้สกปรก เขาจำเป็นต้องหลอมรวมเข้ากับสิ่งแวดล้อม ทำให้ตนเองไม่เตะตา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน