ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 282

บทที่ 282 นาย…ข้าเชื่อฟัง…

ประกายเย็นเยือกฉายวาบขึ้นในดวงตาสวี่ชิง ร่างไล่ตามออกไปทันที เจ้าเงายิ่งแผ่ลามออกไปอย่างไร้รูปร่าง อ้าปากมหึมาที่คนนอกมองไม่เห็น มาพร้อมด้วยความกระหายและบ้าคลั่งอย่างไม่เคยมีมาก่อน เขมือบกลืนกินต่างเผ่าที่หลบหนีตนนั้นอย่างดุดัน

ต่างเผ่าตนนั้นเพิ่งจะทำการโจมตีกลับ แต่ความแตกต่างของพลังบำเพ็ญทั้งสองฝ่ายมหาศาลนัก ทำให้เขาไม่อาจต้านทานได้ เพียงพริบตาสวี่ชิงก็ไล่ตามทัน แล้วคว้าคอของเขาเอาไว้

ไม่ว่ามันจะดิ้นรนอย่างไรก็เปล่าประประโยชน์ รู้สึกเพียงเปลวไฟมหาศาลไหลตามมือสวี่ชิงทะลักเข้ามาในร่างของมันอย่างบ้าคลั่ง ขณะเดียวกัน เจ้าเงาของสวี่ชิงตอนนี้ก็มาพร้อมความเหี้ยมโหดและปรารถนามหาศาล เข้าปกคลุมไปที่เงาของต่างเผ่าตนนี้

เสียงกรีดร้องคำรามที่คนนอกไม่ได้ยินพลันดังออกมาจากเงา

“ฆ่าล้างที่นี่ให้หมด กลับเรือไปรอข้า” สวี่ชิงทิ้งไว้ประโยคหนึ่งก็คว้าต่างเผ่าที่อยู่ในมือพุ่งไปยังถ้ำสวรรค์บนฟ้า ไปจากที่นี่ทันทีท่ามกลางเสียงขานรับอันเคร่งขรึมของลูกศิษย์สำนักเจ็ดเนตรโลหิต

ข้างนอกตอนนี้เป็นตอนกลางคืนแล้ว สวี่ชิงคว้าต่างเผ่าตนนั้น ความเร็วน่าตื่นตะลึง มาถึงยังยอดเขาที่ห่างไกลแห่งหนึ่ง หลังจากสำรวจรอบๆ แล้วก็ก้มหน้า มองเงาใต้แสงจันทร์ของต่างเผ่าที่สั่นสะท้านไปทั้งตัว ดวงตาฉายความสิ้นหวังออกมาอย่างเย็นชา

เงาของมันบิดเบี้ยว ดิ้นรนไม่หยุด ในครรลองสายตาสวี่ชิง เงาของตัวเขาเองก็อยู่ในนั้นเช่นกัน ทั้งสองฝ่ายกำลังฉีกทึ้งกัดกินกัน เหมือนศัตรูคู่อาฆาต

ระลอกคลื่นชั่วร้ายและบ้าคลั่งกลุ่มหนึ่งแผ่ออกมาจากในเงาของต่างเผ่า ความรู้สึกประเภทนี้เหมือนกับครั้งแรกที่สวี่ชิงได้เจอกับเจ้าเงาในป่าฐานที่มั่นคนเก็บกวาดตอนนั้น

เต็มไปด้วยความคิดอันป่าเถื่อนและดุร้าย

จวบจนเมื่อสวี่ชิงสยบกำราบเจ้าเงาหลายครั้งความป่าเถื่อนดุร้ายนี้ถึงได้หายไปแปรเปลี่ยนมาเชื่อฟังในภายหลัง แต่สวี่ชิงรู้ว่ามันยังมีความพยศดื้อดึงในสันดานอยู่โดยตลอด

‘แม้สิ่งประหลาดที่เหมือนกับเจ้าเงาในโลกนี้จะพบเห็นได้น้อย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีอยู่จริงๆ ด้วย’ สวี่ชิงพึมพำในใจ สายตาผละจากเจ้าเงามาจับจ้องที่ร่างของผู้บำเพ็ญต่างเผ่าตนนี้

อีกฝ่ายน่าจะเหมือนตน ถูกเงาโจมตีในช่วงเวลาหนึ่งในอดีต แต่สิ่งที่ต่างกันคือเขาเป็นนาย ส่วนอีกฝ่ายเป็นทาส

“หากไม่มีผลึกวารีสีม่วง เกรงว่าในป่าฐานที่มั่นคนเก็บกวาด ในเสี้ยวพริบตาที่ได้เจอเจ้าเงาในวันนั้น ข้าก็คงไม่ใช่ข้าแล้ว” สวี่ชิงพึมพำ เพราะเขาเห็นในกายของต่างเผ่าตนนี้ ไอพลังประหลาดไม่ต่างอะไรกับผู้บำเพ็ญคนอื่นเลย

ไม่เหมือนกับตนที่ไม่มีไอพลังประหลาดเลยแม้แต่น้อย

เห็นได้ชัดว่านี่คือหนึ่งในข้อแตกต่างของนายกับทาส

สยบเงาไม่ได้ก็ทำได้เพียงถูกควบคุมเท่านั้น เป็นเหมือนกระดองที่แท้จริงของมัน เมื่อมันนึกอยากสวม ก็สวมได้ทุกเวลา

ตอนนี้สวี่ชิงปรายตามองเงาของตัวเองที่ยังกำลังโรมรันพันตูกัดทึ้งอีกทั้งยังเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนแวบหนึ่ง แสงสีม่วงในกายพลันฉายประกายวาบ พลังสะกดพุ่งออกไปทันที

ครั้งนี้ไม่ได้พุ่งไปที่เจ้าเงา แต่พุ่งไปที่เงาของต่างเผ่าตนนั้น

ผลึกแก้วสีม่วงมีพลังควบคุมเงาสิ่งประหลาดประเภทนี้อันแข็งแกร่ง ตอนนี้ท่ามกลางเสียงสนั่นหวั่นไหว เงาของต่างเผ่าตนนั้นก็ส่งเสียงโหยหวนที่มีเพียงสวี่ชิงและต่างเผ่าตนนั้นที่ได้ยิน

เจ้าเงาฮึกเหิมทันที กู่ร้องอย่างยินดีปรีดา ส่วนเงาของต่างเผ่าตนนั้นกลับดุดันบ้าคลั่ง กระโจนมาหาสวี่ชิงทันที คิดจะกลืนกินเขา

สวี่ชิงสีหน้าเย็นชา ขณะสะบัดมือแสงสีม่วงก็ส่องกะพริบสะกดไปอีกครั้ง สะกดไปติดๆ สิบเจ็ดครั้ง

ทุกครั้งล้วนทำให้เงาของต่างเผ่าร้องโหยหวนน่าสังเวช สุดท้ายก็แผ่ความหวาดกลัวออกมา ล่าถอยไปอย่างรวดเร็วด้วยความอ่อนล้า แต่ถอยไปได้ไม่ไกล แสงสีม่วงก็รวมที่หน้าอกสวี่ชิงอย่างรวดเร็วแล้วสะกดไปอีกครั้ง

การสะกดครั้งนี้ไม่ได้หายไปในทันที แต่ถูกสวี่ชิงควบคุมสะกดเอาไว้บนพื้น ทำให้มันหนีไปไม่ได้ ท่ขณะที่ดิ้นรนก็ร้องโดยหวน ยิ่งแผ่จิตขอร้องอ้อนวอน

ส่วนเจ้าเงาที่อยู่ข้างๆ เห็นได้ชัดว่าเห็นเรื่องราวโหดเหี้ยมที่เกิดขึ้นกับตัวเองบนร่างคนอื่นครั้งแรก ก็เหมือนว่าจะเกิดความรู้สึกแปลกๆ บางอย่าง ส่งระลอกคลื่นอารมณ์ประจบประแจงไปหาสวี่ชิงอย่างน่าประหลาด

สวี่ชิงย่อตัวลง มองเงาของต่างเผ่าที่ถูกสะกดภายใต้แสงจันทร์อย่างละเอียด รูปร่างของอีกฝ่ายเหมือนกับเจ้าเงาของตน ตอนนี้มันแปรเปลี่ยนเป็นรูปต้นไม้ที่มีดวงตาเต็มไปหมด ในดวงตาทุกคู่ล้วนฉายความหวาดกลัวออกมา

สวี่ชิงคิดๆ ในใจชั่งน้ำหนักว่าจะผนึกอีกฝ่ายไว้ในผลึกแก้วสีม่วงเหมือนเจ้าเงาหรือไม่ แต่เขา…ทำไม่ได้ จึงยกมือแตะแล้วล้วงเข้าไปในเงาต่างเผ่า ในขณะเดียวกับที่สัมผัสได้ถึงความเยียบเย็นก็ลองกระตุ้นผลึกแก้ว แต่ก็ยังทำไม่ได้

หลังจากครุ่นคิด สวี่ชิงก็สะบัดมือ เหล็กแหลมสีดำพุ่งออกมา ทะลุผ่านศีรษะของต่างเผ่าตนนี้อย่างรวดเร็ว มันตายทันที

สวี่ชิงนึกถึงตอนนั้นหลังจากที่หมาป่าเกล็ดดำตาย เงาของมันถึงได้กระโจนมา ตอนนี้สังหารต่างเผ่าตนนี้แล้ว เขาลองสยบอีกครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้เช่นเดิม

แต่เจ้าเงาไม่รู้เรื่องนี้ เหมือนตระหนักได้ถึงความคิดสวี่ชิงได้ มันสั่นสะท้านขึ้นมาทันที ส่งระลอกคลื่นชัดเจนแสดงความร้อนรน

“นาย…ข้าเชื่อฟัง…ไม่…”

บรรพจารย์สำนักวัชระอยู่ในเหล็กแหลม มองภาพนี้ก็สะกดความวู่วามที่จะแปลออกมา

สวี่ชิงหันมองเจ้าเงาแวบหนึ่ง หลังจากครุ่นคิดก็เอ่ยราบเรียบ

“เห็นแก่ความชอบที่เจ้าเคยสร้าง วันนี้ข้าจะไม่ผนึกมันแทนที่เจ้า เจ้าจำเอาไว้ ความชอบที่สร้างเมื่อก่อนหน้านี้หักล้างหมดจากนี้หากไม่มีคุณงามความชอบ ครั้งหน้า…ข้าจะเปลี่ยนเจ้า” เสียงของสวี่ชิงสงบนิ่ง แต่เมื่อดังขึ้นในใจของเจ้าเงาแล้ว มันก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว ส่ายหน้าบ้าคลั่งตัวสั่นงันงก

บรรพจารย์สำนักวัชระที่อยู่ในเหล็กแหลมดำมองภาพฉากนี้ในใจก็เบิกบานเหลือเกิน ยิ่งมีความความรู้สึกพอใจที่ไม่อาจบรรยายได้อย่างหนึ่ง ดวงตาทั้งสองก็ฉายประกายแสง

สวี่ชิงขมวดคิ้ว

เจ้าเงาตั้งสติขึ้นได้รีบกะพริบตา จากนั้นก็ทั้งพยักหน้าทั้งส่ายหน้า เห็นได้ชัดว่าตอนนี้มันตกอยู่ในความลนลานถูกปฏิกริยาของสัญชาตญาณเกี่ยวกับถูกผิดที่บรรพจารย์สำนักวัชระฝังเอาไว้ในตอนนั้นควบคุมพฤติกรรม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน